Na helicarrierze również było cicho choć agenci chodzili po korytarzach patrolując je i pilnując bezpieczeństwa. Rutyna działała swoim prawem i nikt jej nie potrafił zburzyć, tak musiało być i tyle. Deadpool nadal był pogrążony w głębokim śnie i nic nie mówiło o tym, że miał się obudzić choć rany bardzo szybko się leczyły. Spiderman spał przy dłoni Wade'a to opowiadał mu różne rzeczy i dużo płakał oraz spał. Był wymęczony tym wszystkim, a co za tym szło to jego rany leczyły się gorzej niż te najemnika. Lekarz, który pilnował stanu Peter'a oraz Wade'a nie był zbytnio zadowolony z wyników Peter'a gdyż nie odpoczywał wystarczająco aby rany się zagoiły prawidłowo, ale Parker upierał się przy swoim, że nic mu nie jest i on będzie pilnował Wade'a. Fury również martwił się o stan Peter'a jak i Wade'a właśnie szedł odwiedzić ich do sali. Aktualnie Pajączek leżał przy dłoni Wade'a i panowała cisza. Dyrektor TARCZY zapukał do drzwi i wszedł do środka, a Peter popatrzył na drzwi z podkrążonymi oczami.

-Peter - powiedział spokojnie Fury -połóż się spać i zdrzemnij się.

-Przed chwilą spałem.. -powiedział ledwo słyszałam głosem.

-Nie widać po tobie abyś odpoczął - rzekł podszedł do niego i pogłaskał delikatnie po włosach.

-Ale odpoczywam.. -powiedział z westchnięciem.

-Wyniki nawet nie pokazują tego Peter!

-Kłamią pewnie..

-Nie kłamią.

-To trudno..

-Nie trudno Peter - rzekł - jeśli masz wyzdrowieć musisz odpoczywać - powiedział. Cicho mruknął pod nosem nie dużo sobie z tego zdając sprawy. -Peter - westchnął - doktor myśli nad umieszczeniem cię w osobnej sali abyś mógł regenerować się.

-Nigdzie nie pójdę.. -powiedział.

-Więc zacznij odpoczywać należycie, bo rana postrzałowa to nie przelewki.

-Zagoi się kiedy będę chciał..

-Pete, Wade z pewnością nie chciałby abyś się przemęczał.

-Nie przemęczam chce po prostu przy nim być..

-Wiem - pogłaskał go - musisz dać mu czas wróci do nas gdy tylko zregeneruje siły.

-Wierzę, ale mi nic nie będzie..

-Lekarz sądzi co innego.

-Jestem ciekawy co on sądzi..

-Że powinieneś więcej odpoczywać i leżeć.

-Mhm.. -położył twarz przy dłoni Wilsona.

-Lepiej się dostosuj do zaleceń, bo może być tak, że cię przeniosą.

-Nie przeniosą..

-Oj obawiam się, że przeniosą.

-Ja nie pójdę..

-Nie będą się pytać.

-Ja też nie zamierzam..

-Przeniosą cię tak czy siak jeśli nie poprawi cię.

-Mhm.. -patrzył zmęczonym wzrokiem na dłoń Wade'a.

-Będzie dobrze Peter.

-Wiem o tym panie Fury..

-To dobrze, że wiesz.

-Więc nie będę odpoczywał..

-Dlaczego powiesz mi dlaczego nie chcesz odpoczywać? - Peter nie odpowiedział nie miał już nawet na to sił, ani nie chciał. -Peter musisz szybko wrócić do zdrowia.

-Po co?

-Dla Wade'a dla cioci i choćby dla Stark'a.

-Wade dalej śpi, ciocia zrozumie, Pan Stark też poza tym on ma dużo lepsze sprawy niż obchodzenie się mną..

-Wszyscy się martwią Peter - powiedział - a Wade nie wiadomo ile będzie spać.

-Nikt nie wie prawda?

-Nie wiedzą - odparł - ale i tak się martwią.

-No właśnie.. -przymknął siwe powieki.

-Musisz odpocząć ledwo siedzisz Peter.

-Siedzę jest okey..

-No dobrze niech ci będzie.

-Dziękuję.. -ziewnął cicho.

-Teraz odpocznij, bo za niedługo będziesz miał kolejne badania.

