Chapter 2

Sola’s POV

Matapos ang pag-uusap namin ng magulang na sinasabi nila’y binuksan ko ang nag-iisang kwarto sa apartment na ‘to. Katulad mula sa labas, marami ring hello kitty na nakakalat dito but her room was more define. There’s a lot of pictures and painting here.

Lumapit ako sa isang litrato na naka-display dito sa kaniyang kwarto. It was me but she’s kikay. Her eyes look so happy. Kailanman ay hindi ko nakitang ganiyan kasaya ang aking mga mata. Kahit na kulay abo lang ang litrato, pakiramdam ko’y nakikitaan ko ng iba’t ibang kulay ‘yon dahil sa saya ng mukha nito. Sa sumunod na litrato, may kasama ng matandang babae at lalaki ito. The two of them are smiling while hugging Sola who's certainly not me.

Napakagat na na lang ako sa aking labi. Hindi ko man gusto, nakaramdam ako ng inggit habang pinagmamasdan ‘yon. Siguro dahil kailanman ay hindi ko naranasan magkaroon ng family pictures na ganito.

Nang igala ko pa ang paningin, ang mga natirang litrato ay panay mukha ni Hugh. Agad nagsalubong ang kilay ko roon.

“Do I really like him?” Napangiwi na lang din ako sa tanong ko sa aking sarili.

That night, I can’t sleep at all. Sinusubukan kong kainin ng antok dahil baka sakaling tuluyan na akong magising subalit hindi ‘yon nangyari. I can’t stop thinking about the characters I wrote. Tila ba minumulto ako ng imahe ng bawat taong nakita ko kanina. Did I make those things happened? Am I really the one who did that? I don’t know at all…

Nagising ako kinabukasan na may malakas na sigaw na mula sa labas ng bahay.

“Sola! Gising na! You still have class!” malakas nitong sigaw kaya natulala ako sa kisame bago umupo sa aking kama.

Napakunot lang ako ng noo rito. I already quit school 3 years ago after I went out of the orphanage.

“Bangon na, aba!” Ilang katok pa muli ang narinig ko mula sa labas ng bahay.  

Napatingin lang ako sa paligid. The usual color. Black, gray and white. Ang pinto lang ang naiiba. Kulay tsokolate. I’m still here…

Napatingin ako sa aking phone, it’s still not working at all. Napabuntonghininga ako bago ako tumayo sa aking kama.

Binuksan ko na lang din ang pinto dahil mukhang walang itong balak huminto sa kakatok hanggang hindi ko binubuksan ‘yon. Isang malamig na tingin ang ibinigay ko kay Hugh na siyang malapad ang ngiti sa mga labi habang nakatingin sa akin ngayon.

“Why are you here?” Kumunot ang noo ko sa kaniya. Naka-uniporme na ito ngayon. Mukhang papasok na sa kaniyang eskwela.

“Mama ask me too? Your breakfast is ready,” aniya na tinuro pa ang lamesa.

“No, I mean why are you inside my house. Don’t you know personal space?” Naglakad ako patungo sa lamesa. Kita ko ang pagkahinto niya roon bago natawa.

“You’re the one who told me that I can walk through your house anytime though?” tanong niya na mukhang balak pa akong sabayan sa pagkain.

I don’t know where I am or who I am but based on the picture, I can already see that the person who owns this house likes him.

“You already rejected me so please distance yourself.” Hindi naman ako ganoon katanga para hindi mapaghimlay-himlay ang nangyayari.

Based on what they said last night, the owner of the house tried to run away from home after Hugh rejected her. I don’t know where’s the owner right now but I feel bad that this guy is giving her a mixed signal.

“You can stop treating me kindly because your Mom wants you to or because you pity me,” seryoso kong saad bago nagsimulang kumain. Kita ko ang gulat mula sa kaniyang mga mata at ang pagkatitig niya sa akin.

It seems like the girl doesn’t just like him, she likes him a lot.

“How can I move on if you’re just around me?” tanong ko pang muli. I don’t even know if the owner of this house wants to move on from him.

“Fine, move faster. Sasabayan ka na lang ni Rough sa pagpasok.” Napatango na lang ako. I'll just do things that I can do.

