Chapter 11

Panandalian akong natigilan habang nakatitig sa mansyon ni General Ramos. Its an old style. Halatang mga antique na kagamitan ang ginamit sa bahay na ito. Parang masasalamin sa bahay na ito ang nakaraan.

"Aren't you going inside?"

Agad akong natalima nang marinig ang boses niya sa tabi ko. Hindi ko man lang napansin na kami nalang dalawa ang nasa labas.

Hinawakan niya ang braso ko at hihilahin na sana ako paloob pero kaagad ko iyong binawi. "Can you please stop what you're doing? Bakit ba dikit ka ng dikit sakin? How I hate that attitude of yours."

"Sorry then. I can't stop it, I feel comportable when I'm with you."

The clingy soldier with his flirty lines again. I let out an amused smile that makes his eyes widened.

"Really, Captain? You felt comport while teasing and annoying me?" he slightly shook his head with the smile on his rosy lips. "Should I say sorry too...because I am not." naglakad na akong papasok.

Pero bago pa ako tuluyang makapasok ay narinig ko na naman siya.

"I told yah. The war isn't gone over, pero lumalayo kana. Are you scared of me, baby?"

Hindi ko nalang siya pinansin at nagpatuloy na papasok.

Scared, huh? Ano namang ikatatakot ko sa kanya? His flirty lines with his fascinating smile? Thats insane. Yes, I'm an open minded person and I know from the very beginning na ako ang pinatatamaan niya sa mga salita niya. Simula palang noong una ko siyang nakita sa oath taking namin ay titig niya kaagad ang una kong napansin.

May mga lalaki rin naman na nagpaparamdam sa akin noon but they doesn't have the guts like this Captain's have. Having a cold personality doesn't mean of being numb on what's happening around you. Marunong akong makiramdam. And that clingy soldier, its too obvious that he likes me. And having that thoughts, giving me goosebumps.

I remain silent while listening to their funny conversation. Ano bang sasabihin ko? Mukha bang may isasabat ako?

"Matanong ko lang, General." mukhang seryosong tanong ni Ethan kay General. Ngiting-ngiti naman niyang hinintay ang itatanong nito. "Ano ba 'yung Lofreho? I really wondering what does it mean."

Ngumiti si General dahilan kaya mas lalong lumabas ang gandang lalaki nito, kahit medyo may edad na siya. Tumingin siya sa mga sundalong kasama namin ngayon bago nagsalita.

"Actually, ilang henerasyon na rin ang dumaan at ilang heneral na rin ang tumayo bago pa ako. Its been a century since Lofreho Task Force Army founds. At lahat ng parte ng LTFA ay alam ang history nito." tumingin siya sa aming mga army nurses and doctors. "You guys are already a part of LTFA, kayo na ang makakasama namin sa lahat ng pupuntahan namin. So, let them know the history of this task force."

Narinig ko ang mabigat na buntong hininga ni Ethan. He look annoyed. Dahil hindi parin nasasagot ang tanong niya. Psh.

Zephyr cleared his throat before speaking. "General William Quintos and Army Nurse Sanya Legazpi death on a war year 1895, a war against terrorist happened on Mindanao. They are lovers. Actually, hindi pa Lofreho ang tawag dati sa task force nila. But then, nasaksihan ng lahat kung paano nila nilabanan ang mga terorista and how they sacrifice their life for our country's sake. Ang sumunod na itinalagang heneral ang nagpalit ng panibagong tawag dito, which is 'yon nga Lofreho task force army. Na-dedicated para sa dalawang bayaning magkasintahan."

I saw Zin shooked her head. "So, asan 'don ang meaning ng Lofreho?"

Cimmerian snorted with laughter. "Chill, woman." halata ang pagkailang ni Zin dahil lahat kami ay nasa kanila ang atensyon. But Ethan's look devastating.

I took my eyes on my foods. Hindi ko maintindihan sa mga 'to. How comes na naging story telling na ang dinner na 'to?

Muli akong nag-angat ng tingin nang magsalita ang nasa tapat ko. Si Captain. Katabi niya sa right side si Shekinah at sa left side naman sina Cimmerian, Zephyr, and Lukariah (Mallari). Na kay Captain ang atensyon ng lahat.

"Pinatunayan ng dalawang fighters from the past na hindi lang karapatan ang dapat ipaglaban. Kundi...love"

"freedom" si Zephyr.

"And Hope." Cimmerian.

"And thats how Lofreho starts from the very beginning." Lukariah added.

Sinundan naman iyon ng palakpak ni Shekinah. She look amused of her co-army. "Ang galing! Pwede na kayong story teller!" they laughed together.

I just slightly smiled as a sign of respect. Kahit kailan talaga ay hindi ko magawang makisabay sa mga conversation kagaya nito. It feels like I just bothering myself while listening to their blah blah blah.

Nakaramdam ako ng pananakit ng puson. I need to pee. Busy sa pakikipag-usap sa iba ang lahat kaya lumapit muna ako kay General.

"General, c-can I use the comport room?"

"Of course." pinalapit niya ang isang kasambahay para igawi ako sa cr.

