Chapter 9

Kasasabi ko lang kung gaano ko ina-admire ang mga sundalo. Babawiin ko ba?

No matter how hard I tried to ignore his words, its still drumming my heart. I have no idea kung saan niya napulot ang mga salitang iyon. Siguro ay normal na sa kanya ang mga salitang gano'n.

Hindi na nakakagulat kung malalaman kong higit sa limampu ang naging girlfriend nito. Baka nga namakla na rin 'to sa sobrang landi eh.

"Aung myin par say"

Naghawak ng kanya-kanyang bote ng alak ang mga sundalo at inulit ang sinabi ni General habang nakataas ang mga bote nila.

"Cheers" his husky voice reverberated on my ears. Halos ramdam ko na ang pagpatong ng baba niya sa balikat ko dahil sa sobrang lapit niya.

"Can you respect me, Captain?" pabulong na sabi ko. Ramdam ko ang pagkairita sa sariling tono. Sino bang hindi maiirita? Parang wala siyang pakialam sa mga nakakataas na kasama namin ngayon. He's making fun of me.

"What? I'm respecting you. May ginawa ba akong nakakabastos sayo?" pabulong rin siyang sumagot.

"Can't you give me a distance?" I gave him my deathly glare. Mas lalo pa siyang lumapit at nagawa pang ituon ang kamay sa may likuran ko. "Distansya o panibagong giyera?" nag-iinit na ang ulo ko at baka tila cannon na ang kalabasan ko kapag pinasabog ko na ang galit ko.

Pero sa halip na mahiya siya sakin ay lalo niya akong tinawanan. "Panibagong giyera." halos napadikit na rin ang braso ko kay Zin dahil sa kauusod. Hindi talaga siya nakuntento at inilapit niya pa ang mukha sa likuran ko. "Kaso kung ikaw ang kalaban ko, susuko na lang ako. You doesn't need weapons. Dating mo pa lang, patay na patay na'ko."

"Insane!" napalakas yata ang sabi ko kaya napatingin ang ilang malapit samin.

"Ano 'yon? Pabulong." inilapit pa ni Zin ang tenga niya sakin. Rinig ko ang pagtawa ng nasa tabi ko dahil sa naging reaksyon ko.

I can't take this anymore. Tumayo na ako kaya napatingin sakin ang mga kasama namin.

"Thanks for dinner, General Heuman. I'm going."

"Why? You're not drunk already."

Wala naman sa plano kong maglasing. "I'm tired, I need to rest." gumawa na lang ako ng dahilan kahit ang totoo naman ay gusto ko lang makalayo sa lalaking pinaglihi sa malagkit na 'yon.

"I'll come with you." tumayo na rin si Mallari at nakangiting tumingin sa mga kasama namin.

"I'm going too." my hands formed a fist when I heard his voice again. And with his swift moves. Naramdaman ko na naman ang braso niyang nakadikit sa akin.

Muli na namang nabuhay ang panunukso nila samin. Isang-isa nalang talaga masasapak ko na'to.

Naglakad na akong palabas ng tent at pansin ko naman ang pagsunod nilang dalawa. Nakarating na ako sa harap ng tent naming mga medical crews pero pansin ko parin na nasa likod ko sila.

Napasapo na lang ako sa noo dahil sa inis na nararamdaman. Hinarap ko sila na nakapamaywang.  "Whats up with the both of you?" napaawang ang labi nila habang nakatitig sakin. "Hanggang sa pagpapahinga ko ba susundan niyo 'ko?"

Napahawak si Mallari sa batok niya at tumango-tango sakin. "Hinatid lang kita dito. And by the way, bukas na ang balik natin sa pilipinas. T-Take a rest." Iyon lang ang sinabi niya at naglakad na papunta sa tent nilang mga sundalo.

Hinawi ko na ang telang nakaharang sa tent at papasok na sana nang may marinig.

"I can stay by your side if you want."

My 99% annoyance jumps into 100%. Sabi ng isa na lang eh. Nakangisi akong lumapit sa kanya habang nagpapalagutok ng mga daliri sa kamay. I look directly on his eyes.

"Lets start the war, Captain." I let my sweety voice out to trap the foe.

Ngumiti siya sakin ng sobrang lawak na nakapagpakinang sa kayumanggi niyang mga mata. "My pleasure, Miss Army nurse."

