Chapter 4

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko habang pinagmamasdan ang mga miyembro ng team na isasama ko. They were having their conversation with their beloved ones before we go to Myanmar.

"Nurse Elle" nakita ko ang papalapit na si Captain Sarmiento. "Are they ready?" tumingin siya sa mga nurse at doctors ng team namin.

Tumango lang ako sa kanya at lumapit na sa mga kasama ko. "Everyone, we need to go now, Captain Sarmiento will guide us." walang ganang pagbanggit ko sa kanya. Tumingin ako sa kanya at sumunod na lang kasama ang team ko.

"Makakasama ba natin siya?" rinig kong sambit ng isang nurse sa likod. "Ay grabe, ang gwapong sundalo naman niyarns pshsh"

Napangiwi na lang ako sa kawalan nang marinig siyang ani mo'y kinikilig. Seriously? Giyera na ang pupuntahan namin pero nagawa niya pang kiligin. Well, thats good somehow. Dahil mukhang handa talaga sila sa laban.

Ilang oras bago kami makarating sa Myanmar. We're not yet on the exact location of danger zone pero ang dami ko na agad nakitang sugatan, mapa-sibilyan man o sundalo. There are a lot of soldiers in different countries.

Nauna na sina General sa danger zone while Captain Sarmiento and his team stayed with us. Sobrang gulo ng paligid at malayo pa man dito ang exact location ng digmaan ay rinig na rinig namin ang malalakas na pagsabog at putukan ng baril. Tumabi sakin si Captain Sarmiento bago nagsalita.

"Everyone, we will give you an option, its either you will stay at the barracks and wait for us to bring the wounded civilians and soldiers or to come with us at the exact danger zone so you can immediately give them the medication they need, specially for those soldiers who's in critical condition there. Its your choice, everyones safety is our priority."

Napatingin ako sa mga miyembro ng medical team na kasama ko they are all looking at me na para bang sinasabing ako ang magdesisyon. I let out a deep sigh before I speak.

"Its okay if you all want to stay at the barracks." sabi ko sa kanila. "Ako na lang ang sasama sa danger zone." I volunteered.

As I looked back to Captain Sarmiento, I saw how his mouth parted. Tinaasan ko siya ng kilay bago tumingin sa team ko.

"Me too. I think its better kung may kasama ka, Elle. So, I'm fearlessly coming with you." mayabang na sabi ni Zin. Reason why she's the only one I trusted, and yeah I considered as friend. Pareho kaming walang inuurungan.

"Me three." Doctor Waylan also volunteered.

Hindi na kami nagtagal pa at sumakay na sa sasakyan namin papunta sa critical area. Habang papalapit kami ng papalapit ay mas dumadaming mga sundalong namatay ang nakikita ko. I can feel my blood running up on my body. Bumabalik sa alaala ko iyong panahong natagpuan naming patay si Dad matapos niyang labanan ang mga terorista.

Everything is getting worse lalo na nang nasa mismong danger zone na kami. Nagsuot kami ng bulletproof vest bago lumabas ng sasakyan at sumunod sa safest place where we can give medication to those soldiers and civilians who's on critical condition. Dinala ko ang medical kit ko at lumapit sa isang batang umiiyak at may sugat sa isang braso.

"L-Let me clean up your wound, baby girl." she nodded at me dahilan lang kaya nakahinga ako nang maluwag. Thanks god that she understand what I'm saying. I thought na baka hindi niya ako maintindihan dahil ilan lang dito sa Myanmar ang marunong magsalita ng english. "Does it hurt?"

She nodded once again. "Miss, save my Dad. He have a gun shot on his legs." she cried out loud that makes me remember my past. Naranasan ko na ring mapunta sa sitwasyon ng batang ito. I know that she doesn't care of her wounds, all that she's thinking is her Dad condition. Sa mura niyang edad ay mga putok ng baril at pagsabog na ang naririnig niya, and most worse is, she already witness how lifes end that easy without knowing the reason why. Wala pa siyang kamuwang-muwang para malaman kung bakit sila inatake ng mga terorista dito, and maybe she doesn't even know whats terrorist is.

Nang matapos ko na siyang gamutin ay dinala ko siya sa iba pang patients at pinaupo muna bago lumapit sa iba pang patients. Its not easy to concentrate on giving medication while hearing those gunshots and bombs explosions.

"Hey, Elle. Wear this." rinig kong may kumakausap sakin pero hindi ko na nilingon dahil sa ginagawang pang-gagamot. Naramdaman ko na lang ang hard hat na pumatong sa ulo ko. "Your safety, is my priority..." I can smell his scents dahil sa lapit ng katawan niya. And without looking back at him, I knew him. Damn this clingy soldier!

"Well, thanks for that, Captain Sarmiento." sagot ko na lang at lumipat sa ibang sundalo na may tama ng bala. Zin and Doc. Waylan are busy with others patient too. Karamihan sa mga sundalo ay nanghihina na dahil sa nawalang dugo dulot ng tama ng bala sa kanila.

I stuck on my position and suddenly shocked nang may sumabog malapit lang sa kinaroroonan namin. The childrens cried out loud while other elders civilians are shocked too.

Tumayo ako at sumilip sa labas. Nakita ko kung paano magpalitan ng putok ng baril ang mga sundalo at terorista. Ang ibang sundalo ay panay ang pagpapaputok habang patalikod na lumalapit sa gawi namin.

"General, we're not safe here now. We need to take them back on the barracks." seryosong sabi ni Lieutenant Mallari kay General. "Ibang makipaglaban ang mga teroristang ito kumpara sa mga nakasagupa natin sa Mindanao, General. Harapan ang gusto ng mga itong laban."

