Zeszłej nocy dziewczyny nie hamowały się z alkoholem. Ich mała imprezka skończyła się przed szóstą rano, oczywiście Karolina nie była już w stanie wrócić do domu wiec została u Wiktorii. Obudziły się dopiero po trzynastej. Były strasznie niewyspane i chciało im się pić. Jeszcze jak na złość Karoliny telefon nie przestawał dzwonić.

- Albo odbierzesz ten cholerny telefon, albo wyrzucę go przez okno,przysięgam.

Karolina niechętnie i z nadal zamkniętymi oczami zaczęła szukać go na stoliku nocnym. Gdy go znalazła nawet nie patrząc na wyświetlacz odebrała.

- Czego?

- Też cię kochanie miło słyszeć. - głos Bartka ocucił ją lekko do rzeczywistości. - Jak się czujesz? Żyjecie? Próbuje się dodzwonić do was od samego rana, ale jakoś nie raczycie obie odebrać.

- Żyjemy, a teraz daj spać. Pogadamy później.

- Przyjadę po ciebie o osiemnastej, żebyś sama nie musiała wracać. Weź coś przeciwbólowego i pij dużo wody. Przejdzie ci.

- Też cię kocham, pa.

Blondynka zakończyła połączenie.

- Wika żyjesz? - przyjaciółka odwróciła się na drugi bok jęcząc że ją wszystko boli. - Musisz żyć, chce ci uszyć suknię ślubną.

Wiktoria jękła zrezygnowana.

- Nigdy więcej nie napije się wina.

- Nigdy nie mów nigdy, o osiemnastej przyjedzie po mnie Bartek, przypomni mi że chcesz numer do Kuby.

- Już nie pamiętam, dobranoc.

Dwie godziny później Wiktoria zmuszona potrzebą toaletową wstała z łóżka. Gdyby nie to, pewnie nadal by odsypiała noc. Nigdy nie miała mocnej głowy i każda libacja alkoholowa kończyła się kacem mordercą. Ale wiadomo, przyjaciółce nigdy się nie odmawia.

Po skorzystaniu z toalety weszła pod prysznic. Potrzebowała szybkiego, zimnego orzeźwienia. Za parę godzin  miał przyjść przecież Bartek, a w domu panował totalny bałagan. Założyła na siebie satynowy szlafrok w odcieniu butelkowej zieleni. Wychodząc z łazienki zobaczyła że Karolina też wstała. Robiła kawę.

- Zrób mi też, idę ogarnąć salon.

- Dobra.

Brunetka zaczęła zbierać butelki po winie i piwie. Była lekko zaskoczona, że wypiły aż tyle, prawdopodobnie cały zapas na urodziny, które Wiktoria ma już za miesiąc. Po kilku minutach dołączyła do niej Karolina.

- Jak się myłaś zadzwoniłam do Bartka i powiedziałam że się jednak zdecydowałaś na to mieszkanie. Powiedział, że powie wszystko temu koledze i się odezwie do nas.

- Nie musi, wystarczy mi numer do niego. Jakoś się chyba z nim dogadam.

- Pozwól mu, znają się tyle czasu to szybciej się dogadają, po za tym może uda mu się coś przyspieszyć.

- Co przyspieszyć? - zapytała Wiktoria składając koc.

- Głupio pytasz. Przeprowadzkę. Może uda Ci się już w tym tygodniu. - blondynka uniosła lekko ręce w geście podekscytowania.

- Wypadało by najpierw zobaczyć to mieszkanie nie sądzisz?

Rozmowę dziewczyn przerwał dzwonek do drzwi. Dziewczyny spojrzały na siebie, po czym Karolina skierowała się do drzwi.

- Otworzę.

Wiktoria rozejrzała się po pomieszczeniu. W końcu salon wyglądał tak jak powinien. Z workiem śmieci ruszyła do holu by zobaczyć kto ją odwiedził. Zamarła jednak w miejscu widząc wchodzącego do jej mieszkania chłopaka swojej przyjaciółki z jakimś innym gościem. Był wysokim, dobrze zbudowanym brunetem. Ubrany w czarne spodnie i tego samego koloru bluzę. Na włosach miał czapkę z daszkiem, odwróconą do tyłu. Wyglądał naprawdę dobrze.

- Miałeś być za trzy godziny. - blondynka ucałowała bruneta w usta. - O jesteś. - zwróciła uwagę na Wiktorie, która nadal stała w miejscu, w samym cieniutkim szlafroku i z workiem śmieci. - To jest Kuba, kumpel Bartka ze szkoły, ten od mieszkania.

Próbowała się uśmiechnąć, ale było to dla niej zbyt trudne. Niezręczność było czuć na kilometr.

- Cześć, yy wejdźcie ja się szybko ogarnę i do was dołączę. - i zniknęła za drzwiami swojej sypialni.

- Cholera. - szybko otworzyła szafę i wybrała koszulkę i spodnie. Włosy przeczesała dłońmi i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. - Wczoraj Karolina, dziś oni. Koniec z chodzeniem po domu bez ubrań.

***
Godzinę później wszyscy siedzieli na kanapie w salonie. Rozmawiali wesoło ze sobą, znaczy nie wszyscy. Wiktoria i Kuba siedzieli raczej cicho. Nie kwapili się zbytnio do rozmów. Odpowiadali zdawkowo. Chłopak cały czas pisał z kimś na telefonie, a Wiktorii po prostu było głupio po incydencie z przed godziny. Ciepłą atmosferę podtrzymywali Bartek z Karoliną.

- Kochanie zbierajmy się, muszę wjechać jeszcze do Mariusza, coś chciał ode mnie. Kuba weźmie twój samochód, oni i tak muszą jeszcze pogadać o tym mieszkaniu. - Bartek przeciągnął się i wstał. - Narazie.

Blondynka poszła w ślady chłopaka, wstała i zabierając swój telefon ze stolika podeszła do przyjaciółki.

- Zdzwonimy się piękna. - przytuliły się.

Wiktoria też wstała i doprowadziła swoich przyjaciół do drzwi. Gdy wyszli wróciła do salonu. Chłopak nadal siedział w tej samej pozycji i co chwilę spoglądał na telefon.

- To co? Pogadamy o tym mieszkaniu? - usiadła na swoim poprzednim miejscu. Brunet spojrzał na nią odkładając telefon.

- Z tego mi ci mówił Bartek to jesteś trochę w kropce i potrzebujesz czegoś na już tak?

Brunetka westchnęła, pomimo swojego spokojnego charakteru nienawidziła opowiadać o swoich problemach.

- Niestety.

- To już nie musisz się martwić, dogadamy się jakoś. - chłopak oblizał usta a na jego twarz wkradł się cwany uśmieszek.

Ratunku?