-Nie chce ich jest okey..

-Musisz Peter - powiedział - to obowiązkowe badania.

-Dobrze już..

-Nie dobrze już - rzekł - bądź grzeczny i daj się badać oraz leczyć to może przekonam aby cię nie przynosili do innego pokoju.

-Dobrze.. -westchnął. -Ale to nie moja wina, że muszą mi zmieniać szwy, bo nie wytrzymują..

-Oj twoja niestety Peter, bo je uciskasz!

-To problem brzucha..

-Nie - odparł.

-Czemu nie?

-To problem, że uciskasz.

-Trudno... mają ciekawą zabawę i się nie nudzą..

-Peter, a ty cierpisz.

-Nie czuje tego. Może trochę..

-Dlaczego utrudniasz wszystko?

-Nie utrudniam, po prostu ja nie wy siedzę w jednym miejscu..

-Jakoś siedzisz cały czas przy łóżku Wade'a.

-Nie cały czas, bo czasami leżę na jego łóżku i siedzę tu często zmieniając pozy do siedzenia..

-To przynajmniej leż dłużej.

-Nie potrafię..

-Spróbuj chociaż.

-Nie..

-Dlaczego?

-Bo i tak rezerwę szwy..

-Eghhh.

-Więc to nic nie da.. -schował twarz w kawałku pościeli.

-Obawiam się, że jeśli nie będziesz współpracować to cię uśpią na jakiś czas.

-Nie chce być uspany..

- Nic z tym nie zrobię niestety.

-Dobrze spróbuje bardziej o siebie zadbać..

-Mam nadzieję Peter.

-Ale nie chce iść daleko od Wade'a..

-Jesteście w jednym pomieszczeniu macie łóżka obok siebie.

-To daleko.. -wskazał drżącą ręką na swoje łóżko.

-Kilka kroków Peter.

-Dalekoo.. -szepnął.

-Nie aż tak.

-Trudno..

-To będzie trudne - mruknął i podrapał się po karku.

-Co takiego?

-Przekonanie cię do większej ilości odpoczynku.

-Tak, jestem uparty przyznaje się..

-Wiem, że jesteś uparty Peter.

-Więc nie odpocznę..

-Też sobie zdaje z tego sprawę.

-Nic nie szkodzi panie Fury jest dobrze..

-Jak na razie- mruknął.

-Może i być na razie..

- A pomyślałeś o tym jakby wdało się zakażenie?

-Byłoby ciekawie..

-Nie byłoby!

-A czemu nie?

-Jakby wdało się zakażenie to antybiotyk i o wiele dłużej byś musiał leżeć.

-Nie leżałbym.. -wzruszył ramionami.

-Peter mam dziwne wrażenie, że chcesz specjalnie leżeć i cierpieć nie wiadomo ile!

-Nie prawda, chce po prostu siedzieć przy Wade'dzie, a to że jakaś głupia kulka mnie trafiła to było głupie..

-Eghhh - westchnął i usiadł obok Wade'a na łóżku.

-Więc nie chce mi się leżeć..

-A jednak powinieneś.

-Wiem..

-Wiesz, a jednak robisz coś innego.

-Bo nie chce tego co robią dla mnie inni, bo wiem ze dam se radę.

-Nie zawsze jednak można sobie zrobić wszystko sam.

-Ehh, poddaje się..

-Chce po prostu uświadomić ci, że każdy chce ci tylko pomóc i zrobić jak najlepiej abyś nie cierpiał.

-Nie cierpię tak bardzo..

-Nie udawaj Peter widać po tobie, że sytuacja cię przerasta.

-Być może tylko troszkę.. -westchnął.

- Wszystko się ułoży - powiedział cicho Fury.

-Wiem o tym panie Fury, ale nie widzę tego nadal jak Wade się budzi..

-Obudzi się jest to silny chłopak.

-Tak, jest silny. A ja jestem słaby...

- Nie jesteś Peter po prostu jesteś uparty na czyjąś pomoc.

-Ehhh.. -schował głębiej twarz w dłoni.

- Po prostu daj sobie pomóc, a z pewnością szybko wyzdrowiejesz i pokażesz jaki jesteś silny!

-Nie wiem czy potrafię i czy mam tyle sił..

-Na pewno masz skoro pomagasz ludziom i nie boisz się łotrów!

