Hier is nog eens een kort verhaaltje :)

Dit verhaaltje zal ik later posten bij "De schaduw van een vlinder" want daar post ik al mijn korte verhalen.

Dit is deel één en er zal nog een tweede deel komen. Wanneer dat tweede deel komt weet ik nog niet precies. Maandag beginnen mijn examens dus ik moet me vooral richten op school.

Enjoy reading!

OHH EN NOG IETS MEGA BELANGRIJKS DAT IK VERGETEN WAS: ik draag dit verhaaltje op aan @KnivesNRoses Zij gaf mij inspiratie om dit te schrijven en het verhaaltje was oorspronkelijk haar idee. Dus het is aan haar te danken dat dit korte verhaal überhaupt bestaat :p

———————————————————————————————————————————-

Schep vreugde deel één

De zon stond hoog in de helderblauwe lucht en scheen zoals hij nog nooit had geschenen. Mijn gestreepte shirt kleefde tegen mijn bezwete bovenlichaam en ik veegde wat zweet van mijn voorhoofd alvorens ik een gulzige slok water nam. Wat druppels water gleden van mijn mondhoek naar mijn hals en het voelde verfrissend aan.

 Al snel was het flesje water leeg en het drong tot me door dat dit mijn laatste drinken was. Een zucht verliet mijn lippen en ik leunde tegen de glazen wand van de bushalte waar een één of andere reclame op te zien was over een nieuwe smartphone.  Mijn ogen vielen half dicht en een geeuw verliet mijn mond. Ik nam niet eens de moeite om mijn hand voor mijn mond te houden waardoor een man in chique kostuum me neerbuigend aankeek. 

Met een vuile blik staarde ik hem terug aan. Hoe hield hij het überhaupt vol in zijn blazer? Het was geloof ik bijna dertig graden, een verstikkende warmte dat je amper kon uithouden in een shirt en short. Laat staan in een broek en een blazer. Al snel wendde de man, met te veel gel in zijn haar, zijn blik af. Net goed. Ik besloot mijn zonnebril op te zetten en mijn ogen even te sluiten. Wat was ik moe! Ik kon nauwelijks mijn ogen ophouden tijdens de lessen die ik vandaag had. Bij geschiedenis viel ik bijna in slaap. Het was mijn eigen schuld dat ik 's nachts nauwelijks geslapen had. Sims 4 was dan ook zo verslavend. Ik was, jammer genoeg, iemand die veel slaap nodig had dus het was niet zo verstandig van me geweest om tot 5 uur 's nachts dat spel te spelen.

Misschien was het toch beter als ik mijn ogen open hield want ik mocht mijn bus echt niet missen. Hij reed zeer zelden en ik had geen zin om nog uren hier te staan op drogen in de vlakke zon. Ik keek op wanneer er een tram op hoge snelheid voorbij reed en vroeg me af wanneer die verrekte bus zal komen. Laat ik eens de tijd controleren op mijn mobiel. Mijn ogen werden groot wanneer ik opmerkte dat mijn batterij nog maar vijf procent had. Misschien was het niet zo verstandig geweest om vandaag zoveel op internet te zitten, want Wifi verbruikte veel van mijn batterij. De bus was ondertussen ook nog eens tien minuten te laat.

Het werd er niet beter op dat ik ook nog eens een kriebel in mijn keel kreeg en geen water had om dat te verminderen. Luid begon ik te hoesten waardoor alle mensen die aan de bushalte stonden, mijn kant opkeken. Wat? Hadden ze nog nooit iemand horen hoesten? Na heel wat gekuch en gehoest, was de kriebel eindelijk weg. De zon scheen nog steeds vrolijk en ik zal het niet meer lang volhouden in deze warmte. Ik was meer voor de winter en de sneeuw. Natuurlijk mocht de zon er ook zijn, maar een verstikkende warmte als deze was voor mij niet nodig. 

Mijn maag begon plotseling te knorren waardoor een baby in een buggy in de lach schoot. Hij lachte schattig en zag er o zo onschuldig uit. Even grijnsde ik naar de baby om vervolgens mijn ogen te richten op het tankstation aan de overkant van de straat. Daar verkopen ze vast wel iets te eten en te drinken. Al was het maar een reep chocola, ik had honger en dorst. Met een beetje geluk had ik nog voldoende geld bij en net genoeg tijd om het te gaan halen. Deze bus zal vast nog niet meteen komen. Net wanneer ik wilde controleren hoeveel geld ik bij had, zag ik de bus komen aanrijden.

Ik vloekte binnensmonds en met een norse gezichtsuitdrukking, hees ik mijn grijze rugzak, die ik aan mijn voeten op de grond had gezet, op mijn schouders. Natuurlijk moet hij net nu komen. 

'De bus is er eindelijk! Hopelijk hebben ze daar airco,' hoorde ik de man in het chique kostuum zeggen en even vroeg ik me af tegen wie hij het had. 