Mabilis lang ako at lumabas na kaagad ng cr. Nawala na ang kasambahay na kasama ko kaya mag-isa na lang akong naglakad sa hallway. This is really a mansion. Sobrang laki ng bahay nila and all the furnitures is damn expensive.

Lumapit ako sa mga pictures na nakita ko at tinitigan iyon isa-isa. But my eyes stuck in one picture. Hinawakan ko ito at pinakatitigan ang babae sa larawan.

"She's my sister." naramdaman ko na lang sa tabi ko si General. My eyes was still on the picture. Hindi ko alam kung ano ang meron sa babae sa larawan at parang naakit nito ang mga mata ko.

"Where is she?" I asked General. Napaangat ako ng tingin sa kanya at doon ko lang napansin na nakatitig pala siya sakin. May kakaiba sa titig niya, his eyes showing something I can't explain.

He sighed and take the picture on me. "Sa Indonesia siya naka-destino ngayon. Isa rin siyang sundalo and by next month, babalik na siya at dito na mapapadestino, kasama namin." he smiled at me. "Do you feel something while staring at her?"

Muli akong napatingin sa picture na hawak niya. "Nothing." I lied. Hindi ko alam pero, there is something on that picture na hindi ko maipaliwanag.

I just shook my head at bumalik na sa mga kasama ko. Nasa may garden na sila at may kanya-kanya na ring hawak ng bote ng beer.

"Hi, Elle. Aren't you going to join us?" tanong ni Zephyr.

Napakamot ako sa sentido ko at tinanggihan ang alok niyang beer. "Sorry but...I need to go. May gagawin pa 'ko."

Natatawang tinapik ni General ang balikat ko. "I already know that moves, hija. Ayaw mo lang mag-inom kaya aalis kana."

Yeah, right. Hindi ko ugaling mag-inom.

"Ipapahatid na lang kita kay Manong-" 

"Ako na lang ang maghahatid, General." biglang sabi ni Lukariah. He slightly smiled nang ipinagtulakan siya ng ibang sundalo.

Napatingin ako kay Captain gamit ang peripheral vision ko. Nakatingin siya sakin kahit panay ang salita ng nasa tabi niyang si Shekinah. He almost open his mouth to speak when Lukariah got my atention.

"Lets go?"

I just nodded. Nauna akong maglakad sa kanya na sinundan naman kaagad niya.

"Where's your address?" He asked. Nasa daan ang tingin niya at napangisi nang mahuling nakatingin ako sa kanya. Damn! I almost forgot that this one is a goddamn flirty soldier too. But Captain is much worst.

"Tabilian Hotel." I answered.

Medyo may kalayuan pa dito iyon kaya mga dalawang oras pa ang biyahe namin. He looked impatient dahil panay ang hawak niya sa batok niya habang nagmamaneho. Ingay lang ng sasakyan ang naririnig namin.

"Astrielle, can I ask you a question?"

"Hmm?"

"Do you like Captain Sarmiento?"

Kaagad napataas ang kilay ko. "What kind of question is that?" He chuckled when he saw my expression. "Syempre...hindi." I look away.

"Thats good to hear." hanggang ngayon ay ngiting-ngiti parin siya. "May boyfriend ka?"

My jaw dropped as I heard the most plaguesome question. "Can you just shut up kung wala ka namang maayos na itatanong?" walang emosyon akong humarap sa kanya.

In my Twenty two years of existence ay hindi ko na naisip ang bagay na iyon. Having a boyfriend? For what? Para makaramdam ng pagmamahal tapos sa huli masasaktan na naman? I'm too tired for that.

Tumingin na lang ako sa katabing bintana at hindi na sinagot ang walang kwenta niyang tanong. Narinig ko pa ang malalalim niyang buntong hininga.

"Ihahatid na kita hanggang sa unit mo" sabi niya nang makarating na kami.

"No, thanks. Dito na lang." sagot ko habang nag-aalis ng seatbelt.

"Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko, Astrielle."

Hindi ko na siya pinansin at lumabas na ng kotse. Lumabas na rin siya at pumunta sa harap ko. He crossed his arms above his chest while staring at me.

"What now?" lalagpasan ko na sana siya nang bigla niyang hilahin ang braso ko dahilan kaya napasandal ako sa kotse. And now he cornered me with his arms. Nakatitig siya sakin habang unti-unting lumalapit ang mukha. I gulped. I want to punch him but I can't even move.

Kitang-kita ko ngayon sa malapitan ang itim at makapal niyang kilay at pilik mata, his reddish lips, and his perfect nose bridge. He smiled at me and stared at my lips that gives me goosebumps.

"Last question." He sighed. "Can I-"

"Shut up!" putol ko sa sasabihin niya at marahas siyang itinulak. I hate the way mens treating me. Bakit ba lagi silang ganyan sakin? I felt harassed kahit wala pa silang ginagawa sakin. Wala na ba talagang gentlemen sa panahon ngayon?

He chuckled at me. Humakbang na ako para talikuran siya. And my hands formed a fist as my blood running up through my veins when he continued what he's saying.

"Can I court you?"

_________________________
__________

✰✰✰✰✰✰
✍︎cessias