-No nie boję się no i pomagam..

-No widzisz więc jesteś silny - rzekł.

-Ehh.. -Peter nie chętnie puścił dłoń Wade'a i wstał ze stołka i szedł na wyznaczone dla niego łóżko. Fury posłał mu delikatny pocieszający uśmiech.  -Będzie dobrze Peter po prostu musicie obydwaj odpocząć! - Parker nie chętnie położył się i patrzył w sufit. Nawet kilka kroków dla niego było za dużo. -Odpoczywaj młody i nie martw się wszystko się ułoży!

-Mam taką nadzieję.. -westchnął smutny.

-Odpoczywaj, a zobaczysz, że szybko razem wyzdrowiejecie.

-Dobrze, spróbuję odpoczywać.. -położył dłonie na brzuchu.

-Za godzinę masz badania potem obiad!

-Nie dziękuję nie jestem głodny..

-Musisz coś zjeść - odparł.

-Nie trzeba jest dobrze..

-Peter musisz jeść aby lęki działały poprawnie!

-Nie zadziałają bez jedzenia?

-Mogą wyrządzić ci krzywdę jeśli nie będziesz jeść!

-A jak trochę zjem?

-Lekarstwa nic ci nie zrobią, a tylko pomogą.

-Dobrze zrozumiałem..

-Więc słuchaj się lekarzy!

-Nie chce zawsze ich słuchać..

-Niestety, ale trzeba, bo oni chcą tylko pomóc wrócić ci do zdrowia.

-Wiem o tym, ale nie zawsze ich słucham, bo nie chce..

-Wiem widać to po tobie.

-To przynajmniej tyle..

-Nie męczę cię już - rzekł i pogłaskał Wade'a po głowie- odpoczywajcie.

-Nie męczy pan, Wade i tak teraz śpi..

-Musisz odpocząć przed badaniami Peter - powiedział - po badaniach do was jeszcze wpadnę.

-Będziemy pewnie dalej leżeć i nic nie robić. A proszę pana..

-Tak Peter?

-Mógłby pan coś jeszcze mi przynieść?

-Oczywiście co tylko chcesz!

-Kilka kartek i jakiś ołówek..

-Oczywiście zaraz ci przyniosę - powiedział i wstał.

-Nie trzeba na zaraz może być po badaniach, w sumie dwa ołówki..

-I tak teraz ci przyniosę - rzekł i ruszył do wyjścia z sali.

-Nie trzeba..

-Leż grzecznie!

-Cały czas leżę nic mi nie jest..

-Siedziałeś Peter nie leżałeś - odparł i wyszedł, a Pajączek tylko westchnął cicho pod nosem. Fury bardzo szybko uwinął się z znalezieniem bloków rysunkowych i wziął kilka ołówków z kolekcji syna oraz temperówkę i gumkę. Peter dalej leżał i nic nie robił.
Wade mruknął przez sen. To była pierwsza oznaka od dłuższego czasu, że jednak żyje. Spidey spojrzał w stronę Wade'a i lekko się uśmiechnął.
Głowa chłopaka opadła na bok lecz on nadal był pogrążony w głębokim śnie jednak Pete zamknął na chwilę oczy i dalej się lekko uśmiechał. Po chwili do pokoju wszedł Fury z kilkoma blokami rysunkowymi oraz przyborami do rysowania. W końcu po dłuższym czasie Peter mógł stwierdzić, że odpoczywa. Położył wszystko na stoliku i spojrzał na Wade'a widząc iż trochę inaczej leży, a Spidey spojrzał kątem oka na Nick'a, który wrócił do sali.

-Przyniosłem ci do rysowania rzeczy - powiedział.

-Dziękuję. Później porysuje..

-Czy Wade się poruszył? - spytał niepewnie.

-Tak troszkę..

-To dobrze - uśmiechnął się.

-Wiem o tym.. - Fury uśmiechnął się do Peter'a i usiadł na łóżku syna. Pete też delikatnie się uśmiechnął.

-Jak zaczyna reagować to dobrze - powiedział z nadzieją w głosie- może niedługo się obudzi!

-Rozumiem i tak będę się nim opiekował lepiej niż teraz..

-Peter to nie twoja wina, że tak się stało.

-Mhm.. -mruknął cicho.

