Chapter 26

Players

RISEL

I've woke up in silence, like there's something wrong happen. And I'm right, I'm in the unfamiliar room. Nang makilala ko nama kung sino ang mga natutulog sa mga katabi kong kama ay doon ko lang na-realize na nasa kabilang parte ako ng mansion. I'm with Marco, Cobert and Stefen.

We're alive.

Nang may umalingawngaw na isang matinis na tunog ay napatakip na lang din ako ng tenga ko sa sobrang sakit. Nagising din ang ilan kong mga kasamahan at nagtaka ako ng mapansin ko ang kakaiba nilang suot kumpara sa puti kong kausotan.

Nang humupa naman ang ingay ay natahimik naman ang lahat. Mabilis namang kumaripas ng takbo si Stefen palabas ng kwarto. Napatingin naman ako kila Marco at Cobert na walang imik. Pero nang mapansin ko ang benda sa balikat ni Marco ay nagtaka na ako doon.

"Anong nangyari diyan Marco?" tanong ko sa kanya.

"May binaril sa akin, hindi ko alam kung ano pero nakakapanghina iyon. Sobra!" aniya.

"Sa'n mo nakuha 'yan?"

"Sa private room, hindi ko alam na kasama ko pala doon si Serita—"

"Teka, anong nangyari kay Serita?"

Tumango naman si Marco, "she's alive, I saved her. She's puzzling some blocks that could give her the key pero hindi niya magawa 'yon. Nang magising lang ako ay doon ko siya natulungan until we get the key, something shoot my shoulder and I black out."

"What happened to Serita?"

He shrugged, "I don't know but I can assure you she's safe..."

Nang may marinig kaming sigawan mula sa kabilang kwarto ay dali dali na kaming lumabas at pumunta sa girls room. To see the two girls safe are a relief for me. Nilapitan ni Marco si Gyllia at niyakap niya ito.

"She's gone, Stefen! Moved on!" bulyaw ni Erense kay Stefen. "She deserved it!"

Hindi napigilan ni Stefen ang kanyang sarili kundi ang itulak si Erense kaya naman napaupo na lang ito sa sahig. Hindi naman nawala kay Erense ang pag-ngisi nito. Tila natuwa pa ito ng wala na ang kambal ni Stefen. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isipan ng mga taong ito pero masyadong mabigat sa kanila na may mawala sa kanilang grupo.

Tahimik kaming anim sa loob ng kwarto. Palaisipan pa rin sa amin kung anong sunod na mangyayari pero tiyak na hindi maganda iyon. Simula ng dumating kami dito ay wala namang magagandang bagay ang nangyari dito sa amin. Sinabi nilang bakasyon ito pero nakatago sa mga salitang iyon ang mga kasuklamang ito. It's a lie after all.

Tumungo naman kami sa sala, nang mapansin namin ang nasa tv screen ay hindi kami makapaniwala dahil iyon ay naging basehan para sa kumpirmasyong buhay pa ba o hindi sila. Mula doon ay wala na sina Vinea, Steph at si Ehrett. Hindi ako makapaniwala na sa isang araw na hindi kami nagkasama sama ay sa pagkagising na lang namin ay bawas na kami.

"Guys!" tawag ko sa kanilang atensyon. "Kailangan nating pumunta sa kabilang parte ng mansion, mas maganda kung sama sama tayong lahat."

"Wow, Risel." Ani Erense kaya naman napakunot ako sa kanya. "Kung sinabi mo na lang sana na ayaw mo kaming makasama kaya babalik ka na sa kabilang part ng mansion. Well, it's your choice naman. Saka see, hindi ka talaga belong sa grupo namin." Aniya.

As too see their dark blue clothes to my white, alam kong hindi talaga ako belong dito pero ngayon pa ba kami maghihiwalay-hiwalay? Now that's everyone's life were gone, kailangan na naming kumilos para gawin ito ng sama sama. If we can do it together, we can live forever.

"My point Erense is, hindi natin kailangan dumipende sa sarili natin. If we can do it by this group, magagawa naman pero we can do our best if we work together. Sana makuha mo 'yong punto ko. This is not about killing, this is about saving our lives from the gamer who put our lives in death."

"Risel had his point." Ani Marco. "We can't do a thing if we work alone."

"Now you!" bulyaw sa kanya ni Erense. "If you are easily to us, hindi naman gano'n kadali gawin 'yon Marco! There's something you didn't even know kaya 'wag kang mag magaling Marco!"

"Hindi ako nagmamagaling, Erense! You should know to yourself na hindi lang buhay moa ng nakatay dito! Kami rin! Kung ayaw mong sumama sa amin, then go by yourself! Hindi namin pinipilit na sumama ka sa amin!"

"Fine!" aniya. "Go! Do what you want! Hindi ako sasama sa inyong lahat. The worst thing you've ever done is helping each other."

"Baliw ka na talaga Erense." Ani Stefen.

"Shut up, Stefen!" irap pa nito sa kanyang pinsan. "You don't know what to do kaya dumi-depende ka sa kanila. This is not your house para maglaro ka! Grow up! Nang dahil sa pagkamasarili mo, nawalan ka ng kapatid!"

"Enough, Erense!" sigaw ni Marco sa pagitan ng dalawa. "Hindi matatapos 'tong bangayan hanggat hindi kayo nagkakahiwalay. As you said Erense, you 'll stay here at aalis kami dito."

"Then go." She said and crossed her arms.

Hindi na namin hinayaan pang magbago ang desisyon ni Erense kaya tumuloy na kaagad kami sa passageway. Habang tinatahak namin iyon ay tila nahihirapan kaming huminga. Ang bibigat na nang bawat paghinga namin. Sumalampak si Gyllia sa sahig dahil hindi na nito kinaya kaya naman inalalayan siya ni Marco matawid lamang ang passageway.

Nang malapit na namin matanaw ang dulo ay may kakaiba naman kaming naramdaman. Parang may kumakalabog ng lupa at doon namin binilisan ang paggapang namin ang humahabol na mga daga. Nagulat kami sa sobrang laki ng mga iyon.

"Guys! Tulong!" sigaw ni Cobert.

Naging makasarili ako ng mga oras na iyon at lumabas na agad ako ng passageway, kasunod noon ay paglabas nina Gyllia at Marco at ni Stefen. Napabagsak na lang ang balikat namin ng hindi man lang umabot si Cobert sa kabilang dulo.

Nang makita ko ang mga kasamahan ko ay labis ang tuwa ko pero agad kaming napabaling sa tv screen. Nanatili ang picture ni Cobert doon sa tv screen. Ngayon na nawala si Cobert ay nabawasan na naman kami. From seventeen individuals, now were running down on nine.

"Anong nangyari, Risel?" tanong ni Oxene sa akin.

Kinuwento ko naman sa kanila kung anong nangyari at 'yong ingay na nangyari sa loob ng passageway. May ilang butas pala doon kung saan nanggaling ang mga daga. Ngayon na ligtas na kaming nakatawid doon ay ang susunod na lang naming gagawin kung paano kami makakalaya sa lugar na ito.

"G-good morning players," a vague voice and a physique form of human were on the screen. We can't see it clearly because of the bad signal. Or so it has to be. "A lot of you may be confused of what's h-happening right now... but may I tell you, this is game for you too explicit your being. The world needs a savior—and the outside world is in the hands of destruction—and for you to become a savior, you need to pass all the challenges. A challenge that may take your lives away; to kill one another just to save yours. This is not about building friendship with others, this about how will you survive at the end of the game... I'm the master of game and this is how your fate changes..."

And everything went black.