Iedereen heeft het wel eens. Dat doemdenken. 

De één heeft het vaker dan de ander. En dan heb je mij. Ik ben een gelukkig mens en heb niet te klagen, maar het lijkt wel alsof mijn gedachten nooit willen stoppen. Die molen daar vanboven blijft maar draaien, draaien en draaien. Soms maakt het me gek, andere keren kan ik die molen vanzelf doen stoppen.

Ik zal jullie een goed voorbeeld geven van mijn gedoemdenk (nieuw woord): ik ben erg goed bevriend met een oudere vrouw van 76. Zo goed dat ik haar beschouw als mijn eigen oma. Het klikt gewoon heel goed tussen ons en ik ga bijna wekelijks bij haar op bezoek, omdat ik niet wil dat ze zich eenzaam voelt en omdat ik erg veel om haar geef. Maar ze is ouder dan mij, dus ik weet dat er een bepaald moment in mijn leven komt dat ik haar zal verliezen. Ik weet dat ik daar niet aan mag denken, want waar is dat goed voor? Ze kan evengoed nog tien jaar leven, maar het kan ook morgen met haar gedaan zijn. Zo gaat het leven: mensen komen en gaan. Ik duw die gedachten dan ook direct van me af, maar alleen al door eraan te denken krijg ik tranen in mijn ogen. Ik bedenk me dan hoe ik mij zou voelen moest ik het nieuws horen. Maar daar maak ik niemand gelukkig mee, door mezelf zo te kwellen. Dat besef ik, en door dat besef denk ik al minder snel zo.

Nog een goed voorbeeld: Ik stuur iemand een bericht via Whatsapp en die persoon komt meerdere malen online, maar bekijkt mijn bericht niet. Dan begin ik allerlei slechte dingen te denken en sluit ik mezelf op in een cirkel van negativiteit. Dan komen er vragen in mijn hoofd zoals: Waarom reageert die persoon niet? Oké, die persoon zal wel over een uurtje reageren of zo.

Als dat uur voorbij is, begin ik te denken: negeert die persoon me nu?

Daarna worden de gedachten erger: Waarom negeert die persoon mij? Vind die me misschien irritant? Of heeft die geen behoefte om met mij te praten? Waarom heeft die geen behoefte om met mij te praten? Mag die me überhaupt wel? 

En dan komt de volgende fase: boosheid. Ik word kwaad dat die persoon niet reageert op mijn bericht, terwijl er een hele goede reden  kan zijn dat die niet reageert. 

Het ligt niet altijd aan mij en ik moet zoiets niet altijd persoonlijk oppakken. Ik bekijk alles te zwart wit en niet grijs. Want ik kan onmogelijk weten wat een ander van me denkt, tenzij het heel duidelijk is of zo.

Ik weet niet eens waarom ik dit allemaal opschrijf, misschien wil ik gewoon even alles van me afschrijven. Of misschien is dit herkenbaar, onder sommige van jullie en geef ik je nu het gevoel dat je niet de enige bent die zo denkt.

Het is lastig om altijd zo negatief te denken maar ik wil daar verandering in brengen. Ik wil mijn gedachten onder controle houden en een stop knopje vinden wanneer mijn gedachten te ver gaan.

Dit gaat me niet lukken in één keer, dat besef ik maar al te goed, maar ik wil er werk van maken en dat is al een eerste stap in de goede richting :)

Het tekenen is al een goede manier om alles even te vergeten. Als ik muziek in mijn oren heb steken en ik teken er dan op los, dan vergeet ik ook alles om me heen :D