-Naprawdę Peter - powiedział poważnie - tylko ja jestem winny tego, bo ja zawaliłem po całości jako rodzic.

-Niech pan się nie obwinia, on wyzdrowieje za niedługo. Na pewno będzie dobrze, wybaczy panu..

-Wiele błędów zrobiłem, więc nie wiem czy tym razem tak to wyjdzie.

-Wybaczy panu. Wierzę w to..

-Yhym- mruknął, a Peter ucichł nie chciał im przeszkadzać. -Gdybyś coś chciał to po prostu zawołaj bądź napisz.

-Dobrze zawołałam..

-Za niedługo powinien przyjść lekarz - rzekł i wstał z łóżka.

-Będę czekał, nigdzie się nie wybieram..

-I dobrze - ruszył w stronę drzwi.

-Na razie się nigdzie nie wybieram..

-Nie myśl o wychodzeniu -oznajmił - jesteście pilnowani 24 na dobę.

-To spory czas..

-Cały czas Peter!

-Wiem panie Fury..

-Więc nigdzie lepiej nie idź.

-Mówiłem, że się nie wybieram..

-Wole cię tylko ostrzec.

-Wiem.. -westchnął. -Nie lubię badań..

-Jak większość ludzi Peter.

-Mhm.. -mruknął choć wcale nie był pewny słów pana Fury'ego.

-Dobrze nie będę ci przeszkadzać przed badaniami.

-Nie przeszkadza pan.. -westchnął.

-Poleż grzecznie, a za jakaś godzinę półtora przyjdę.

-Będę leżał.. - Fury kiwnął głową i wyszedł, a Pajączek grzecznie leżał i patrzył w sufit. Po 30 minutach przyszedł doktor.

-Witaj Peter - przywitał się i delikatnie zdziwił widząc chłopaka na swoim łóżku.

-Dzień dobry doktorze.. -powiedział cicho, ale dalej leżał i patrzył w pustą ścianę nad sobą.

-Jak się czujesz?

-Tak jak wczoraj? Nie bardzo, ale ok.. -powiedział.

-Rozumiem - odparł i podszedł do chłopaka, a Peter zerknął na doktora. -Jak brzuch? - Podniósł dłonie do góry z brzucha. Cały bandaż był ubrudzony krwią. -Egh i co ja mam z tobą zrobić Peter? - spytał i zaczął ściągać bandaż aby przekonać się w jakim stanie jest rana.

-Będę leżał, obiecuję.. -popatrzył na swój brzuch.

-Peter miałeś odpoczywać - powiedział - to nie jest ranka od noża - rzekł - to poważna rana - oznajmił i spojrzał na ranę.

-Wiem, że nie odpoczywam, ale po prostu nie potrafię.. -westchnął.

-Szwy delikatnie puściły - westchnął.

-Znowu trzeba szyć?

-Na szczęście nie, ale naprawdę nie możesz już się zbyt ruszać Peter!

-Mhmm.. -podniósł się na łokciach i spojrzał na swój brzuch.

-Jak szwy puszczą to będzie trzeba je znów założyć.

-Znowu i znowu?

-Peter szwów nie powinno się ciągle zakładać gdyż trzeba je o coś zahaczyć.

-Przecież skóry mi nie brakuje..

-Nie można wiecznie kuć w jednym miejscu Peter.

-Dlaczego nie?

-Bo mogą powstać ranki Peter

-Nie szkodzi..

-Nie chcemy aby wdało się zakażenie, a nie że nie szkodzi!

-Przepraszam, będę grzecznie leżał, tylko nie chce być przenoszony..

-Czyli Fury cię o tym poinformował?

-Tak..

-I dobrze - odparł - gdy jeszcze raz zobaczę, że szwy się poluzowały przenoszę cię i nie będzie obchodzić mnie to czy chcesz czy nie!

-Dobrze zrozumiałem.. -położył się.

-Dla pewności dostaniesz kroplówkę, która powinna pomóc Ci w zregenerowaniu orgazmu.

-Ja nie chce być przywiązany do łóżka..

-Nie będziesz przywiązany

-Kroplówka to więzienie..

-Będzie przez godzinę czy dwie - rzekł - nawet jej nie zauważysz.

-Będzie mnie męczyła kropelkami..

