Chapter 39

"Astrielle, go back to Manila. Kami na ang bahala dito." I heard General from my back. "Hija, tama si Mallari. M-May posibilidad na-"

I didn't let him finish his sentence. Walang galang akong lumayo sa kanya at lumapit sa mga katawan ng nasawing mga sundalo.

Isa-isang kong hinawi ang mga nakatakip sa mukha nila para makita kung sino ang mga ito. My tears falling too heavy. My hands trembling in pain. Tiningnan ko rin ang ibang sundalo nasawi na inaasikaso pa, pero wala doon ang hinahanap ko.

I am stupidly crazy missing him. Hindi ko na alam kung nakailang ikot na ako sa paligid pero hanggang ngayon ay hindi ko alam ang gagawin. I saw Lukariah trying to approach me but I didn't let him. Umiwas ako sa mga nagbabantang kausapin ako dahil alam ko kung ano ang sasabihin nila. I'm damn fucking tired of that freaking thought! Hindi ako maniniwala hangga't walang patunay.

I gasped some air. Napatulala muli ako sa kawalan kasabay ng mabigat at puno ng sakit na pagbagsak ng mga luha. I mourned like a lion, not knowing the direction where to go.

Where are you, Caspien?

Kung nandito sana siya ngayon ay mababawasan ang sakit na nararamdaman ko.

Napatingala ako sa kalangitan nang may marinig na tunog ng helicopter. Tatlong helicopter iyon na umiikot sa paligid ng gubat kung nasaan kami ngayon. Nang lumingon ako sa likuran ay nakita ko rin ang mga truck na kararating lang. Medical teams preparing their self to go back to Manila while assisting soldiers on critical condition, while soldiers are busy with their things.

While me here, not knowing if I can go back to Manila without him, not knowing if I can still stand with my responsibilities. Damn, I really don't know what to do. Gusto kong tulungan ang mga kasamahan ko pero nang lumapit ako sa kanila ay hindi ko maigalaw ang mga kamay ko. I can't make myself calm.

Lumapit si Doc. Gazco sa akin at tinapik ang balikat ko.

"Elle, take a break. Sa lahat ng kasamahan natin ay ikaw ang may pinakamabigat na pinagdaraanan. You need a break, kami na muna ang bahala." he gave me a smile before he take his back.

Nakatingin lang ako sa kanila habang nag-aasikaso ng pasyente. Hindi ko magawa ang obligasyon ko ngayon, isa sa responsibilidad ko ang magbigay lakas para sa mga sundalo, pero bakit ako itong hinang-hina ngayon?

I felt my tears rolled down on my cheeks. Nahagip ng mga mata ko si General at magsasalita na sana ito pero umiling ako.

"Everyone is ready?" tanong ng isang sundalo sa medical team. Namalayan ko nalang na nasa tabi ko na pala si Zin.

"Elle," she genuinely smiled at me. Lumapit din si Ethan at ngumiti sa akin. "W-What if its true? Do you think he will be happy to see you like that? Do you think he's happy to see you miserable? Elle, he didn't even assure you that he will be back."

Napatitig ako sa mukha niyang puro pasa at putok na labi. My breathe become heavy.

"N-Naniniwala ka sa kanila?" nagkatinginan ang dalawa at unti-unting lumungkot ang mga ngiti.

Napansin kong bumaba ang tingin nila sa kamay kong nangangatal. I look away. Naramdaman ko nalang ang mga braso ni Zin na nakapulupot sa leeg ko.

"Elle, 'wag ka namang ganyan oh. H-Hindi ako sanay, nasasaktan akong makita kang ganyan dahil kaibigan mo ako." her voice cracked.

Niyakap niya ako ng mahigpit pero hindi na ako gumalaw. "K-Kung kaibigan kita...Bakit hindi ka naniniwala sakin? Buhay si Caspien, Zin saksi ka naman samin diba? Tingin mo ba kaya akong iwan 'non ng basta-basta nalang?" I chuckled in a painful way. Napansin ko ang pagtagilid ng katawan ni Ethan para umiwas ng tingin sa amin.

"Everyone, get on truck. We need to move."

Humiwalay na siya sa yakap nang narinig ang isang sundalo. Muling tumingin sa akin si Zin. "Tara na," she slightly smiled before she went on truck.

Lahat sila ay napatingin sa akin. I took out a deep breathe.

