Chapter 13

Inihinto niya ang sasakyan sa tapat ng isang milk tea shop. Its almost 11 am already. Pareho kaming hindi pa lumalabas at panay lang ang linga sa paligid.

"I trapped you so easy." muling napabalik ang tingin ko sa kanya. He's facial expression returns. "Ikaw na rin ang may sabi na kapag hindi mo nilabanan ang atake ng kalaban, ibig sabihin isa kang duwag. So now, why didn't you fight me? I'm attacking you, I already trapped you. Where's Astrielle who wants to start the war?"

Napaangat ang gilid ng labi ko. "You want me to punch your face here?"

"Pwede rin-" mabilis siyang lumabas ng kotse nang akma kong sasapakin ang mukha niya. Tatawa-tawa pa siya sa labas. Nakita ko siyang dumiretso sa loob ng milktea shop at naghintay sa labas niyon.

The smile on his face never fade. Pumasok na ulit siya sa loob ng shop at paglabas ay may dala ng milktea. Pumasok siya sa kotse na may ngiti pa rin sa labi.

"You didn't grab the opportunity to escape, huh?" natatawa niyang inabot ang isang milktea sakin.

Hindi ko na siya sinagot at humigop na lang sa hawak kong milktea. We both remain silent. Tangay niya ang straw habang nasa labas ng kotse ang tingin. I take the chance to stared at him.

For the first time, may nakasama ako pagkatapos kong makarinig ng masasakit na salita. Maliban kay Zindaya, walang nakakaalam ng mga family issues ko. She know everything, but she doesn't want to talk about it. Palagi niyang iniiwas sa usapan iyon. And I should be thankful that Captain did the same way.

Akala ko ay magtatanong pa siya pero wala na akong narinig sa kanya. He avoided it, alam kong iniisip niya iyong sinabi ni Gia. Wala siyang idea sa pinagsasasabi ng babaeng 'yon. Maybe he doesn't even know na anak ako ng dati nilang General.

"Ang sarap ng buhay ng kalaban ko." bumalik lang ako sa ulirat nang nakangisi na siyang nagsalita. "Pa-milktea na nga, nakatitig pa sa gwapo kong mukha." he laughed.

Nag-iwas na ako nang tingin. "Ang bait ng kalaban ko, nanlibre ng milktea. Kaso ang kapal ng mukha, gwapo daw e mukha namang kalamay."

Natawa pa siya sa sinabi ko. Ano kayang nakakatawa don? E totoo naman. Tss.

"Aalis na'ko." lumabas na ako ng kotse.

"Ihahatid na kita."

Hindi ko na siya pinansin at lumapit na lang sa basurahan para itapon ang nilagyan ng milktea. I looked back at him. Nakatingin rin siya sakin habang nakakunot ang noo.

Parang bumalik ang itsura niya kanina. He's seriously looking at me. Hindi ko maintindihan, but his looks melting me, little by little.

"Elle, hatid na kita."

Hearing his voice brought me into senses. I caressed my neck and look at different direction.

"N-No thanks." I tried my best to be stay still, but still my voice shattered. Hindi na ako lumingon sa kanya at diretso ng naglakad palayo.

My heart beats faster as my minds reminds me of him. The way he's seriously looking at me, makes me feel that he's concerned on me. Damn! I may overthinking again.

Sa tagal ko ng humihinga sa mundong ibabaw ay ngayon lang ako nakaramdam ng ganito. And worst, doon pa sa taong kakikilala ko palang.

No ones care of me, no ones show me that they are concerned of me. Tama ba ang nakita ko sa paraan ng pagtingin niya na concerned siya sakin? Or maybe nag-aasume lang ako? Scratch this thing, Elle.

I slightly shooked my head. Nakasakay na ako sa taxi pauwi when I receive a message from him.

From: Unknown number

Are you alright? You looked pale. Did I scare my beautiful enemy?

I didn't bothered to reply. I unintentionally put my fingers on my  lips.

Namutla? Ako?

I gulped. Siguro ay dahil lang sa kakaibang naramdaman ko kanina sa pagtingin niya. I crossed my arms above my chest at tumingin na lang sa labas.

Muling bumalik sa pandinig ko ang mga salita ni Gia. She never get tired of mocking me. Hindi ko maintindihan kung bakit ganun siyang magsalita sa akin. Like, did I make something wrong on her?....How peoples around treat you, is how they feel about you. Anong ginawa ko para kagalitan at kainisan nila?

The problem with those closed minded person is that their mouth is always open. Palaging bukas ang bunganga nila para pagsalitaan ako ng masasakit na salita, pero 'yong isip nila hindi nila magawang buksan. Their mouth works faster than their mind. Andami nilang nasasabi, not realizing that they're just wasting their time, not mine.

Maybe they're just my confused admirers who can't understand why I am become a strong woman no matter what they say. Kahit ilang dakdak pa ang gawin nila ay nananatili parin akong nakatayo na parang walang naririnig.

I'm just letting those painful words as my stepping stone.

Nahiga na agad ako sa kama ko nang makarating sa unit ko. Gusto ko munang bigyan ng oras na magpahinga ang katawan ko hangga't wala pa akong gagawin. Baka bukas o makalawa ay ma-depart na naman kami kung saan.

Kinabukasan ay hindi nga ako nagkamali. Niyanig ng 6.5 magnitude na lindol ang Cotabato. At maraming bahay ang napinsala at gumuho dahil sa yanig.

We're on our camouflage uniform when we arrived on the exact location. Mabilis kaming nakarating Cotabato at kaagad nakita ang malaking pinsala ng lindol. Maraming gumuhong mga bahay at pati ang nadaanan naming simbahan ay halos gumuho na rin.