Naging mabagal din naman ang kilos ko. Hindi sigurado sa lahat. Sa susuotin ko. Kung saan ako tutungo. Sa lahat.  

All of her clothes look so bright even if I can’t really see the real color. Basta na lang akong kumuha ng damit doon bago lumabas.

I’m not really sure at all on what I supposed to do right now. I took my phone with me kahit na hindi ito gumagana. Kumpleto rin naman ang gadget ng may-ari ng bahay na ‘to. I took it too.

“Hi, good morning! Hugh said that we should go to school together,” he said with his usual bright smile. He was just wearing his cute pastel blue hoodie.

“Should we go now?” nakangiti niyang tanong sa akin. Wala akong nagawa kung hindi ang mapatango na lang dito. Halos mapatalon ako sa gulat nang may bumusina na mula sa aming likuran. Agad nagsalubong ang kilay ko nang makita si Hugh na siyang naka-sports car pa.

“Let’s go!” he said with a wide smile on his face.

Sumakay naman kami ni Rough doon. Both of them are talking with each other while I stay looking at my surrounding.  I feel like it’s already normal seeing it without colors at all, noon pa man, ganito na ang mundong nakasanayan ko. Ano pa nga bang bago?

“It’s scary when you’re not running your mouth.” Panandalian kong nilingon si Hugh na siyang pinuna ako. I still didn’t talk at all. I don’t have anything to say.

And staying here makes me feel suffocated. Tila nasasayang ang oras kong nakaupo lang dito sa kaniyang sasakyan.

“Should I treat you for a choco drink?” tanong niya pa tila hindi mapakali na walang naririnig na salita galing sa akin. Sa huli’y he really bought me choco drink.

Nang pababa na kami’y ang dami na agad na sumalubong dito. The place is just so bright. Naghahalo-halo lang din ang mga kulay. Napatitig ako sa buong lugar. My dream school. The dream university I had when I was 18. But in the end, I didn’t have the chance to study. The reality already slapped me at a young age.

“Uy, Sola!” Ilan na agad ang kumakaway sa akin nang makita ako. All of them are smiling from ears to ears while looking at me habang nananatili lang ang tingin ko sa kanila.

Isang magandang babae ang lumapit sa akin bago kinawit ang kaniyang kamay sa akin. Her smile was so bright, same with her too. Mayroon pa itong naglalakihan at kulay pastel pink na hikaw habang ang kaniyang buhok ay kulay pastel pink din. Now that I looked at all of them, paiba-iba nga rin talaga ang kulay ng mga buhok nito.

“Oh? You change your hair color to black again?” nagtatakang tanong niya habang napatingin sa akin. Napatitig pa siyang mabuti sa akin.

“You look so different but well, you still look pretty as usual.” Malapad ang ngiti mula sa mga labi nito habang nakatingin sa akin.

“Why aren’t you saying things? Are you sick or what?” Napanguso pa siya kaya nanatili lang ang tingin ko rito. Susubukan niya pa sanang ilagay ang likod ng kaniyang palad sa aking noo subalit agad na akong nakailag.

“I’m fine,” sambit ko kaya agad naningkit ang mga mata niya sa akin.

“I think you’re really sick. You’re not coming on Hugh's room just to chase after him,” nakangisi niya pang saad habang nakakawit ang kaniyang kamay sa aking braso.

“Who are you?” Napatingin siyang muli dahil sa tanong ko.

“Are you really asking who I am?” Kumunot pa ang kaniyang noo.

“I’m your bestfriend!” aniya na hindi pa maiwasan ang mapanguso. Napangisi ako roon. I don’t really have any friend at all. Kung sino man ang taong iniisip nilang ako, she’s lucky that a lot people treasure her.

“Where’s the library?” mahinang tanong ko. Hindi ako mapakali na hindi ako magsusulat ngayon. I need to write. Yes, I already completed a book but I still need to do another one so I can serve my purpose.

“Huh? Around Cross Building?’” patanong na saad niya tila nagtataka sa aking ngayon. Dahan-dahan niyang tinuro ang lugar. Napatango na lang ako at magtutungo na sana roon subalit agad niya nang nahawakan ang palapulsuhan ko.