-Chcesz wyzdrowieć to słuchaj się Peter.

-Dla Wade'a chce wyzdrowieć..

- To pozwól sobie pomóc, a nie myśl jak uciekać przed tym wszystkim.

-Nie uciekam po prostu chce to ominąć..

-Niestety nie da się!

-Tak niestety się o tym dowiedziałem..

- Żeby wyzdrowieć musisz współpracować ze mną Peter, bo nikt ci nie chce zrobić krzywdy.

-No dobrze, to co mam robić? -popatrzył na lekarza.

-Na razie leż - powiedział- za chwilę powinna przyjść kroplówka z lekarstwami i jedzeniem.

-Niestety nie, bo musisz najpierw zjeść aby wziąć leki!

-Uhum to troszkę..

-Zjedz chociaż trochę, bo musisz - powiedział i wyciągnął butelkę z wodą utlenioną oraz świeże bandaż.

-A to potrzebne? -wskazał na to co lekarz miał w dłoniach.

-Trzeba odkazić ranę i nałożyć nowy bandaż uciskowy.

-Rozumiem nie będę się sprzeciwiał robię to tylko dla Wade'a, żeby przy nim zostać..

-Rób to też dla siebie i swego zdrowia Peter!

-Nie trzeba..

-Trzeba - odparł i na moczył ściereczkę wodą od każającą i zaczął przemywać ranę. Peter uważnie przyglądał się poczynianiom doktora, który po chwili odłożył ściereczkę na stolik i wziął świeży bandaż, którym zaczął o bandażowywać brzuch. Pajączek grzecznie się poddawał zabiegom, nie chciał się wykłócać o zmienianie bandażu. Po kilku minutach był już nowy opatrunek na brzuchu dzieciaka.

-Dziękuję doktorze.. -szepnął cicho Pete.

-Nie masz za co - odparł i uśmiechnął się do niego. Podszedł jednak do Wade'a teraz. Parker cały czas patrzył na ruchy doktora i patrzył na Deadpool'a do którego podszedł.
Uchylił jego powiekę i spojrzał w oko, a następnie przyłożył palec do szyi chłopaka.

-Co z nim.. -wymsknęło się Peter'owi z ust, a Doktor spojrzał na pająka.

-Ma słabszy puls - rzekł i zsunął pościel z klatki piersiowej Deadpool'a.

-Czyli nie dobrze? -spytał zmartwiony.

-Nie jestem pewny - odparł. Peter jeszcze bardziej się zmartwił.
Doktor wyciągnął nożyk i zaczął przecinać bandaże z klatki piersiowej Wade'a. Pajączek przygryzł wargi i przyglądał się im. Bał się o Wade'a.
Rany po kulach były prawie za leczone lecz przy płucach jeszcze rany postrzałowe nie wyglądały najlepiej.

-I co mu jest? -spytał cicho Pete i schował twarz po poduszką.

-To chyba nic takiego - odparł i wziął ściereczkę polał na nią wodą utlenioną i zaczął przecierać rany.

-To przeze mnie? -dalej pytał schowany.

-Nic nie zrobiłeś Peter - rzekł.

-Mhm.. -nie wychodził, bo bał się.
Jak na razie mógł zrobić tylko tyle póki nie przyjdzie jego przyjaciel, który pomoże mu z Deadpool'em, a sali panowała cisza choć nie bardzo przyjemna dopóki do sali nie przyszedł drugi lekarz.

-Miło, że w końcu przyszedłeś Gustaw - powiedział lekarz na przywitanie.

-Mówiłem, że przyjdę po prostu miałem upierdliwego pacjenta po drodze..

-Rozumiem rozumiem - kiwnął głową. -Peter'owi trzeba kroplówkę za aplikować - rzekł.

-Już idę, a tobie nie trzeba będzie pomocy? -wziął kroplówkę i podszedł do łóżka Spidey'a.

-Zaraz Wade'a i tak na prześwietlenie zabieram potem przyda się pomoc z bandażami.

-Pewnie pomogę ci.. -założył kroplówkę na stojak i popatrzył na Peter'a delikatnie ujął jego dłoń w swoją rękę i wbił mu wenflon i puścił powoli płyn.

-Na ciebie Gustaw zawsze można liczyć - uśmiechnął się.

