Chapter 4

Sola’s POV

“You already mess up with it!” inis kong sambit. I was always the timid one and even if I hate someone I won’t let the person know at all. They won’t be able to read my mind at all but damn. My patient is running low on Rough.

Parang pinagsisihan ko na agad na ginawa ko siya as someone who can’t stop his curiosity until he finally understand it. I just didn't know that he apply it to person too.

“Sorry, Tita just ask me to look after you,” he said while pouting. Tinulungan niya akong pulutin ang ilang handouts na nahulog.

“No need for that.” I even look at him coldly but he didn’t stop smiling at me. Tila ba hindi ‘yon magiging dahilan for him to stop trying to be friend with me.

“I’m still going to look after you though! Tita is just an excuse.” He even smirks. I know that too. He’s probably in the phase of his life where he was bored.

Imbes na ipabuhat sa akin ang nga notebook, siya na mismo ang nagdala niyon.

“Saan natin dadalhin ito?” tanong niya habang may ngiti sa mga labi.

“You can bring it in the office tutal ay mukhang gusto mo naman ng trabaho.” Tinalikuran ko na siya. Aalis na sana ako subalit agad niyang nahila ang collar ng uniform na suot ko. Nilingon habang naroon ang talim ng mga mata. He pouted before he laugh. His mere presence is annoying me. Nakakainis pa ang ngiti sa kaniyang mga labi. I don’t know maybe I hate how he smile. I hate how he can easily make me have the urge to easily smile too.

“Well, you can’t just do that. You’re responsible for this, Gov.” I rolled my eyes at that. I didn’t know that I was the Governor of the College of Art and Social Science. I wonder how I can interact with people this time when I can’t even last even a minute talking to them.

“I keep on wondering about you, Gov. Tita and Hugh said that you’re always carefree and happy with life? But I can’t see that at all. The Sola they are talking about is different, you on the other hand, looks like someone who hates the world,” aniya na tinitigan pa ako habang naglalakad kami patungo sa gawi ng office.

“I wonder why can’t you just shut up your mouth?” Iritado kong tanong. He just laughed at me. 

“I was just curious about you. I also wonder why you like Hugh so much too. I saw your room, it’s full of his face,” aniya na napaisip pa. Napataas ang kilay ko sa kaniya roon. He's full of curiosity.

“I mean I was with Tita and Hugh. The time when you’re gone, that’s the time naman na lumipat ako sa bahay.” Ngumiti pa siya sa akin.

“I swear I’m not a weirdo.” Hindi ko siya pinansin pa. Gusto ko na lang umuwi kaysa magsayang ng laway habang kausap ito. Mabilis niya lang akong nahabol, sa haba ba naman ng kaniyang mga biyas.

“What about you? Aren’t you curious about me?” I already know all the things about him kaya ano pa nga ba ang gusto kong malaman?

“Why would I even be curious about you?”

“Ouch!” Napahawak pa siya sa kaniyang dibdib kaya napairap na lang ako rito.

“Arte.” Imbes na ma-offend ay natawa lang siya sa sinabi ko.

“Tama ‘yan. You should talk para hindi ka napapanisan ng laway,” aniya na humalakhak pa. 

Even if he’s new here, ang dami na agad niyang kilala. Kaliwa’t kanan ang bumabati sa kaniya. Well, I made him as someone who’s easy to talk to. Pero parang hindi naman? It’s irritating whenever he’s opening his mouth.

“If you’re not going to ask. I’ll still be the one who’ll talk about myself.” Malapad pa siyang ngumiti.

“I’m Rough. 21 years old. Engineering student. I came from North.” Hindi ko namalayan na nasabayan ko ang madalas na pagpapakilala niya kaya agad na nanlaki ang mga mata nito.

“Wow?” patanong na saad niya.

“I just heard you introducing yourself like that earlier,” sambit ko na lang bago mabilis na naglakad.

Nang habulin niya ang lakad ko’y malapad agad ang ngisi sa kaniyang mga labi.

“Huh… You’re listening pala, ah? You’re curious about me, don’t you?” Malapad pa ang ngisi niya sa akin habang nagtatanong. 

