Epilogue

Sola’s POV

“Are you going somewhere again, Rough and Sola? You should just take a rest, Rough… Maawa ka naman sa akin…” reklamo ni Tita kay Rough na nag-aaya na namang umalis dito sa hospital. Unti-unti na siyang nanghihina and watching him being like that just really bring pain to Auntie and his family. But Rough was still trying to enjoy his life. Hindi ko siya magawang tanggihan lalo na kapag nakikita ko kung gaano katingkad ang bawat kulay dahil sa kaniya.

He look so happy kaya laging pinagbibigyan ko na lang din ito. I also want to spend a lot of time with him.

“Then just come with us, Mama. We’re just going to see the big christmas tree around here…” ani Rough na ngumiti pa sa kaniyang ina. Unti-unti na ring napatango ang Mama niya. They just don’t have a choice but let him do things that will make him happy.

Buong pamilya nila ang kasama nang magtungo kami roon. Pati ang mga magulang ko’y hindi rin pinalagpas ‘yon.

“Can’t you fight even more, Rough? Look at our family? They look like they like each other… They like us for each other…” mahina kong bulong habang pinagmamasdan ang pamilya naming nagkakatuwaan sa fake snow mula rito. Rough look at me because of that. Agad kong nakita ang malungkot na ngiti mula sa kaniyang mga labi bago siya umiling sa akin. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin talaga siya mabitawan. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin kayang humintong ipaglaban siya. 

“Sola… I don’t think I will last for more days… Bilang na lang ang mga araw ko…” mahinang bulong niya sa akin. Umiling ako roon. Selfish ut is but I just can’t really let go of him. I know he’s already in a lot of pain right now but I don’t want to… I just can’t…

Pareho kaming natahimik habang nakatingin mula sa Christmas tree na narito.

“I hope you can love someone else, Sola…” mahinang sambit niya kaya agad akong napatingin.

“Don’t even get me started with that, Rough. I won’t like someone else unless it’s you,” inis kong saad kaya napatawa na lang din siya nang mahina before he shrug.

“But I don’t really mind if you do find someone, Sola… I’ll always be happy for you,” he said before kissing my forehead.

“Ehem, tama na ang lampungan at kumuha muna tayo ng litrato,” ani Mama sa aming dalawa kaya napatawa na lang ako nang mahina bago hinawakan sa palapulsuhan si Rough at inaya na roon.

That night we really had a blissful night not knowing what will we face the next morning.

“Rough! Anak ko?!” Nagising ako sa pagkataranta sa tinig ni Auntie. Agad akong napatayo sa pagkakahiga at  mabilis na napalapit kay Rough na siyang nasa may pintuan ng bathroom habang namimilipit sa sakit.

“Rough!” malakas kong sigaw at agad na hinawakan ang kamay niya.

“No… No… You can’t let go yet… You said you’ll stay with me, right?” ani ko na umiling-iling pa sa kaniya. Mabilis ding dumating ang mga nurses para daluhan siya but Auntie and I can’t stop crying anymore. Both of us are just looking out for him.

The doctor brought him to the emergency room. Panay lang ang iyak ko at paulit-ulit na hiniling na hindi pa ngayon. Paulit-ulit na hinihiling na bigyan pa ulit ako ng isang araw na kasama siya kahit naninikip ang dibdib kapag naalala ang mga paghihirap nito.

“He’s fine for now, Misis, kahit paano’y kumalma naman na ‘to,” anang Doctor matapos ang matagal naming paghihintay. Dunating din ang pamilya ni Rough kahit na hindi naman talaga pupuwedeng marami rito.

Nilipat lang su Rough nang kwarto. Kahit paano’y kumalma kami nang makitang payapa siyang natutulog doon. Ni hindi ko na magawang bumalik pa sa mahimbing na tulog dahil binabantayan lang si Rough. Takot na baka bigla na lang itong mawala sa amin.

“Magiging maayos din ang lagay ni Kuya, hindi po ba, Mama?” nakangiting tanong ng kapatid ni Rough habang nakatingin sa kaniyang gawi. Sunod-sunod naman ang pagtango ni Auntie doon.

Pare-pareho nga lang kaming nahinto nang gumalaw si Rough at unti-unting nagmulat ng mata.

“What do you want to eat, Rough?” Tita asked immediately.

“Should I feel you fruits?” tanong ko pa habang nakatitig sa kaniya.

He just smile at us before shaking his head.

“I only want one thing po…” mahinang sambit niya. Mabilis na pumatak ang luha ko dahil may pakiramdam na ako kung ano ‘yon.

