Chapter 7

Mabilis akong lumapit sa mga nasugatang sundalo para mabigyan ng lunas ang mga sugat nila. Mas marami ang mga sugatan at natamaan ng bala ngayon kumpara noong mga nakaraang araw.

Pansin ko ang paglalabasan ng mga canyon at walang tigil na pagpapaputok ng mga sundalo. Hindi parin talaga tapos ang giyera.

"Nurse Elle, he's too much bleeding!"

Napalapit ako kay Nathan na hindi na maisipan kung sino ang uunahin sa mga sundalong may tama ng bala. Lumapit ako sa isang sundalong tinutukoy niya at kaagad itong binigyan ng medication. Sobrang dami na ng dugong nawala sa kanya. Maari siyang mawalan ng malay dahil dito kaya nanatili muna ako sa tabi niya to give him reassure and keep him warm hanggang mabawasan ang pagdudugo niya. Mabuti na lang at daplis lang ng bala ang natamo niya.

I continued explaining what I am doing para hindi siya mawalan ng malay. Panay lang ang salita ko sa kanya kahit hindi ko na mapigilan ang sarili kong mapalinga sa ibang medical crew na aligaga na sa dumaraming pasyente.

"You can go now. I'm fine here. They need your help." napatingin ako sa sundalong ginamot ko. Ngumiti siya sakin at inalis ang kamay kong nakahawak sa bandage na inalagay ko sa braso niyang may daplis ng bala. "Help them. Its already stop from bleeding."

I slightly smiled at him bago pinalitan ang bandage niyang napuno na ng dugo. "Just call some of our medical crew if you need something Sir."

He nodded. Nagmadali na akong lumapit sa iba pang pasyente para bigyan ang mga ito ng lunas. Pagkarating ko palang dito sa safe area kung nasaan kami ngayon ay wala na kaming tigil sa pag-aasikaso sa mga pasyente. Mapa-sibilyan man o sundalo ay napakaraming nasusugatan.

Hindi ko maintindihan kung paano nakakaya ng mga teroristang ito na makita ang mga inosenteng tao na ito na nadadamay sa kaguluhang nilikha nila. Sobrang sakit mawalan ng mahal sa buhay. Alam ko ang pakiramdam, dahil iyon ang naranasan ko.

Mga terorista rin ang tumapos sa buhay ng ama ko. Na hanggang ngayon ay hindi ko parin tapos pagluksaan. At habang buhay ko na iyon pagluluksaan.

Marahan kong inalog ang ulo ko at naglabas ng malalim na hininga. Bakit ba hindi ko magawang pigilan ang emosyon ko sa panloob? I did it outside. I can be a emotionless woman who doesn't let anyone to destroy my spirit. Pero sa panloob ko, paulit-ulit akong dinudurog ng pangungulilang nararamdaman ko. Idagdag ko pa 'yong kuryusidad sa buong pagkatao ko.

Napabuntong hininga na lang ako at naupo sa isang kahoy na upuan. We're still on the safe area while the soldiers are still fighting for this country's freedom.

Tahimik at kanya-kanyang kumpulan ang bawat pamilya ng sibilyan sa bawat sulok ng kwartong tinutuluyan namin ngayon. At halata rin ang pagod sa mukha ng mga medical crews.

"Haysst! I wanna lay down on bed now!" naupo sa tabi ko si Khyst. One of my team. Panay ang pagi-stretch niya sa mga braso niya habang panay ang hikab. "What can you say about my performance on work, dauntless bravery woman?" tanong niya.

Lahat sila na nakasama ko sa training ng pagiging army nurse ay iyon ang bansag sa akin. 'Dauntless bravery woman'. Well, its fine with me. Dahil iyon naman talaga ang pagkatao ko simula noong pumasok ako sa propesyon na ito. I won't be an army if I didn't be like one.

"Well, you're zealous. Keep it up." walang ganang sagot ko. He snorted.

"Thank you for that. Nakakagana talagang pakinggan ang boses mo, Astrielle." marahan pa siyang tumawa.

"Thank you" malamig kong sagot at tumayo na sa kinauupuan. Rinig ko pa ang pagtawa niya kahit ilang agwat na ang layo ko.

Naupo rin ako sa isang sulok katabi ni Zin. Nakasubsob ang mukha niya sa mga tuhod niya. Mukhang nakatulog na.

Ipinilig ko na lang ang ulo ko at ipinikit ang mga mata. I'm too fvcking tired.

✰✰✰

"Hooo yeahhh!!"

Dahan-dahan kong inalis sa pagkakasubsob sa mga tuhod ko ang aking mukha nang makarinig ng ingay mula sa labas.

Ingay iyong nagmumula sa sigawan ng tao at malakas na tunog ng sirens. Bigla akong kinabahan kaya kaagad akong tumayo at patakbong pumunta sa labas.

My mouth parted and my eyes widened when I saw the cheerful face of the peoples of Myanmar and those soldiers from different countries.