I'm about to take a step forward when I heard one of the soldier shouted.

"Captain Sarmiento survive!"

I stopped on my track. Pakinig ko ang ingay sa paligid pero namutawi ang malakas na kalabog ng puso ko.

Para akong naestatwa sa kinatatayuan ko. My breathe become heavy. I bit my lower lips to stop myself to burst out my emotions.

Tumahimik ang kaninang nagkakaingay na mga sundalo. And now I can feel a number of eyes gazing at me. Mas lalo akong napako sa kinatatayuan ko.

"A-Astrielle,"

That voice gives me a goosebump. My hands form a fist while my heart throbbing violently. Pabigat ng pabigat ang bawat paghinga ko.

"Baby, I-I'm here.."

My mouth parted. Nagawa ko ng iharap ang sarili ko, at bago pa siya tuluyang makalapit sakin ay inunahan ko na siya. I gave him a forceful punch directly to his face, that made him moves a steps backward.

Nang marinig ko ang pagsinghap ng ilang nasa paligid ay saka lang nag-sink in sa akin ang ginawa ko. He look shocked. His eyes went down on my shaking hands.

"E-Elle, I'm sorry....I'm sorry," unti-unti niyang inangat ang tingin niya hanggang magtama ang aming paningin.

His brown eyes melting me little by little again. Napahawak ako sa pisngi ko at doon ko lang napansin na muli na naman palang tumulo ang luha ko. But before I could give up my knees, I felt his arms snaked on my waist. He rest his chin on my shoulder just like what he used to be.

"I-I'm sorry for being late," his voice broke. "Pwede ko parin bang makuha ang karangalan ko?" he cupped my face. My eyes watered in an instant. I slowly nodded that made his tears gushed down on his cheeks. He tilted his head to gave me a swift kiss on my lips.

"Kailangan na nating umalis," paglapit ni Cimmerian sabay tapik sa balikat ni Captain.

Parang may balang naalis sa katawan ko ngayon. My tears never stop from falling, I can't take my eyes off him.

"Are you ready to leave this place, baby?" he asked out of context.

I took a deep breathe. "K-Kung hindi ka dumating, hindi ako aalis dito. But now you're here, I-I'm ready...." umakbay siya sa akin at hinapit ako papalapit sa kanya. "L-Lets go?"

He smiled before holding my hands and intertwining our fingers. Ang iba ay nakaalis na para madala agad sa ospital ang mga kritikal ang lagay. Sumakay kami sa isang truck kung saan naroon ang ibang army nurses.

Magkatabi kaming dalawa sa isang sulok habang ang ulo niya ay nakapatong sa balikat ko, hindi niya rin binibitawan ang kamay ko. I stared on him. Dumudugo ang gilid ng labi niya, he has a lot of bruises on his face, sira-sira na rin ang sleeve ng uniform niya at ang daplis ng bala sa braso niya na tinalian ko ng tela ay puno na rin ng dugo.

Dahan-dahan kong inalis ang pagkakahawak niya sa kamay ko nang makitang nakapikit siya. Ipipihit ko pa sana ang ulo niya nang nagmulat siya ng mga mata at kunot noo na tumitig sa akin.

"Saan ka pupunta?"

Hindi ko na siya sinagot at tumayo na para kuhanin ang isang medical kit. Hindi ko alam kung bakit bigla na namang tumulo ang mga luha ko habang nililinis ang mga sugat niya. Nangangatal ang kamay ko but I continued what I'm doing.

"Astrielle.." lumamlam ang mga mata niya. "Baby, I don't want to see you like this. N-Nasaktan ba kita?...Did I scare you?"

"Sino bang hindi matatakot? They have that freaking thought that you didn't survive! A-Ako lang ang umaasang babalik ka, d-dahil alam kong...h-hindi mo 'ko iiwan," he wiped my tears using his thumbs.

"Galit ka parin ba sakin?" tanong niya.

I didn't answer him. Ipinagpatuloy ko lang ang paggamot sa sugat niya. Alam kong alam niya ang sagot. At ayokong pag-usapan 'yon ngayon. I can't digest everything that happens an hour ago. He just sighed when I ignored his question.

"Baka sabihin ng ibang sundalo bias ka," he chuckles. Narinig ko ang mahinang pagtawa ng sundalong malapit sa amin kaya nakaramdam ako ng guilt.