Hinayaan kong makita niya ang pamatay kong ngiti para makahanap ng tyempo sa pagbasag sa mukha niya. Palihim kong inihanda ang nangangati ko ng mga kamay.

"Clear skin ka pala? Sayang naman" mabilis kong inangat ang nag-iinit ko ng kamao ngunit hindi pa ito nakakalapat sa pagmumukha niya ay nahawakan kaagad niya ang kamay ko.

"You're just an army nurse, baby. You didn't know the techniques on how to trap your opponents. You can't trap the foe by using your innocent smile."

"Who told you?"

Mabilis kong ipinihit ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko papunta sa likuran niya. "Tsumatyansing ka lang eh." mas lalo kong hinigpitan ang pagkakahawak sa kamay niya habang ang isang kamay ko naman ay nakapulupot na sa leeg niya.

"Shut up! And fight!" My body intensity is now on high level. My anger is ready to explode.

"How can I fight? Hindi kita kayang saktan." napakurap-kurap ako dahil sa narinig. "Hindi kita kayang labanan. Pero kaya kitang ipaglaban--Ahh!" napadaing na lamang siya nang higpitan ko ang pagkakasakal ko sa kanya.

"You can't call this a war if you make it fair. Walang laban na patas." Sa lahat ng bagay palaging may nakakalamang. Sa bawat laban, palaging may mas nakakagaling. Masasabi mong magaling ka, pero may 'mas' magaling parin sa iyo.

"Kung gagawin mong patas ang isang laban, ibig sabihin 'non, isa kang duwag. Paano mo maipapanalo ang laban kung hindi mo lalabanan ang atake ng kalaban mo?"

"Okay fine. If thats my baby wants.." and in just one snap. Namalayan ko na lang ang sarili ko na nakaupo na sa lupa dahil sa pagkalawit ng paa niya sa binti ko. He bent down on me to have our eyes on same level. "I will."

Kaagad kong sinipa ang isang tuhod niya dahilan kaya nawalan siya ng balanse ngunit agad ring tumindig ng maayos. Tumayo na ako mula sa pagkakasalampak sa lupa at seryosong tumitig sa kanya.

Muli akong nagpalagutok ng mga daliri at matalim ang mga matang humarap sa kanya. Napaawang ang labi niya at kunot ang noo'ng nakatitig sakin.

"Astrielle, don't take it seriously--" hindi ko na siya pinatapos at hinayaan na ang kamao kong sumalubong sa pagmumukha niya. This time I successfully punched his face. Napahawak siya sa may pisngi niya kung saan tumama ang kamao ko. "Fvck this! A-Astrielle, sisirain mo talaga ang gwapo kong mukha?"

Mas lalo akong nanggigil sa sinabi niya. I gave him my forceful punch straight to his face making him knocked down. Tumingkayad ako sa tabi ng nakahiga niyang katawan. "Fvck up that face." madiing sabi ko na puno ng inis sa kanya.

Nang muli siyang magsasalita ay kaagad ko na iyong inunahan ng isang malakas na suntok deretso sa nakakairita niyang pagmumukha. I gave him my powerful punch that making him knocked down again for the second time. Pinaulanan ko siya ng suntok. He never stop covering his arms on his face to avoid my punches.

"Stop it, baby."

Madiin kong hinila ang kuwelyo niya at inilapit ang mukha ko sa kanya. He grinned on me. "I never like being underestimated, Captain. You can't fight back on me because you only see me as a woman who doesn't deserve to receive a punch from a mens like you. Don't belittle me, because I am fierce more than you think and strong more than you know."

"Oy, Astrielle. Ibang pahinga yata 'yan ah."

Sabay kaming napatingin sa may likuran namin at nakita si Zin at Ethan na tatawa-tawa. I let go of his collar at hindi na tumingin pa sa mga mata niya.

I let out a heavy sigh. Naglakad na ako papasok sa tent na parang walang nangyari. I want to scratch everything that happened this night.

Bakit ba ako nakakaramdam ng inis ngayon? Hindi naman ako ganito dati ah. Wala akong pakialam sa mga tao noon, I used to be nobody and emotionless. Pero simula nang makilala ko ang lalaking 'yon ay tila nabago lahat. Its kinda bad.

Nahiga ako sa tabi ni Zin at pumikit kahit hindi pa makatulog. Paulit-ulit bumabagabag sa isipan ko ang mga salita niya.