-Pewnie, że tak.. -pogłaskał wy strasznego Peter'a po głowie.

-Po pilnuj Peter'a, a ja jadę z nim na prześwietlenie odnośnie jego żeber.

-Jak coś to wołaj to ci pomogę..

-Okej - pokiwał głową i na spokojnie zabrał z łóżkiem Wade'a na rentgen, a Pajączek odprowadził jednego z doktorów wzrokiem, który wyszedł z Wade'm z pomieszczenia. Doktor szybko uwinął się z dostaniem do sali rentgenowskiej. Doktor Gustaw usiadł na stołku przy łóżku Peter'a i pilnował go. Po 20 minutach ciszy do sali wrócił lekarz wraz z Wade'm.

-Jak wyniki? -Gustaw pomógł wprowadzić drugiemu lekarzowi łóżko z pacjentem.

-Żebra powoli się leczą, ale płuca jeszcze wolniej.

-No tak płuca jednak potrzebują swojego czasu..

-Tak wiem wiem.

-Ale będzie wszystko w porządku jak już powoli regeneracja wzięła się za siebie to później przy zwykłym draśnięciu z walk nie zostaną żadne rany głębsze, bo pozbędzie się serum na dobre i będzie tak jak dawniej szybka regeneracja..

-Racja - kiwnął głową - lecz teraz przydałaby się pełna regeneracja.

-Za niedługo doktorze, będzie dobrze.. -poklepał go po ramieniu Gustaw.

-Tia - mruknął - pomóż mi z bandażami.

-Pomogę oczywiście.. -uśmiechnął się do niego i wziął bandaże. Lekarz uśmiechnął się do Gustawa i delikatnie uniósł ciało Wade'a aby móc na spokojnie o bandażować klatkę piersiową. Gustaw zaczął owijać klatkę piersiową Wade'a bandażami. Na lekarzach cały czas był wlepiony wzrok pajączka, który bał się o swojego chłopaka i nie wiedział co się dzieje, a po chwili skończyli.

- Nie masz o co się martwić Peter - powiadomił go lekarz.

-Mhm.. -dalej na nich patrzył.

-Naprawdę Peter - rzekł - Wade ma się dobrze.

-To dobrze. A kiedy się obudzi?

-Jeszcze nie jestem tego pewien - rzekł -póki płuca się nie zregenerują więc...

-Czyli jest źle? -oczka Peter'a za szkliły.

-Nie nie jest - szybko poprawił słowa Petera - jest dobrze, bo się regeneruje wszystko.

-R-rozumiem.. -przetarł oczy dłonią.

-Więc nie płacz młody.

-Martwię się o niego..

-Tak wiem wiem.

-To nie będzie mnie pan straszył więcej?

-Nie będę.

-Dziękuję..

-Za chwilę będzie obiad, więc zjesz grzecznie - powiedział.

-Trochę..

-Zjeść i tak musisz.

-Nie bardzo mi się chce jeść.. -westchnął i spojrzał smutny na kroplówkę.

-Musisz aby zażyć leki.

-Wiem dlatego zjem trochę..

-No dobrze.

-Mhm.. -westchnął, zaczynał jeszcze bardziej martwić się o Wade'a.

-Gustaw pójdziesz mi po jeszcze jedną kroplówkę?

-Pewnie, że pójdę, nie ma problemu.. - drugi doktor wyszedł z pomieszczenia.

-Na co drugą kroplówkę? -spytał przerażony Petey.

-Nie dla ciebie spokojnie - odpowiedział, a on odetchnął z ulgą cicho. -A myślałeś, że chce ci dać kolejna?

-Tak za to, że byłem nie grzeczny i, że nie leżałem w miejscu..

-Spokojnie Peter - rzekł - za dużo kroplówki też nie zdrowo.

-No właśnie. Tak samo z jedzeniem..

-Jedzenie jest potrzebne i tak się ciesz bo wczoraj nie jadłeś ani śniadania.

-I dalej zamierzam omijać jedzenie..

-Jak będziesz omijał to możesz zniszczyć sobie organizm - rzekł - chcesz brać tabletki przed każdym jedzeniem aby móc zjeść normalnie i nie zwracać później choćby małej łyżeczki nawet zupy.

-Bawiłem się w to nie dawno, nie chce tego powtarzać, ale nie chce też jeść..