“Hey, where are you going? Our first period will be starting now, Girl!” Wala na akong nagawa nang hinila niya ako. Nakarating kami sa isang classroom. Agad nagdagsaan ang ilang estudyante habang malapad ang ngiti sa akin.

“Damn. Sola’s setting a new fashion trend again!” nakangising saad ng mga nadaanan ko. Marami rin akong narinig na pagkainggit sa mga taong narito. So people envy her so much too, huh?

She have a lot of friends too. Bawat taong makikita ako’y binabati ng mga tao.

I can’t seem to think anything at all dahil ang daming nakapalibot sa akin nang nasa room na kami. Wala pa ang prof sa ngayon.

“Why are you slient, Sola?” tanong nila. Habang ako'y nakatingin lang sa mga ulo ng mga 'to. Mayroon pa ring mga librong nakalagay mula roon. 

“Because all of you are irritating her ears. Just go away for now,” anang babaeng hindi pa rin humihiwalay sa akin. 

“Don’t let them know that Hugh rejected you. They’ll think again that they are better than you,” mahinang bulong sa akin ng babae.

“You keep on talking to me but I don’t know your name.”  Now that I think of it, her book is close too. Ganoon din ang ibang taong narito ngayon. Hugh was the only one who had an open book and some people in the city did but most of them have a close one.

“Are you really serious? I’m Sheena?” patanong na saad niya habang nagtataka pa rin sa akin ngayon.

“Oh! That’s Hugh!” aniya na tinuro pa si Hugh na siyang nadaan sa room namin. Nagkasalubong ang mga mata naming dalawa. He smile at me and even wave his hands. Nanatili lang ang malamig na tingin ko rito.

“Wait, did Sola just ignore Hugh?”  Para bang ang laking bagay niyon sa mga taong narito ngayon.

While staying at this room, napag-alaman kong first years college ang nagmamay-ari ng buhay na ito. She’s 3 years younger than me.

“Sola? Cafeteria?” tanong nila sa akin. Interacting with people is just really that hard. Kanina pa nakapalibot ang mga tao sa akin at kanina ko pa rin sinusubukang umalis. Tuwing magpapaalam na magre-restroom, dalawa o tatlo ang kasama.

At the end, napatango na lang din ako at hinayaan ang mga ito sa gustong mangyari. To begin with, I’m just trying to understand what’s going on in this world.

“Wait, I forget something in the room,” ani ko nang nasa gitna na kami ng paglalakad at nakakita ako ng isang babaeng nanakbo. Nakabuklat ang aklat nito. Her atmosphere is too dark.

“Susan, take it,” utos nila sa isang babae na kasama namin ngayon.

“No, I’ll get it,” malamig na saad ko. Mukhang hindi rin nila gustong bumalik kaya wala silang nagawa kundi ang hayaan ako. Imbes na bumalik sa classroom, sinundan ko ang babaeng may ibang unipormeng suot. I don’t know why I’m chasing after her but I feel like I know her. She have different vibes from the people around here.

Nang makarating sa pinakatuktok, she was already on the railings of their rooftop. There’s a written Epilogue on her book again. She’s the girl I wrote too. That's whu she's so familiar. She's in the book One Step Towards You.

The one who can’t see any colors on her life. Napakagat ako sa aking labi nang mabasa ang huling linya mula sa aklat.

“I was hopeful that someone will listen to me but no one came. Walang makikinig hangga’t walang nawawala.”

Napakagat ako sa aking mga labi nang unti-unti siyang tumalikod at unti-unti niyang hinayaan ang sariling magpatangay sa hangin. Hinayaan ang sariling magkaroon ng lakas ng loob tapusin ang sakit. Bago ko pa siya malapitan ay tuluyan na siyang nakaisa sa kalawakan. 

I admire her so much. I admire that she’s too brave to do that. Both of us can’t see colors anymore but I… I was never been the brave one. I always want to stop the emptiness subalit kailanman ay hindi nagkaroon ng lakas ng loob na tuluyang ihinto ang mundo. 

Two guys open the door here in the rooftop. Napakuyom lang ang kamao ko bago ako tuluyang tumalikod. Tila ilang punyal ang nakatusok sa akin habang palabas ako ng pinto. Habang inaalala ang mata nito bago tuluyang hinayaang tangayin siya ng hangin. 

“I was too late…” I heard them say.

They are…