"Sweat saves blood. Blood saves lives. Nurse saves their patients. But you're such a different nurse baby. You save my heart."

"We fight to have freedom. Should I fight for this feelings to have you?"

"This feeling isn't just like anymore...I don't like her anymore, because I'm already in love with her."

"Hindi kita kayang labanan. Pero kaya kitang ipaglaban."

The clingy soldier with his lines. Tss.

Ipinihit ko ang katawan ko sa isang tabi kung saan may telang nakaharang. Hinawi ko ito at nakita ang maliwanag na buwan.

The moon reminds me of him. My dad. I miss him so much. Sa bawat araw na sinasabak ko ay nag-aala Mulan na lang ako.

I used to pretend that I am a different person now. Paulit-ulit ko iyong itinatatak sa isip ko na ibang tao na ako, na hindi na ako 'yong dating Astrielle na kayang apihin at maliitin ng iba. I burned my fears, I buried everything. But my heart always showing me who really I am.

Kahit gaano ako kalakas sa panlabas ay paulit-ulit naman akong pinanghihina ng totoo kong nararamdaman. Its hard to fool my true feelings. I can fool everyones around me, but I can fool my heart.

"Ethan, nakita mo ba si Yurasa?" tanong ko kay Ethan kinaumagahan habang nag-aayos ng mga gamit.

"Nasa labas siya ng tent kanina. Pupuntahan mo?" he asked. I nodded. "I'll come with you." hinantay ko na siyang matapos sa pagliligpit ng gamit bago kami sabay na lumabas.

Parang nalaglag ang puso ko nang makita ang bata na nakatulala habang lumuluha. Nakaupo siya sa isang kahoy at parang wala sa sarili.

Her childhood memories is now full of darkness and grief. Lumapit kami ni Ethan sa kanya at patingkayad na umupo sa may harap niya. Nagkatinginan kami ni Ethan nang parang hindi nito nararamdaman ang presenya namin. Nakatingin parin ito sa kawalan.

I held her hands. "Yurasa" Just like this. Bato na ang puso ko sa iba pero sa mga bata at mga taong kagaya nito, nagtitila anghel ang boses ko. "Nurse Elle is here baby."

"Wow. Magpapadasal na ba ako?" nagtakip pa siya ng kamay sa nakaawang na labi. Binigyan ko siya ng matalim na tingin. Tumikhim pa siya bago inalis ang kamay sa bibig at nagawa pang ngumiti sakin dahilan kaya ang singkit niyang mata ay lalong sumingkit. "Hello, Yurasa. Why didn't you join those kids?" itinuro niya ang mga batang naglalaro.

"I'm fine here....I wanted to be alone." wala ng mas lulungkot pa sa boses niya.

Pansin ko ang pagseryoso ni Ethan nang mas lalong bumilis ang mga luhang pumapatak sa mga mata ng bata. She's too much in pain.

"Baby, your father is watching over you.  He's still here, even not physically..but his presence is always by your side." I gulped. Ang hirap palang magpagaan ng loob ng iba kung ang sarili mong kalooban ay hindi mo magawang pagaanin.

"H-He's the only one that I have. My father is my shield, my life, my home, my everything. But now he's gone...I am alive, but I feel lifeless."

Nagkatinginan kami ni Ethan dahil sa gulat. Hindi ko inaasahan ang mga ganoong salita sa isang bata na kagaya niya. Sampung taon palang ako nang iwan ako ng ama ko. Pero puro iyak lang ako noon, taon pa ang lumipas bago ako naging matatag. But this little girl, nagagawa niya ng maglabas ng gano'ng salita. She's sounds matured than Ethan.

Muli kaming napatingin sa bata nang magsalita ito.

"I want to take revenge for my father. If I need to be a new version of me. I'm willing to change myself. Time will come, those goddamn terrorist will realize, that their innocent victims can be their enemy. Unbeatable enemy, that will make their life a living hell."

Natahimik nalang kami ni Ethan habang pinakikinggan ang bata. Bata na hindi ko na alam kung bata pa nga ba talaga.

"I'm tired of being weak. I will survive and fight for something, than being weak forever and die for nothing."

Naramdaman ko ang biglang pagdagungdong ng puso ko. Those words...Halos gano'n rin ang mga sinasabi ko noon.

And now I can see myself from this young girl in front of me. The little girl  version of me.

________________________
_____________

✰✰✰✰✰✰
✍︎cessias