Mabagal ang paghakbang kong lumapit sa kanila. Hindi na mapapangalanan ang kasiyahan at pag-asang kumubli sa mukha ng mga taong ito. Parang sa isang iglap ay nakalimutan nila ang kaguluhang nangyari sa bansa nila.

Pagkarating ko sa gitna kung saan nagkukumpulan ang mga tao at mga sundalo ay nakita ko ang flag ng Myanmar na unti-unting itinataas ng isang nakakataas na sundalo mula sa bansang ito.

Pansin ko sa sulok ng aking mata ang pagtabi sakin ni Lieutenant Mallari. Muling lumakas ang sigawan ng mga tao nang umabot na sa taas ang flag. Some of the elders civilians are raising their right hands habang ang kanilang mga mata ay napupuno na ng luha dahil sa kapayapaan na nakamit na nila.

Narinig kong bumuntong hininga ang nasa tabi ko. "We have the opportunity to stand for fighting, for freedom, right, and fairness. And seeing those faces from those peoples...." napatingin ako sa kanya nang bigla siyang tumigil. He's looking at me with a smile on his lips. "Ang mga ngiti nila, kapayapaan, at kalayaan para sa lahat....Those are things worth fighting for."

Umiwas na ako ng tingin dahil nakakaramdam ako ng pagkailang sa kanya. "Well, you're right. Masarap sa pakiramdam na ipaglaban ang mga  bagay na alam mong may makikinabang. And more than that, its worth it because you know that someone value the things you're fighting for."

"Akala ko talaga hindi ka marunong sumagot ng mahaba." mahina pa siyang tumawa. Hindi ko alam kung sisisihin ko pa ang sarili ko sa pagsagot sa lalaking 'to.

"Hindi na iyon mauulit, Lieutenant Lukariah Mallari."

"Nah. Do it often. And by the way, you can call us with our names, hindi mo kailangang banggitin pa ang ranggo namin maliban nalang kung may kaharap tayong nakakataas." he explained. Tss.

Hindi na ulit ako nagsalita at hindi na pinansin pa ang pagtawa niya.

May isang batang humila sakin at dinala ako sa gitna ng mga tao kung saan may kumpol ng kabataan na masayang nagsasayaw. Sinasabayan nila ng galaw ang pagkanta ng mga matatanda na nakapalibot sa aming paligid. Wala akong naiintindihan sa lyrics ng kinakanta nila pero nakakaindak iyon dahil sa sabay-sabay nilang pagpalakpak.

One of the army nurse from this country chuckled. "Just follow their moves." ngumiti siya bago nakisabay sa sayaw ng mga teenagers.

Dancing is not my thing. Pero kung isa ito sa makakapagpagaan ng pakiramdam nila ay handa akong gawin.

Just like what I used to be. I let out my wondrous smile, on purpose. Nakita ko ang ngiti sa mga labi ng mga taong nakapaligid sa amin at sigawan ng mga team ko. Demmit!

We dance together habang nakangiti. Kita ang galak sa mukha ng mga kabataan habang sumasayaw. I just followed their steps na habang tumatagal ay nasasabayan ko na rin.

"Woah! Captain!" napalingon ako kay Zin nang marinig itong sumigaw. Panay ang hampas niya kay Shaira na nasa tabi niya at ani mo'y kinikilig.

Napatingin ako sa gawi kung saan sila nakatingin at nakita si Captain na nakangiting papalapit sakin. Nanatili akong sumasayaw at hindi inaalis ang ngiti sa labi dahil pansin ko ang tingin ng mga kabataan sakin.

"Can I join guys?" nakangiting tanong niya sa teenagers habang inaalis ang bulletproof vest na suot niya.

"Of course!" ang nurse na kumausap sakin kanina ang sumagot.

He smiled and position his body to follow our moves. Sa harap ko pa siya pumunta kaya magkaharapan kami ngayon. His eyes is stuck on me. Hindi na niya inalis ang tingin niya sakin na para bang saulado na niya ang steps ng sinasayaw niya. And I want to slap my face thirty times dahil hindi ko maalis ang tingin ko na diretsong nakatitig sa mga mata niya. Fvck this!

Even his expressive smile never fade away. "Marunong ka palang ngumiti."

"A smile on purpose"

"Pero nasa mga mata ko na ang tingin mo. So anong purpose 'non?" may kakaiba sa ngiti niya. Hindi na ako nakasagot.

"Yieeee"

I heard the noise from the people, but Zindaya's voice is foremost. Napatingin ako sa mga kabataan at nakitang huminto na ang mga ito sa pagsasayaw. Kami nalang dalawa ang nasa gitna at lahat sila, mapa-sundalo man o sibilyan ay nasa amin ang tingin.

We are the center of attraction! Goddamn shit!

Their teasing and hoity-toity voice is such a goddamn irritating. I don't know what to feel about this.

"The war is gone.." muli na naman siyang nagsalita. "We win because we fight." he pointed his heart dahilan kaya muli na namang umingay ang paligid.

"We fight to have freedom. Should I fight for this feeling to have you?"

_______________________
___________

✰✰✰✰✰✰
✍︎cessias