-I nie powtarzaj, więc jedź w małych ilościach, ale często - rzekł - bo potem będziesz osłabiony możesz nawet mdleć.

-Jem tyle ile mi wystarczy..

-Jak widać za mało.

-I mi to wystarcza..

-Za mało, bo twój organizm za wolno się regeneruje.

-Bo mój organizm robi co chce.. -powiedział cicho.

-Bo nie dajesz mu wystarczająco witamin.

-Ehh, on i tak będzie robił co chce..

-Oj Peter Peter - pokazał głową na boki.

-Tak? -popatrzył na lekarza.

-Masz zjeść trochę mięsa i ziemniaków oraz dostaniesz trochę różnych surówek, które masz zjeść!

-Trochę mięsa i ziemniaków nic więcej nie chce. Naprawdę nie zjem..

-Pójdźmy na układ troszkę ziemniaków trochę mięsa i wszystkie surówki.

-Po co surówki? -mruknął nie chętnie.

-Bo w nich wiele jest witamin.

-W mięsie i ziemniakach też..

-Ale więcej niż w reszcie chyba, że wolisz kolejną kroplówkę?

-Nie chce być stale przywiązany do łóżka..

-Więc zjesz obiad o to cię proszę czy chcesz po obiedzie jeszcze jedną kroplówkę?

-Mówiłem, że zjem trochę, ale nic nie było wspomniane o surówce..

-Teraz ci wspomniałem.

-Nie liczy się..

-Liczy i to teraz tylko twa decyzja Peter. Lecz ja zrobię to co będzie słuszne!

-Czy nie wystarczy to co ja chce? -spytał.

-Nie.

-Dlaczego nie? Ja nie chce surówek..

-Nie będzie ich dużo.

-Dokładnie ile i w jakich porcjach?

-Kilka -odparł - i z dużą łyżeczkę z każdej.

-Małą łyżeczkę i tylko z dwóch..

-Nie to zbyt za mało.

-Dlaczego dalej mało?

-Dostaniesz jedzenie i masz zjeść koniec tematu.

-Tyle ile będę chciał to zjem..

-To ja dodam ci kroplówkę!

-No i trudno.. -mruknął uparty.

-No dobrze to będziesz uwiązany na 4 godziny!

-No i dobrze.. -założył ręce na klatkę piersiową i patrzył w stronę kroplówki w celu obrazy. Doktor pokiwał sprzecznie głową na boki. Po chwili przyszedł obiad który został podany Peterowi z 5 surówkami.
-Za dużo.. -powiedział Peter widząc talerz wypełniony wszystkim.

-Nie jest dużo to tylko jedna kulka ziemniaków i małe mięsko oraz z pięć małych sałatek.

-Za dużo, to jest porcja dla pięciu takich jak ja..

-Peter to nawet dla jednej osoby jest za mało.

-Czyli jem tyle ile chce?

-To jest naprawdę mało Peter!

-Dużo..

-Za mało jak na tak dużego chłopaka!

-To dobrze, że mało..

-Nie dobrze!

-Dlaczego nie? -dalej leżał.

-Bo to bardzo mało i masz zjeść wszystko - odparł.

-Um trochę i dopiero zaraz..

-Zjedz tylko o to cię proszę.

-Mhm.. -westchnął i podniósł się na łokciach aby siedzieć. Doktor spojrzał na Deadpool'a, który mruknął coś.
-Jest tego dużo.. -westchnął Pete.

-Nie jest - odrzekł.

-Dużo..

-Jedź nie rozmawiaj!

-No dobrze.. -wziął nie chętnie talerz z stolika i położył na swoich nogach. Doktor podszedł do Wade'a, a Petey powoli zaczął próbować jeść małymi kąskami, ale nie uciekło jego uwadze to co robił lekarz. Otworzył usta chłopaka i wyciągnął latarkę. Za świecił do jego przełyku. -Jego też trzeba karmić? -spytał Pajączek i udawał, że nie patrzy co robi doktor.

-Sprawdzam jego przełyk - powiedział.

-I co w nim ciekawego jest?

-To, że jak się obudzi będzie mógł mówić - odparł.

-W końcu.. -uśmiechnął się pod nosem do siebie.

-Tak - uśmiechnął się do Peter'a i zostawił w spokoju starszego dzieciaka.