Maar dan merkte ik een vrouw op die haar arm in de zijne haakte en hem een kus op zijn wang gaf. De vrouw was duidelijk jonger dan hem en was gehuld in een blauw zomerkleed dat haar erg goed stond. Schaamteloos scande ik haar van top tot teen en wanneer onze blikken elkaar kruisten wendde ik snel mijn blik af. Waarom kregen rijke mannen altijd de mooie jongere vrouwen? Omdat ze geld hebben waarschijnlijk. 

'Niet moeilijk dat je het zo warm hebt, doe eens je blazer uit,' zei de vrouw hoofdschuddend terwijl de man druk aan het typen was op zijn mobiel. 

Hoe de man daarop reageerde kon ik al niet meer horen want met piepende banden en een brullende motor stopte de bus net voor mijn neus. Handig. Wanneer de bus deuren waren open gegaan stapte ik haastig in zonder de chauffeur een blik waardig te gunnen en ik begon de bus af te scannen naar een lege zitplaats. Nergens leek plek te zijn, zo overvol zat deze bus.

Uiteindelijk wist ik een plekje te bemachtigen in een vier zit waarvan twee plaatsen bezet waren door twee giechelende meisjes die druk aan het kletsen waren in een taal dat ik niet eens kon verstaan. Volgens mij was het Spaans. Ach, wat zou het? Het enige wat ik wilde is zo snel mogelijk naar huis gaan om te slapen.Ik hoorde het piep geluid dat je alarmeerde dat de bus deuren dicht zouden gaan en niet veel later vertrok de bus. Nog steeds was het erg warm en ik rook een vieze, onaangename zweetgeur die afkomstig was van alle buspassagiers. Desondanks de geluiden van de motor van de bus, de drukke Spaans pratende meisjes en de benauwde warmte, wist ik in een slaap te sukkelen wanneer ik mijn ogen voor een moment dicht deed.

Ik voelde wat kwijl over mijn kin lopen en veegde het in een snelle beweging weg om vervolgens zorgeloos verder te slapen. Tot dat ik een hand op mijn schouder voelde die me zachtjes maar zeker door elkaar schudde.

Ik mompelde iets onverstaanbaars en sloeg de hand van mijn schouder af. Mijn moeder moest me gewoon laten slapen. Begreep ze dan niet dat ik super moe was? Ik had ook mijn slaap nodig. Maar dan drong het tot me door: ik lag niet in een warm bed. Nee, ik zat in een stoel en ik hoorde een meisjesstem iets zeggen, haar woorden drongen echter nog niet helemaal tot me door. Herinneringen dat ik in slaap was gevallen in de bus, kwamen naar boven. Shit, dit kon je niet menen.

'Je moet uitstappen, zegt de chauffeur. Hij wilt namelijk doorrijden,' zei de meisjesstem weer en dit keer hoorde ik haar luid en duidelijk. 

Ik opende mijn ogen en keek verwilderd om me heen. Buiten was het al aan het schemeren en de bus was helemaal leeg. Dan vielen mijn ogen op een meisje van ongeveer zestien jaar. Haar helderblauwe ogen keken opgelucht wanneer ze opmerkte dat ik eindelijk wakker was geworden, alsof ik ontwaakt was uit een diepe coma. Ze deed een haarlok van haar rode haren achter haar oor. Haar bloedrode haar was apart maar had wel iets. Ze glimlachte een beetje onzeker naar me en wist even niet wat te zeggen. Daarom opende ik mijn mond maar. 

'Waar eh, zijn we?' vroeg ik gedesoriënteerd en keek even uit het raam. Ik kon een bushokje ontdekken waar in een lelijk lettertype op stond: Schep vreugde. Was dat serieus de naam van deze halte? Eigenlijk had het nog wel iets.

'We zijn in Hoberjone, ook wel de eindhalte van deze bus,' vertelde het onbekende meisje me en mijn mond viel open van verbazing. Was ik serieus helemaal tot de eindhalte meegereden? En ik had nog nooit van de gemeente Hoberjone gehoord. Laat staan dat ik het hier kende. Ik had mijn halte dus gemist...

'Damn,' mompelde ik geërgerd en nam mijn rugzak beet. 

Ik liet me van de zitplaats glijden en een steek schoot door mijn rug toen ik opstond. Op zo'n harde stoel slapen was toch niet zo'n goed idee geweest.

'Willen jullie nu uitstappen?' siste de buschauffeur ons onvriendelijk toe.

Wauw, aardiger kon niet, dacht ik sarcastisch. Hij zette zich goed op zijn stoel die er veel comfortabeler uitzag en startte de motor dat veel geluid maakte. In snelle passen liep ik naar hem toe en vroeg hoopvol: 'Rijd u toevallig nog terug naar-' hij liet mij niet eens uitpraten.

'Nee, ik rijd niet helemaal terug. Deze bus is de laatste die heel deze rit zal rijden voor vandaag,' bracht de oude chauffeur uit met een chagrijnige gezichtsuitdrukking. 'Ik rijd nu naar de buscentrale waar ik deze rot bus zal achterlaten zodat ik eindelijk naar huis kan! Dus stap uit, snotaap,' snauwde hij me af. 