"H-Hindi naman," hindi ko maiwasang mapalinga sa ibang sundalo na kasama namin sa truck. Ang ilang nurses ay panay ang asikaso sa kanila. Muli akong tumingin sa lalaking inaasikaso ko. He's staring at me like as if I am the most beautiful in his eyes even my uniform is full of blood stain, even my whole body is full of dirt.

Pagkatapos kong palitan ng gasa ang daplis ng bala na natamo niya sa kaliwang braso ay bigla niya akong hinila patabi sa kanya. He rest his head on my shoulder again. Hinawakan niya ulit ang kamay ko kaya hindi ko maiwasang pisilin ang kamay niya.

"I-I'm sorry, Astrielle." he said in a mellow voice. "Natakot kita, I can see it through your eyes. Alam mo namang natakot din ako 'nong iniwan kita diba? Labag na labag sa kalooban ko 'yon, but because you trust me, you believe on me, iniwan kita at pinili kong gawin ang responsibilidad ko. Sa totoo lang handa akong saluhin ang mga bala na tatama sa akin e, I devoted myself to death. But everytime I'm thinking of death, I'm also thinking of you. Baka lalo kitang masaktan, hindi ko pa nga nalilinis ang pangalan ko sayo magagalit ka na naman sakin."

He kissed my hands and I can feel his tears falling on it. Hindi ko mapigilan ang mga luha ko dahil sa emosyon lalo na sa mga sinasabi niya.

"I-I didn't even give you a guarantee that I will be back, safe and breathing. Dahil ayaw kong pangkapitan mo 'yon dahil hindi naman talaga ako sigurado na makakabalik akong buhay."

"Ang mahalaga nandito kana," hinigpitan ko ang kapit sa kamay niya. Ngumiti siya sakin bago ibinalik ang ulo sa pagkakapatong sa balikat ko.

"Ang ganda ng karangalan ko," pabulong na sabi niya na hindi nakailag sa pandinig ko. "Elle,"

"Huh?"

"Napatay ko si Senator Cruz," nang tumigil ako sa pagpisil sa kamay niya ay nag-angat siya ng tingin. "Naalala mo ba 'yung sinabi ko sayo noon?...hindi ko hahayaang ikaw ang bumawi para sa ama mo, dahil ako ang gagawa 'non para sayo."

"C-Cap..." I don't know what to say. Mabilis na umagos ang mga luha ko. He wiped my tears with a smile on his lips.

"Hindi ko hahayaang matapos ang giyera na ito na nanatiling humihinga ang taong puno't dulo ng lahat. Baby, your parents will rest in peace now." hinawi niya papunta sa likod ng tenga ko ang ilang hibla ng buhok na humarang na sa aking mukha. "I told yah, I can do everything for you, till my last breathe. Now smile,"

Biglang bumalik sa alaala ko ang una naming pag-uusap noon. Ganun din ang pinapagawa niya sa akin kahit puno ng pagkairita ang tingin ko sa kanya. I felt the warmth that embrace my heart as I realize how things changed.

"Smile," nang-aakit na tono ng boses na sabi niya.

"Cap naman eh, you made me cry and now you want me to smile? Are you nuts?" mahina siyang natawa kaya nasapak ko ang dibdib niya.

"I'm handsome, I'm not nuts." natatawa siyang umayos ng upo.

I stared on him. Hindi ko maiwasang humanga sa ugali niyang kahit halos katabi niya lang si kamatayan kanina ay nagagawa parin niya. But I miss it, his flirty lines, my flirty Captain.

Mas umusod akong palapit sa kanya at ipinilig ang ulo sa kanyang balikat. Ramdam ko ang paghagpos niya sa buhok ko na nakapagparamdam sakin ng kapayapaan.

Kung hindi kaya siya dumating? Can I still stand by my own feet? Kakayanin ko pa kayang mabuhay?

God will always find a way. Akala ko ay isusuko ko na ang buong ako, but then as I saw him, para akong nabuhayan. I want to live my life for more longer with him.

Naging mahaba ang biyahe namin bago makabalik sa manila. Tumulong na ako sa mga kasama ko sa pag-aasikaso ng pasyente, habang siya ay kasama ng ibang sundalo. Tinapos namin lahat ng dapat asikasuhin bago kami lumabas kung nasaan ang ibang sundalo.