-Mogę już zostawić? -spytał  Peter, nic nietknąłszy z talerza.

-Jeść Peter!

-Zjadłem..

-Nic nie tknąłeś!

-Na prawdę? Egh.. -wziął na widelec trochę mięsa.

-Peter musisz zjeść.

-Dobrze już dobrze.. -mruknął, a w buzi miał już trochę obiadu.

-No ja myślę! - Petey ledwo przełykał kawałki mięsa i ziemniaków. Doktor nie patrzył się na młodego po prostu pisał coś w notatniku.

-Już mogę nie jeść? Czuje się jak pulpet.. -wy marudził Peter po tknięciu małego kawałka.

-Salatki - mruknął

-Ale.. -westchnął.

-Sałatki - powiedział.

-Ale.. -zaczął dubać widelcem.

-Sałatki Peter!

-No dobrze.. -westchnął nie chętnie zmuszany do jedzenia obiadu i jadł powoli sałatki każdej po trochę. On nie wybrzydzał żadnym jedzeniem jakie mu dawano ale naprawdę nie miał ochoty jadać i to zwłaszcza sam.

-Wybacz, że cię zmuszam, ale musisz.

-Rozumiem nie szkodzi.. -przełknął trochę sałatki.

-To tylko dla Twego zdrowia.

-Mhm.. -westchnął.

-Jedz jedz młody - rzekł i coś notował dalej. Peter zjadł już większość na talerzu, ale żeby lekarz nie był zły spróbował wepchać jeszcze wszystkie sałatki. Doktor widząc skwaszoną minę Peter'a odezwał się. -Możesz zjeść trzy wybrane nie będę w ciebie wpychać.

-Już zjadłem wszystko.. -powiedział odkładając talerz i zakrywając twarz poduszką.

-No dobrze - odparł i uśmiechnął się do niego delikatnie. Miał nadzieję, że lęki usypiające zaczną działać po godzinie.

-Czy dostanę drugą kroplówkę jeśli zjadłem wszystko?

-Nie - powiedział - nie dostaniesz.

-Dziękuję i przepraszam..

-Nie przepraszaj młody każdy chce dla ciebie jak najlepiej.

-Wiem, ale nie potrafię przyjąć pomoc od każdego..

-Widać - rzekł.

-Nie chciałem sprawiać problemów..

-Nie sprawiasz młody.

-Ja tam nie wiem.. -mruknął i popatrzył na Wade'a.

-Ale ja wiem - rzekł i spojrzał w stronę kroplówki w której były witaminy oraz środek usypiający. Płynu, który wpływał w żyły Peter'a bolało znacznie mniej niż na początku, ale Peter dalej się czuł tak jak wcześniej.
-Jak w ogóle się trzymasz psychicznie ?

-Nie wiem, ciężko trochę..

-Pewnie jest to dla ciebie cios wiedząc, że Wade może się obudzić po dłuższym czasie i nie wiadomo czy będzie coś pamiętać.

-Tak, nie wyobrażam sobie nawet tego jakby zareagował jakby mnie nie pamiętał..

-Nie martw się na pewno będzie dobrze.

-Też tak wierzę, że będzie dobrze..

-Jesteście silni, więc razem dacie sobie radę!

-Mam nadzieję doktorze.. - Lekarz zaczął zastanawiać się gdzie podział się Gustaw. Pajączek zaczął odpoczywać w tym czasie do sali wrócił doktor Gustaw.

-Dość długo cię nie było- stwierdził na przywitanie.

-Musiałem pomóc przy operacji zakrztusił się jeden więzień łyżką ja nawet wiedzieć nie chce co on w ogóle zamierzał z tym zrobić.. -powiedział i podał lekarzowi kroplówkę.

-Jak można zakrztusić się łyżką?! - zapytał z niedowierzaniem.

-Zjadł łyżeczkę tą metalową i stanęła mu w gardle!

-Boże jak można zjeść łyżkę? Może powinniśmy dawać im plastikowe sztućce? - rzekł i założył kroplówkę na przeznaczone dla niej miejsce.

-Ja już nie wiem co z nimi nie tak jest.. -pokręcił głową na boki.

3939 słów!

Co się wydarzy?
Czy wyjdą z tego problemy?
Wade się obudzi?