Ergens nam ik het hem niet kwalijk dat hij zo slechtgezind was. Tenslotte had hij uren aan een stuk zitten rijden in de bloedhete zon. Dan nog moest hij zijn frustraties niet op me afreageren.

'Ik zal al uitstappen, rotzak,' snauwde ik terug en zonder hem te kans te geven daarop te reageren stapte ik uit de bus. Het meisje volgde al snel mijn voorbeeld en de bus deur sloeg dicht. Een frisse bries bracht mijn haren in de war en ik rilde even. De zon was verdwenen achter de wolken maar het was nog een beetje warm.

De chauffeur stak nog zijn middelvinger naar me op alvorens hij wegreed. Gefrustreerd om dit alles pakte ik een steentje dat ik vond op de grond en gooide het in volle kracht  naar de brommende bus toe. Op een haar na miste het zijn doelwit. 

'Verdomme,' vloekte ik en hier stond ik dan in de middle of nowhere. 

Mijn mobiel! Ik had mijn mobiel nog en zou mijn ouders kunnen contacteren met de vraag of ze me wilde halen. Waarschijnlijk maakte mijn moeder zich zorgen om me omdat ik zo lang wegbleef. De hoop zonk me echter in de schoenen toen ik opmerkte dat mijn mobiel niet meer reageerde. Mijn batterij was helemaal leeg.

'Shit, shit shit!' riep ik geërgerd uit en het meisje dat alles stilzwijgend had zitten mee volgen, opende haar mond. 'Misschien kan ik je helpen?' Ik wierp even een korte blik op haar alvorens ik mijn mobiel terug wegstak. Al zuchtend liet ik me neerzakken op het bankje aan de bushalte. Het meisje, waarvan ik nog steeds de naam niet wist, bleef me aanstaren. Ik werd zenuwachtig door haar blik en reageerde: 'Hoezo zou jij me kunnen helpen? Heb jij soms een mobiel waarmee ik kan bellen?'

Wanneer ze terloops haar hoofd schudde liet ik teleurgesteld mijn schouders zakken. Wie had nu geen mobiel?

'Maar je kan wel meegaan naar mijn huis, daar is een huistelefoon waarmee je kan bellen,' stelde ze voor en glimlachte even bemoedigend.

Wanneer ik haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek, verdween haar glimlach. Het aanbod was zeer aardig, maar een gevoel vertelde me dat hier overnachten een betere optie was. Waarom ik dat onbehaaglijke gevoel zo plotseling kreeg, was me een raadsel. Ook had ik echt geen zin om mijn rug nog meer leed aan te doen door op dit oncomfortabele bankje te gaan slapen. Plus mijn ouders zouden de politie contacteren als ik vannacht niet thuis kwam en ze me niet konden bereiken op mijn gsm.

'Woon je hier ver vandaan?' vroeg ik daarom maar, het onbehaaglijke gevoel negerend. Er brak weer een glimlach door op haar rood gestifte lippen en ze hees haar zwarte tas wat beter op haar schouder. Ook friemelde ze even aan de stof van haar lichtgroene jurk en zei: 'Ja, ik woon hier twee uur vandaan.' 

Mijn mond viel open van verbazing en mijn ogen vergroten zich. Twee freaking uur? Dit kon je niet menen! Even sloot ik vermoeid mijn ogen, de uren slaap op de bus was nog niet voldoende geweest. Wanneer ik mijn ogen weer had geopend haalde ik mijn schouders op. Welke keuze had ik anders dan mee te gaan met haar?

'Laten we maar gaan dan,' zei ik en negeerde mijn droge keel en de steken in mijn maag. Ik had zoveel honger en dorst, maar ik moest even doorzetten. Later zal ik vast en zeker kunnen lachen om heel deze situatie. Het meisje begon te stappen, weg van de halte en ik begon achter haar aan te lopen.

'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ik haar en begon naast haar te stappen. De komende twee uur moest ik met haar doorbrengen en ik had geen zin om dat te doen in een ongemakkelijke stilte. Dus kon ik haar maar beter leren kennen.

'Amara en hoe zit het met jou?' Haar blauwe ogen keken me vriendelijk aan en het gevoel dat ik daarnet had was opslag verdwenen. Waar maakte ik me überhaupt zorgen om? Het kleine meisje zag er even onschuldig uit als een puppy. Mijn gevoel had het dan ook vaak fout.

'Eliano. Maar iedereen noemt me Eli.' Voor het eerst deze dag glimlachte ik breed, haar aanbod was dan ook zeer aardig. Ze hielp iemand die ze totaal niet kende. Ik zou dat in haar plaats niet eens gedaan hebben. Want zo zijn mensen, grote egoïsten. Toch bleef er een mini beetje van dat verontrustend gevoel op mijn maag liggen. Het zal vast niets betekenen, toch?

————————————————————————————————————————

Hoberjone is een fictieve gemeente en bestaat dus niet echt :)

Let me know what you think! ^^