Chapter 23

Sola’s POV

Napaawang ang labi ko habang nakatingin sa kaniya. I was thinking that he’ll think I’m crazy.

“Whenever you’re here, I feel like anytime you’re going to go somewhere else and the fact that recently, I don’t know who I am with whenever I’m going here, it feels so off…” mahinang sambit niya na nakakunot pa ang noo ngayon.

“I don’t recall the name of my first love at all… I don’t remember all the memories I had with that person… And when we came here together earlier, para bang ilog na patuloy na umaagos ang mga memorya ko kasama ka.” He even stare at me. Tila nangungusap ang mga mata nito habang nakatitig sa akin ngayon.

“I don’t care if you’re from another world or what, Sola… No matter what happened, you’re still the person I love… I love you, Sola… Thank you for coming back to my life…” mahinang bulong niya bago ako niyakap nang mahigpit.

Both of us just laugh with each other nang makita ang mukha ng isa’t isa kalaunan.

“Crybaby,” pang-aasar niya sa akin kaya nginiwian ko siya.

“Nagsalita ang hindi,” natatawa kong sambit kaya pareho kaming napatawa na lang sa isa’t isa.

“So you know how will my life ended?” tanong sa akin ni Rough kaya mariin ko agad na kinagat ang aking labi. Narinig ko ang mahinang pagtawa niya roon.

“I’ll die?” tanong niya na may ngisi sa mga labi. Hindi ko magawang sagutin ang tanong niya kaya siya na mismo ang nag-pormula niyon.

“I did die, huh…” he said before shrugging his shoulder.

“No. There’s still a chance that we can change things. You didn’t die when you tried to kill yourself. That’s the ending of your story but we did change the plot now. There’s a chance that things will not turn out like that…” Umiling pa ako sa kaniya kaya tumawa lang siya bago napakibit ng balikat sa akin ngayon.

“I already know my fate, Sola… The doctor said that I only have a month to live…”

“But you still have the chance if you take the surgery!” ani ko dahil kabisadong-kabisado ko na ang kaniyang istorya.

“And what, Sola? Let my family suffer for the rest of their life dahil lang sa perang para sa operasiyong wala namang kasiguraduhan? It will be hard for us… I don’t want to, Sola…” Umiling pa siya sa akin subalit agad kong hinawakan ang kaniyang kamay.

“Then what about what your family think, Rough? Think abour what your family will feel, Rough! I know! I know how hard it is for them! They wouldn’t like your decision at all. Please think twice…” mahina kong bulong habang nakatingin sa kaniya.

“I love you, Sola, but my decision is final… I don’t want to burden someone else even in my last moment. And now that you’re here, please let me spend the rest of my life with you… Can you ket me do that?” tanong niya pa sa akin bago ako nginitian. Nanatili lang ang mata ko sa kaniya.

“I know what you are feeling right now but Rough… We’re not someone else to you… We’re your family…” mahina kong sambit sa kaniya kaya ngumiti siya sa akin.

“I know that, Sola… But still… Grant me what I want please…” He even tried to smile at me. Paano ko naman magagawang tumanggi sa kaniya kung ganitong maririnig ko ang pagkabasag ng tinig niya.

I was about to say something nang tumilapon na siya dahil sa isang malakas na suntok.

“You asshole, are you really making us worried?” galit na tanong kay Rough ni Hugh na siyang tila uusol na ang ilong sa sobrang galit. Ni hindi na namin napansin pa ang presensiya nito sa sobrang ka-seryosohan ng pinag-uusapan naming dalawa.

“Wait lang, bakit naman nanununtok?” reklamo ni Rough habang nakatingin kay Hugh. Tumawa pa siya sa kaniyang pinsan but Hugh remain serious bago niya hinawakan sa kwelyo si Rough.

“You fucking asshole! You made your Mom cried a river!” Isang suntok pa ang ibinigay ni Hugh sa kaniya. Agad naman nagbalik sa akin ang huling kabanata ng ng kwento. Right! Rough send a letter to her Mom and family at ito rin ang oras kung saan nalaman ni Hugh na may sakit ang kaniyang pinsan.

I saw how Hugh eyes turned red. He looks like he was about to cry kaya agad napahigpit ang pagkakahawak ko sa aking mga daliri. I just remember how his life ended too.

“Are you crying?” pang-aasar ni Rough sa kaniya but he looks like he was just saying that because his tears are about to fall too.

“Ulol! Sino ka ba para iyakan ko? Chix ka ba?” tanong ni Hugh na matalim ang mga mata habang nakatingin kay Rough na natawa lang din bago napakibit ng balikat. But I know how much they care for each other too. How much Hugh cried when Rough died.