“We’ll give you anything, Rough, not just that…” mahinang sambit ko. Mahinang tumawa si Rough sa amin bago niya tinawag ang kaniyang kapatid na si Raf.

“Huwag kang magpapasaway kay Mama, okay? Mag-aral kang mabuti…” mahina niyang sambit bago nanghihinang pinitik ang noo ng kapatid. Hindi ko na napigilan pa ang hikbi ko roon. I don’t want to… Ayaw ko pa. Hindi ko pa kaya…

“Kuya?” nagtataka pang nilingon ni Raf ang kapatid ngunit ngumiti lang si Rough.

“Sa ‘yo na ang lahat ng akin but still, I don’t mind it at all if you won’t take it, Raf… Mahal kita…” he said again kaya agad na napalapit si Tita sa kaniya tila alam na nito ang kaniyang gustong iparating.

“Rough! No! You can’t leave Mama like this! Rough!” Umiling-iling pa si Tita habang malakas na ang palatak ng kaniyang pag-iyak. Hindi ko na rin napigilan pa ang luha mula sa aking mga mata dahil nakita ko ang malungkot na ngiti mula sa mga labi ni Rough.

“You know how much I love you, Mama, right?” nakangiting tanong ni Rough habang nakatingin sa kaniyang ina.

“I will forever be greatful that you are my Mom… I’m sorry that I didn’t fulfil our dream together, Mama… I’m sorry for being so weak… I love you so much…” mahinang bulong ni Rough bago niya nanghihinang hinalikan ang kamay ng kaniyang ina na patuloy pa rin sa paghagulgol ng iyak. Mariin ko lang din kinagat ang aking labi habang pinipigilan ang malalakas na paghikbi.

“Hugh… Ikaw na pinakagwapo sa ating dalawa niyan… Thank you for being a brother to me… I hope you can look out for all the person I love for me, including yourself. Mabuhay ka hanggang gusto mo…” natatawa niya pang saad kay Hugh na hindi makatingin sa kaniya ngayon but as the second pass by, hindi niya na napigilan pa ang lumapit dito para suntukin nang mahina ang braso ni Rough.

“Damn you. How can you say that when you are going to leave us just like that?” tanong niya but Rough just laugh.

I’m going to miss his smile and laugh. I feel like anytime soon ay iiwan niya na kami.

“Sola…” Dahan-dahang hinakawan ni Rough ang kamay ko kaya hindi ko na napigilan pa ang malakas na pag-iyak.

“No, please… I don’t want to live to a world without Rough again… No… Puwede bang kahit isang araw pa, Rough? Kahit isang araw pa’y mahalin mo pa ako? Kahit isang araw pa’y manatili ka muna sa tabi namin. Please… Don’t—” Ni hindi ko na natapos ang sasabihin sa lakas ng palatak ng iyak ko.

“Sola… You know that I can’t do that anymore, right? Can you let me go now? I’m sorry…” mahinang sambit niya pa sa akin. Hindi na ako huminto pa sa pag-iyak subalit ang kamay na mahigpit ang pagkakahawak kay Rough ay unti-unti nang bumitaw.

“I’m sorry for making this hard for you… I… I don’t want you to go… I want you to be here with chasing that dream of yours… I still want to love you, Rough…” Patuloy na ako sa paghikbi, sinubukan niya pang punasan ang luha mula sa mga mata ko subalit patuloy lang din ‘yon sa pagpatak.

“I’m sorry…” mahinang sambit ko na hindi na napigilan ang yakapin siya.

“I love you everyday, Rough… I love you every single second of my life…”

“I’m glad that for the rest of my life you are the only woman I got romantically involve with… I love you everyday, Sola… Thank you for being the highlight of my life…” That was the word I will always treasure.

“I want to rest now, Mama… Sola… Hugh… Raf…”

 Kasabay ng pagpatak ng luha ko ang unti-unting pagbagsak ng kaniyang walang buhay na kamay.

“Rough!” malakas ko lang na sigaw habang patuloy pa rin sa paghagulgol ng iyak.

Dahan-dahan kong pinalis ang luha mula sa kanang mata habang nasa screen ng desktop ko ang atensiyon. Paulit-ulit na namang binasa ang outline na sinulat ko.

“Finally, I already have another outline to pass to Faith,” ani ko habang nag-iinat-inat na pinatay ang computer. Napangiti na lang ako dahil finally tapos ko na ang istoryang nasa utak ko lang nitong nakaraan. 

I was once again lost in thought and finally found the right words to tell my tales.