“Dahil special ka, may pa-sobra!” Halos mawala na ang singkit na mga mata niya dahil tumatawa na naman ngayon.

“I decided to come here for this good school. I thought I’ll have a better opportunity here.” I saw him smile again, his dimple is showing as usual. Bahagya akong napaiwas ng tingin because as he was chasing after his dream, while he was trying his best to study, he didn’t know that his life would come to an end. 

After meeting the girl he loves, after almost achieving his long-lost dream, and after making his family proud, he’s going to be diagnosed having cancer. He was too embarrassed to ask his family to support him again and was too depressed to continue living that he tried killing himself.

I can’t help but feel sorry for him now.

“Are you still listening to me?” Huminto pa ito para tignan ang ekspresiyon ng mukha ko.

“I already said I’m not interested.” Umirap pa ako kaya napahalakhak ito. As we go to the office, he just keep on asking question or just keep on talking about random things. Hindi ko rin alam sa sarili kung bakit binibigyan ko pa ito ng atensiyon at kung bakit napapasagot din ako sa mga tanong niya. Tila isa siyang init sa malamig na panahon, isang kulay na hindi mo naman talaga hinangad, tila ba literal na nagkakakulay sa tuwing siya'y naglalakad.

“Come on, I can drive you home,” aniya na pinalapit pa ako sa kaniya. Dala-dala ang kaniyang motor ngayon. Nilagay niya ang helmet sa aking ulo habang malapad ang ngiti. Hindi man lang naghintay na sumagot ako. At the end, I just let him. Hassle din naman kasi kung magko-commute pa ako.

We’re still in the school premises kaya napatingin pa sa amin ang ilang estudyante. I was aware of the attention they are giving us. Si Rough nga lang ata ang hindi.

And now that I think of it. Maraming chismosa rito sa school subalit ni isa walang nakabalita tungkol sa pangyayari kay Al. The person from my book who tried to kill herself. As if they were in different dimensions. At kahit anong subok kong magtanong sa kanila’y wala rin silang kilalang mga pangalan na sinasabi ko.

Nawala lang ako sa aking iniisip nang magsalita si Rough.

“Hold tight,” he said before he started driving. Sa kagitnaan nga lang ng byahe naming dalawa, pumatak ng malakas ang ulan.

“It seem like we’re unlucky,” natatawang saad niya lalo na nang masiraan pa ang pesteng motor niya. Napaawang na lang ang labi ko nang bumaba kami. Gumilid kami sa kalsada.

“And who’s fault is this?” Aalisin ko na sana ang helmet ko at handa na sanang ratratin siya ng masasamang salita subalit agad itong napatanong.

“Have you experienced dancing in the rain?” he asked. I can’t see his face at all. Tanging ang helmet lang nito ang nakikita ko.

“I’m not crazy at all to do that.” Kahit hindi niya ako nakikita’y hindi ko na mapigilan ang pag-irap dahil sa tanong niya.

“Then this is your time to try it.” Napakunot ang noo ko roon. Yes, I write him when he was younger as someone optimistic but I didn’t know that he’s crazy. Napaawang lang ang labi ko nang makita ko siyang sumayaw sa ulan. Napanguso ako dahil kahit hindi ko nakikita ang mukha nito’y alam ko na agad na may ngiti sa kaniyang mga labi.

“Let’s dance,” he said before he hand me his right hand.

“Come on, they won’t really know us,” natatawa niyang saad at hindi pa rin ako tinantanan. Hindi ko alam kung paano niya ako napapayag subalit at the end, tinanggap ko lang din ang nakalahad niyang kamay sa akin.

I didn’t know that I’ll enjoy this crazy idea. Noong una’y pinapanood ko lang siya habang sinasabayan ang ritmo ng ulan hanggang sa naengganyo niya na akong sumayaw kasama siya. Ang kaniyang halakhak ay tila musika rin sa aking pandinig. Pinigilan ko lang ang sariling mangiti dahil sa kabaliwan na ‘to.