“I’m sorry… It’s just a prank letter. Don’t worry about it,” ani Rough na tumawa pa but Hugh remain looking at him. Tila hindi siya madadala roon. Tila nakahinga rin ito nang maluwag kaya hindi niya na napigilan pang mapaupo sa tabi namin ni Rough. Napangiti na lang din ako roon. I was just silently watching them when Hugh tried to call Auntie to tell her that Rough is already with him.

Mayamaya lang ay kumalma na rin si Hugh sa kanina niya pang pagmumura. Nang mapatingin nga lang siya sa akin ay unti-unting napaawang ang kaniyang labi habang may pagtataka pa ang mata.

“And who’s this lady beside you? Akala ko ba’y hindi ka pa nakaka-move on sa ex mo?” natatawang tanong ni Hugh habang nakatingin sa akin.

“Oh, she’s not my ex at all and she was your first love too,” natatawang sambit ni Hugh na tinaas pa ang kamay naming magkahawak. Agad kumunot ang noo ni Hugh bago unti-unting napaawang ang kaniyang labi.

“Sola!” aniya na hindi pa makapaniwalang napatingin sa akin.

“Right. It’s Sola. My girlfriend,” mariin pang saad ni Rough nang magtatangka sanang yumakap si Hugh kaya napatawa na lang ako nang mahina bago napailing kay Rough.

“Yabang.” Napairap na lang din si Hugh kaya natawa nanlang din ako. Hugh just to calm himself down until he ask us to go home dahil naghihintay rin ang parents ni Rough sa kaniyang pag-uwi.

Nang makarating kami sa kanila’y agad siyang sinalubong ni Tita at ng kaniyang kapatid na hindi na rin napigilan pa ang mapahagulgol ng iyak. Ilang beses lang sinuntok ni Tita ang dibdib ni Rough habang si Raf ay napayakap na lang din sa kaniyang Kuya. Hindi ko na rin talaga alam kung ilang beses ba akong iiyak ngayong araw.

“Rough! Anak ko…” Unti-unting napayakap sinTita kay Rough na may malungkot lang na ngiti sa ina ngayon. He was just staring at her.

“I’m sorry, Mama…” mahinang sambit niya.

“Bakit mo naman itinatago ‘yan sa amin? Hindi ba kami ganoon ka-importante para sa ‘yo? And why are you saying sorry for that? You know how much I care for you Rough! Hindi ka namin ginagawang investment, ke-makatulong ka o hindi, anak kita… Mahalaga ka para sa akin,” ani Tita na hindi na napigilan pa ang iyak bago niyakap muli ang anak. Hindi na napigilan pa ni Rough ang kaniyang iyak dahil sa sinabi ng kaniyang ina. Mariin ko lang ding kinagat ang aking labi roon.

That’s how that day ended, kapag napapatingin si Tita kay Rough, bigla na lang ‘tong umiiyak kaya napapatawa na lang si Rough sa kaniya. Days passed by na ganoon lang ang nangyari.

“Stop staring at me, Mama and Sola,” reklamo si Rough kaya napatawa si Raf at Hugh na nakatingin lang din sa amin.

“Right. Baka malusaw naman si Rough niyan. May pailing-iling pang nalalaman si Hugh gayong isa rin siyang todo bantay sa kaniyang pinsan. Nagkukunwari lang na abala sa pagtitimpla ng kape.

“We just wanted him to eat properly,” natatawa kong sambit bago napailing kaya natawa na kang din ang mga ‘to.

“Sus! Grabe na pala talaga ang inlove!” May pang-aasar pa sa tinig nina Hugh habang nakatingin sa aming dalawa ni Rough. Even Auntie was supporting us.

Unti-unti ring nagbalik ang memorya ni Tita tungkol sa akin but I just realize na saka lang din nagbabalik ang mga alaala nila tungkol sa akin kapag nagtutungo kami sa lugar na pare-pareho kaming may alaala kasama ang isa’t isa. We already visited my parents from this world. Para bang biglang hindi ako nag-exist sa kani-kanilang buhay. At first, they was just really stunned to know that they have a daughter but then they also realize that they really have a daughter. I don’t know how things happened to the real Sola or if that Sola got created when I went here, I’m not really sure at all.

“Finally, we’re back here. I remember all the things that happened this time. I’m sorry for forgetting,” nakangiting saad ni Rough kaya napatawa na lang ako nang mahina bago napailing sa kaniya.

“It’s fine, Rough. We have a lot of times to remember all of that, just don’t leave me yet…” ani ko kaya napatitig siya sa akin bago napailing na lang at hinalikan ako sa noo. Napatitig ako sa kaniya kaya tinawanan niya na naman ako.

“What are you staring at again, Sola?” tanong niya na napanguso pa habang nakatingin sa akin ngayon.

“Payag na ako, Rough. Fine, do whatever you want to do. I’ll just stay with you. Live your life as you want it to be…” ani ko na ngumiti pa sa kaniya.

“Thank you, Sola…” mahinang bulong niya bago ako hinalikan sa pisngi.