- Go-Gokudera-kun? - zdziwił się po raz kolejny Tsuna.

Co tu robi normalny Gokudera? Nie zdążyłem dowiedzieć się prawdy!

Strażnik Burzy skrzywił się, a dopiero potem na niego spojrzał.

- Dziesiąty? - spytał - Co ty tu robisz?

- Dostałem 10cio letnią bazooką... - mruknął przyszły szef Vongoli - Ty też?

Od razu zganił się za to pytanie. To przecież oczywiste, skoro Gokudera był tutaj! Białowłosy chłopak nie skomentował jednak jego słów, a jego spojrzenie, dotąd zamyślone, wyostrzyło się, gdy skupił się na swym szefie.

- Tak - mruknął, nadal powtarzając w myślach rozmowę, którą odbył z tamtą kobietą, Matsumoto Rangiku. Nie znał jej, był tego pewnien... Więc skąd ona go znała? I skąd wiedziała o Vongoli?

Nazywasz się Hitsugaya Toushiro - jej pewny głos nie mógł go opuścić. Nie kłamała, co do tego nie miał wątpliwości.

Tylko dlaczego?

- Póki co najlepiej byłoby zostać w jednym miejscu. Nie chcemy chyba wplątać naszych przyszłych wersji w jakiś problem i...

Umilkł, gdy zauważył, gdzie siedzi jego przyjaciel.

Trumna.

- Dziesiąty, ty...

- Wygląda na to, że przyszły ja jest martwy - zaśmiał się Tsuna, ale jego oczy nie potrafiły ukryć przerażenia, które musiało go spowijać.

Pół sekundy.

Tyle wystarczyło, aby Gokudera zrzucił ową Matsumoto na jeden z najniższych priorytetów oraz połączył resztę faktów: to, dlaczego Dziesiąty pojawił się w trumnie, a on był obok niego.

Jego przyszła wersja była tu.

Ale i tak...

- Wybacz mi, Dziesiąty - schylił głowę z żalem - Za to, że moja przyszła wersja nie zdołała cię obronić.

Tsuna od razu zaczął go pocieszać, ale to nie było ważne. Ważne było to, że przyszłość - ich przyszłość - dla jednego z nich kończyła się śmiercią.

- Właśnie, przyszły Gokudera dał mi to - szatyn schylił się i pokazał fotografię, którą dotąd trzymał w dłoniach - Oraz powiedział mi, że jego faceta trzeba zabić. Ah, i zostawił też teczkę.

Oczy białowłosego zwęziły się, gdy zakodował sobie nowego wroga.

- Dobra, to jak wrócimy do naszych czasów, to wszystkim się zajmiemy! - oznajmił, zaraz jednak westchnął, stropiony - Dziesiąty, nie masz wrażenia, że jesteśmy tu trochę zbyt...długo?

- Jak to o tym wspomniałeś, to masz rację - zastanowił się Tsuna. Tak, rozmowa z przyszłym i obecnym Gokuderą trochę mu zajęła. Nagle panika, której nie pozwalał się opanować sprawiła, że na pół sekundy przestał oddychać.

- Nie powinniśmy już wracać? - pomyślał na głos Gokudera.

Odczekali jeszcze minutę. Poten dwie, i trzy.

- Może się zepsuła? - zaproponował po namyśle Dziesiąty - Wiesz, coś poszło nie tak i utknęliśmy tu?

Zapewnie by jeszcze przez długo czas nie ruszyli się, gdyby nie pewnien fakt: brzuch Tsuny dał o sobie znak głośno i wyraźnie. Gokudera zaśmiał się, po czym zaproponował jedzenie, sam zaś zastanawiał się głośno nad ich sytuacją.

Nie dane im było zbyt długo poroznawiać,  w tej samej bowiem chwili zostali zaatakowani przez kogoś... Przez kogoś, kogo żaden z nich nie znał. 

- Dzień dobry - odezwał się zamaskowany przeciwnik, stając na granicy drzew i łączki, pośrodku której znajdowała się trumna. Wyciągnął ręce owinięte setką pierścieni i łańcuchów - i do widzenia. 

Nie mieli wyboru: musieli walczyć.

Już wkrótce jednak okazało się, że ich siły na nic zdają się ze światem przyszłości. Ów przeciwnik korzystał w nieznanej im mocy pierścieni, na którą nic nie mogli poradzić.

Różnica między nimi była po prostu za wielka.

Co gorsza, z nimi nie było Reborna, który podpowiedziałby Tsunie, co powinien robić. Chłopak w końcu został zmuszony do ostatecznego ruchu: do zażycia kapsułek Ostatniej Woli. Przeciwnik jednak nie przejął się tym, atakując ich samoprowadzającymi rakietami, które posiadały płomień Ostatniej Woli.

- Tylko tyle potrafisz po szkoleniu Reborna? - odezwał się ich przeciwnik, gdy jego atak sięgnął Tsuny.

Cóż, tak przynajmniej myślał.

I to był błąd. Tsuna skorzystał z faktu, że przeciwnik był pewien swego zwycięstwa, by zaatakować go z tyłu. Nie minęła nawet minuta, a ich przeciwnikiem okazała się być kobieta.

- Nie jesteś aż taki zły, Sawada Tsunayoshi - mruknęła.