We don’t care about the people anymore. Basta nililibang lang ang sarili sa ulan. Isang beses niya pa akong inikot kaya tuluyan ng kumurba ang ngiti sa aking mga labi.

Unti-unti nga lang nawala ‘yon nang may pumito sa aming gawi. Agad akong napabitaw kay Rough lalo na’t nang lumapit ang isang pulis.

“What are you two doing? Sa tingin niyo ba’y nasa isang pelikula kayo? Nakakaabala kayo sa mga tao sa daan!” galit na anito habang nakapayong. Nilingon ko naman ang paligid. Wala namang tao sa daan at wala rin namang maraming sasakyan na dumadaan subalit tama rin ito dahil nasa gilid din kami ng kalsada.

“Sorry, Sir. Nasiraan po kami ng sasakyan,” hingi ni Rough ng paumanhin.

“So pati ulo niyo nasira rin?” tanong niya. Hindi nakikita ang mukha ni Rough pero base sa paggalaw ng kaniyang balikat. Natawa pa ang kumag. Napailing na lang ako roon at saka lang din nakaramdam ng hiya.

“Ti-ticket-an ka namin, Sir,” ani Mamang Pulis.

“Sige, Sir, pasensiya na po.” I don’t even know but Rough looked as if it didn’t bother him at all. 

Napatingin naman sa amin ang lalaki. Mukhang napansin din na estudyante pa kami kaya napabuntonghininga siya.

“Let’s go to the station first. Mukhang hindi pa titila ang ulan anumang oras.”

“Sure, Sir!” Malapit lang ang station kaya nakarating din kami agad doon. Pinakuha na rin naman ang motor ni Rough. Ramdam ko ang pamumula ng mukha nang tuluyan na kaming makarating doon. All my life, payapa lang ang buhay ko but now I can’t believe I’m here in the precinct just because of dancing in the rain.

“Oh, what’s their offense, Chief?” 

“Ah, wala. Tumirik lang ang sasakyan sa gitna ng ulan at mukhang panandalian ding nasiraan ng ulo.” Hindi na napigilan pa ni Rough ang tawa niya kaya siniko ko siya bago sinamaan ng tingin. Napanguso naman siya roon bago pinunasan ang kaniyang salamin bago sinuot.

“You look like a tomato,” saad niya nang matitigan akong mabuti.

“And who’s fault is this?” Pinagtaasan ko pa siya ng kilay kaya napanguso siya para pigilan ang sariling mangiti.

Binigyan lang kami ng towel bago pinaupo sa waiting are dito.

“Give them a hot choco or whatever we have in the room,” anang lalaking sumundo sa amin. Oh, now that I think of it, he’s one of my main leads too. He’s Archangel from my book ‘Touch of Death’. He’s hotter than he is in the book. Mukha nga lang talagang suplado.

“That’s your type?” Hindi talaga napapakali si Rough kapag nakaupo lang siya rito sa isang tabi. Napairap na lang ako sa kaniya roon.

“What it is to you?” Pinagtaasan ko pa siya ng kilay kaya natawa na lang din siya.

We ended being stock in the station together. Ibinigay niya pa sa akin ang towel na ibinigay sa kaniya nang makita ang bahagyang panginginig ko habang sumisimsim sa mainit na inumin. Kita ko ang paninitig niya sa akin kaya pinagtaasan ko siya ng kilay.

“What is it again?”

“I’m sorry,” aniya na napanguso pa. He looks guilty now. I chuckled. I just really find this situation funny. Me being here while getting nagged by unknown people. Me being here experiencing something I never really tried.

“You smile…” Hindi niya na maalis pa ang tingin sa akin kaya nailing na lang ako bago pinigilan ang paglapad ng ngiti sa aking mga labi.

“Obviously. What do you think of me?” tanong ko pa before I rolled my eyes. Narinig ko ang mahinang pagtawa nito.

“Wow, to be young and in love…” Parinig ng isang pulis kaya agad akong napatingin kay Rough. Payak akong napatawa. Imposible. Magiging asul muna ang baboy bago ‘yan mangyari.