Everyone gasped in happiness. Sumalubong sa kanila ang kani-kanilang pamilya. Natigilan nalang ako sa kinatatayuan ko. Nakita ko ang pagyakap ni Zin sa magulang niya, ang pakikipagbiruan ni Ethan sa mga kapatid niya, ang pagyakap ng bawat isa sa kanilang pamilya.

I bit my lower lips. Naramdaman ko na naman ang unti-unting pagbigat ng kalooban ko dahil sa nasasaksihan.

Wala na akong pamilya. I lost my biological parents, ang mga kapatid ko sa ama, literal walang pakialam kahit bumalik akong ligtas o ano. Hindi ko maiwasang magkaroon ng hinanakit kahit tanggap ko na naman.

I sighed and shooked my head.

"Astrielle,"

Nakita ko ang papalapit na si Captain habang sobrang lawak ng ngiti sa kanyang labi. Nasa likod niya ang parehong kamay niya. He pouted on me that made my forehead increased on him.

"Talikod," his commanding voice again.

"Why would I?"

"Just follow my command, talikod!" bago pa ako makatalikod ay nakita ko ang pagngisi niya. "Tatlong hakbang pasulong!"

Napangiwi ako sa gusto niya pero kusa iyong sinunod ng mga paa ko. I move three step forward.

"Good girl." lilingon na sana ako para ismiran siya nang muli siyang nagsalita. "Harap!" napakamot ako sa sentido bago sinunod ang gusto niya.

"Welcome back, baby!"

My mouth parted. Halos mamula ang mukha ko dahil napatingin at napatawa samin ang mga nasa paligid dahil sa lakas ng boses niya.

He's now making his way on me. His hands was still on his back. Kahit gaano pa siyang kadungis ngayon ay lumilitaw parin ang may maipagmamalaki niyang mukha. Nanatiling nakataas ang dalawang sulok ng labi niya nang tumigil siya sa harap ko.

"Welcome back, my lofreho." napatingin ako sa kamay niya nang unti-unti niya iyong inilabas sa likuran niya. Napalunok ako nang makita ang tatlong palumpon ng santan na bulaklak na hawak niya. Inabot niya iyon sa akin na tinanggap ko naman.

"Sa'n mo nakuha 'to?" napatitig ako sa kanya.

Hinawakan niya ang ulo ko at ipinihit patingin sa labas ng ospital. "Nakikita mo 'yon?" turo niya sa mga tanim na santan sa bawat gilid. Napangiwi ako na humarap sa kanya. "Pumutol ako 'don,"

"Sundalong-sundalo...hindi mo ba nakikita yung nakalagay 'don? Bawal pumitas ng kahit na anong bulaklak." he pouted, I couldn't help but to giggled.

Hinawi niya ang ilang hibla ng buhok ko bago hinawakan ang pisngi ko. "Stop teasing me, nakita ko lang ang expression mo kanina kaya gusto kong pangitiin ka." we both smiled to each other. "Hindi ka naman nag-iisa, Astrielle. Nandito naman ako para i-welcome ka, sobrang saya kong makita kang ligtas, miss na miss kita, baby." his arms snaked on my waist. Sobrang higpit ng yakap niya kaya kinurot ko na ang tagiliran niya dahil hindi na ako makahinga.

"I miss you too, Caspien." hinawakan ko ang pisngi niya at tumingkayad ng kunti para halikan siya sa noo. His eyes widened. Hinalikan ko rin siya sa pisngi na lalong nagbigay gulat sa kanya. "Caspien, I don't know what to do if you didn't comeback. I will always miss you, I will always go after you." pinagdikit ko ang noo namin habang nakapikit ang mga mata.

"Elle, sayo nakasalalay ang paghinga ko. Ikaw ang dahilan kaya gusto ko pang mabuhay ng matagal. Hindi ko hahayaang matapos ang buhay ko na hindi mo ako napapatawad. Ikaw ang lahat, ikaw ang lahat lahat sa akin, Elle. Kaya kahit anong mangyari, babalik at babalik parin ako sayo. At isa pa, nangako rin ako kay tita na hindi kita iiwan, no matter what happen."

Naimulat ko ang aking mata dahil sa sinabi niya. "Tita, huh?"