Kanina lang exact 5 am nangyari ang pagyanig. Kaya halos nagkakagulo parin dito. Walang abiso na natatanggap when it comes to earthquake. Hindi ko alam kung talagang mabagal lang ang takbo ng siyensiya sa panahon ngayon o talagang hindi nila sinasabi sa mga tao ang mga natutuklasan nilang pwedeng mangyari. Earthquakes happens in unexpected time. Nagpapatunay na mahirap kalaban ang kalikasan.

Kaagad kong tinulungan ang mga kasamahan ko sa pagtutulak ng stretcher para sa mga residente na ang iba ay nabagsakan, at ang iba naman ay mga matatanda na hindi na makalakad at nahihirapan na rin sa paghingi. We gave them oxygen and let the other soldiers to take them on the safest area.

Masyadong malakas ang nangyaring pagyanig. Its almost what they so-called the big one. It cause a lot of fissures. Nasa mismong sentro kami kung saan nangyari ang lindol. At hanggang ngayon ay nararamdaman parin ang sunod-sunod na aftershocks.

"There are still peoples stranded inside that building--Omygad!"

Napatigil ang isang babaeng sundalo nang unti-unti na namang lumakas ang pagyanig. Nagmamadaling inilikas ng mga sundalo ang ibang residente. Masyadong lumalakas ang pagyanig at hindi na ito masasabing aftershock. Panibagong pagyanig na ito na tila ay mas malakas sa nauna.

"Everyone! Leave this place now!" sigaw ni Sgt. Major Ramos. Halatang nahihirapan ng humakbang ang mga naiwang tao dahil sa patuloy na pagyanig.

We're on the earthquake center! And worst, may mga puno at building pa na malapit sa kinaroroonan namin. Napatingin ako sa building na tinutukoy ng isang babaeng sundalo kanina.

The building is almost damaged. Napamura na lang ako nang makita kung paano gumuho ang kalahating bahagi nito. Nagkaingay ang mga tao at sinasabing may naiwan pa daw doon. I gulped as I've got my instinct on what will happen next. May tao pa sa loob at halos gumuho na ang building.

"Leave this place now!" sigaw muli ni Sgt. Ramos.

"I'm going to checked that place." Captain said with no doubts.

Bago pa siya makaalis ay itinaas ko na ang kamay ko sa harap niya. "You should go their with medics. Maaring may nangyayari na sa naiwan sa loob kaya hindi siya makalabas." I said without hesitation.

He raised his brows on me. "That place is too hazardous, baby. Stay here, and wait for me to bring those stranded people here."

"No, Captain. That building is almost damaged. Maaring nahihirapan na ang tao sa loob kaya hindi na ito makalabas. And it doesn't matter how hazardous that place is. I have this profesion to saves lifes. And I'm not scared to deal my life to death."

Palagi nalang niyang pinipigilan ang pagpunta ko sa delikadong lugar. The time I entered this field, I definitely know how to take my life at risk. Hindi ako kagaya ng literal na nurse na nasa ospital. I'm an army nurse for pete's sakes. We're almost like a soldier who can sacrifice their lives just to save another lifes.

He sighed. Before he could say something, inunahan ko na siya.

"Shall we go, Captain?" I asked while wearing my hard hat.

The place were still shaking. Sabay na kaming naglakad papalapit sa building. There's a lot of fissures in the walls. Nang makapasok kami sa loob ay mas nakita namin ang malaking pinsala ng lindol. Gulo ang mga gamit, bagsakan na ang ilang bahagi.

Kasama rin namin ang troops niya na abala sa pang gagalugad ng buong lugar. Captain Sarmiento never go away from me. Pareho kaming nakikiramdam sa paligid dahil parang wala namang naiwang tao.

I'm on the way of believing my thoughts when I heard Zephyr shouting.

"Damn! Captain, we need your help here. May na-strand dito at nabagsakan ang paa niya! She can't move!"

Napatingin ako sa gawi nila. Pumasok sila sa isang parte ng building na may kalayuan sa gawi namin. Nagkatinginan kami ni Captain. And we're about to stepped forward nang biglang bumagsak ang dingding na kinaroroonan namin.

Captain's grabbed my arms and pulled me closer to him. Muntik na kaming mabagsakan dahil halos nasa tabi lang kami ng bumagsak na dingding.

Napapikit na lang ako nang maramdaman ang pagbagsak namin sa sahig dahil sa pag-iwas at paggulong papalayo. He's embracing me too tight, tumigil na ang paggulong namin. At napalunok na lang ako nang imulat ko ang mga mata ko ay nakapaibabaw na ako sa kanya.

Shit! This is the most freaking fvck goddamn embarrassing moment of my fvcking dear life!

Ramdam ko ang paghagpos ng kamay niya sa may likuran ko. My heart suddenly stopped from beating when I saw his smiling brown eyes. Its hypnotizing me. There's still a quakes, but all I can feel now is my shaking body. Kagagawan na naman 'to ng malanding sundalo na ito.  He's always making me feel something...something that I never felt before.

He's now chuckling after seeing my expression. Umalis na ako sa ibabaw niya at nagkawala ng buntong hininga.

His eyes melting me, little by little. Damn! I love brown as a national and natural color of every filipino. Its just a color for me. Not until I look into his eyes. His brown eyes can manipulate my system...and thats a very very bad thing.

I loved browns. But because of his brown eyes did to me. I'm starting to hate browns.

________________________
___________

✰✰✰✰✰✰
✍︎cessias