He's right. Hindi literal na nagpapakita ang mga terorista sa mga sundalo para makipagpalitan ng putok. They are different than other terorist attackers.

"Yes, take them back on the barracks. Its not safe here anymore." General give an order to some of his soldiers to take us back on the safe area.

Lumapit ako sa batang ginamot ko kanina. "Come with us, we will take you on the safe place." hinawi ko ang buhok niya at hinawakan ang kamay niya but she refused.

"I won't go anywhere without my Dad! H-He is the only one that I have. I can't lost him."

My heart skipped suddenly from beating when I heard that from a young girl in front of me. I am successful of being emotionless outside but I can take it inside. Kahit ayoko nang magbigay ng kahit na anong emosyon ay hindi ko magawa when it comes to a situation like this.

Parang piniga ang puso ko. At her young age, naranasan na niyang makaramdam ng sakit. Sakit na maari kong ihalintulad sa mga nararanasan ko.

I bended down on my knees at her. I wiped her tears even its unstopabble. "Your father will be back on you. He will be back." smiled at her. A smile on purpose. My heart pinched when I remember how my Dad promise me that he will never leave me.....but he did.

How I wish that this young girl will never ends up like me. Alam ko ang pakiramdam ng umasa at mabigo.

"We need to go." Captain Sarmiento also bended down his knees in front of this young girl. "Baby, we will find your Dad.  He will be fine. Lets go?"

She nodded. Napatingin ako kay Captain at hindi ko inaasahang kikindatan niya pa ako. Seriously? At this time of war huh?

"Let me take care of her." pag-agaw ko sa kanya sa bata nang papasanin niya ito. How can he fight kung may hawak siyang bata?. Pinasan ko ang bata kahit may kabigatan na ito at dinala sa army truck na sasakyan namin.

"I'm scared." she whispered nang makarating kami sa barracks namin.

"Don't be. I'm here." hinagpos ko ang buhok niya at pinagmasdan siyang maupo sa isang upuan habang patuloy na umiiyak.

Its hurting me. Nakikita ko sa kanya ang sarili ko noon. I suffered from pain. I cried a lot everyday that makes everyone thinks that I'm weak. Everyone can be weak, even super heroes have weakness. So its not bad to be weak somehow.

"Is she fine?" tanong sakin ni Captain nang bumalik siya sa gawi namin matapos sumabak sa giyera.

"Nope. Unless she find her--"

"Dad!"

Sabay kaming napalingon sa bata nang marinig itong sumigaw. Patakbo siyang lumapit sa nakangiting lalaki na may tama ng bala sa binti.

"Yurasa!" the man shouted the name of his daughter.

May isang metro pa ang layo nila sa isa't isa nang may makita akong lalaking nagtutok ng baril sa lalaki.

I'm about to stepped para kunin ang bata nang mabilis na nagpaputok ang gunman.

"Fvck!"

Nanlaki ang mga mata ko nang masaksihan ang pagbagsak ng katawan ng lalaki. Nagmadali akong lumapit sa bata at paluhod na niyakap ang natigilan nitong katawan. Nakita ko ang mabilis na paglapit samin ni Captain Sarmiento and Lieutenant Mallari habang pinapuputukan ang lalaking bumaril sa ama ng batang yakap ko.

Nasaksihan ng batang ito kung paano nawalan ng buhay ang ama niya. I didn't know now what will happened to her after this. She may suffer on traumatic case, more than trauma I think. Narinig ko ang mahina hanggang sa palakas niyang iyak nang bumalik sa huwisyo ang katawan niya.

I saw some soldiers na lumapit sa mukhang nabaril na rin nilang gun man. While the two clingy soldiers walked towards us.

"Dad! Let go of me! I want to see my Dad!" panay ang kawala ng bata sa yakap ko pero mas lalo kong hinigpitan ang yakap at isinubsob ang mukha niya sa akin. I can't let her see the dead body of her father. "Let go of me! Let go of me! I'm going to kill that dumbass who killed my father!"

My mouth parted. Thats what I am saying. Ayoko nang matulad ang batang ito sa akin. But now, its already happened. She sounds like a 20 year old above girl who wants revenge. She's just 8 year old girl if I'm not mistaken. I somehow scared sa mga salita at mura na sinasabi niya habang umiiyak at patuloy na nagkukumawala sa akin.

"Zin" sa simpleng tawag ko kay Zindaya ay nakuha niya agad ang ibig kong sabihin. Lumapit siya samin dala ang panturok para sa pampakalma.

"I said let go of me! I'm going to kill that man!" she shouted again. Hindi ko na siya makaya kaya lumapit sakin si Captain para hawakan ang bata. We looked at each other at sabay na tumingin sa hawak kong panturok.

I inject it on her para mawalan siya ng malay at makatulog. She need to rest dahil baka hindi na niya kayanin ito. She didn't know how bad the words coming out from her mouth. She wanted to kill at her young age for heaven sake!

"I'm sorry, baby. But I need to do this." panay parin ang imik niya gamit ang lengguwahe nila hanggang mawalan na siya ng malay. Captain Sarmiento carry her using his arms and legs.

Napatingin ako sa walang buhay niyang ama at marahang napapikit. Its fvcking hurt to witness how your beloved ones ends his life. Its fvcking hurt to witness a scene like this. Its fvcking hurt. But its a part of our profession.

Part of being an army nurse, you will witness how lifes survive....and also how lifes end.

_______________________
_____________

✰✰✰✰✰✰
✍︎cessias