He smirked. "Edi Mama," kinurot ko ulit ang tagiliran niya kaya napalayo siya. "Are you alright? I-I mean, about her," seryoso siyang tumitig sakin. I slightly nod my head on him. "That's good. Tara, nandito si Mama, ipapakilala kita." hinawakan niya ang kamay ko at hihilahin na sana ako nang pigilan ko siya.

"Next time nalang, n-nahihiya ako."

"Ngayon na," wala na akong nagawa nang muli niya akong hinila.

Dumaan kami sa harap nina Zin at Ethan na binigyan ako ng nakakalokong ngisi. Nahagip rin ng paningin ko si Shekinah na nakatingin samin pero nawala ang tingin niya nang humarang sa harap niya si Lukariah na ginulo pa ang buhok nito.

Hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaiba nang tumigil kami sa paglalakad at nasa harap kami ngayon ng isang babae na halos kaedaran lang ni Alyana-'I mean my mom, pero halata sa postura niyang may sinabi sila sa buhay. She gave me a warmth smile. Maamo ang mukha niya, hindi nalalayo ang itsura ng nasa tabi ko.

"Ma, si Astrielle...g-girlfriend ko," ramdam ko ang kaba niya dahil sa paghigpit ng hawak niya sa kamay ko. Hindi iyon kaba para sa nanay niya kundi kaba dahil hindi sigurado kung tama ang pagkakapakilala sa akin.

"Hi, hija. Naks, magandang pumili." mas gumanda ang ngiti niya sa akin.

"Thanks, Ma." he winked on me. Natawa ang nanay niya dahil sa ginawa niya.

"Hi, po. It was nice to meet you po." I slightly smiled on her.

"Magalang ang napili mo, anak. I'm so lucky to meet a beautiful girl like you, Astrielle."

"Sobrang galang talaga nito, Ma. Hindi nga ako nakakarinig ng mura dito eh," tinaasan ko lang siya ng kilay.

Nagpatuloy pa sa pag-uusap ang mag-ina, minsan ay napapasali ako sa usapan kaya kinakailangan kong sumagot. Umiiwas nalang ako ng tingin kapag nakakaramdam ng pagkailang.

Sa ilang oras na pag-uusap nila ay napansin ko ng hindi nalalayo ang ugali nilang mag-ina. Parehong palangiti, na pati mata ay ngumingiti.

Habang patuloy parin sa kamustahan ang mag-ina ay inikot ko ng tingin ang paligid. Nagkaroon ng ngiti sa labi ang lahat. I couldn't help but to smile.

Akala ko ay mawawala na sa akin ang lahat. But he came back, nabawasan ang sakit na nararamdaman ko. I'm still hurt for my mother. Wala akong nagawa para iligtas siya. Alam kong makakasama na niya si Dad sa kung nasaan man ito, they can live happily now. Sa mundong walang huhusga sa kanila. Sa mundong walang mali sa larangan ng pagmamahal. Unlike here in reality, mahal nila ang isa't isa pero dahil mali ay isinuko nila.

Kung kailan wala na sila saka lang ako nalinawan. For how many years, I tried to be strong for too long. Pero hindi ko magawa ng buo. Hindi ko kayang maging malakas dahil may kahinaan ako.

Bumalik lang ako sa ulirat nang magpaalam na ang nanay niya sa amin dahil may gagawin pa daw ito. Pumunta sa harapan ko si Captain nang makalayo ang nanay niya.

"Are you alright? Kanina ka pang tulala."

Ipinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya, ramdam ko ang paghagpos ng mga kamay niya sa likod ko.

"Cap, h-how do I live without you, I want to know...how do I breathe without you, if you ever go....how do I ever, ever survive...h-how do I, how do I live..." pagkanta ko. Mas lalong humigpit ang yakap namin sa isa't isa. I can feel the unknown feeling na sa kanya ko lang nararamdaman. "H-Hawak na natin ang kalayaan ngayon. You did well for fighting for lofreho. I-I love you, Cap."

"Lofreho is worth fighting for, baby. I-I love you more than my guns, you are the best weapon that I have that no one can. Ikaw ang pinakamagandang karangalan na nakuha ko, wala na akong mahihiling pa."

Tears welled on my eyes with too much emotions. I stared on his brown eyes that give warmth in my heart. He smiled, I took a deep breathe and smiled back on him to stop my tears from falling.

"Thank you for being my lofreho, my Captain."

___________________
_______

✰✰✰✰✰✰
✍︎ cessias