Nie sądziłam, że mnie dzisiaj tu przywieje. Ogólnie ten dzień miał wyglądać inaczej. Dawno mnie tu nie było. Nie dlatego, że zapomniałam albo że mi się nie chce. Ja tylko tak strasznie nie lubię podejmować decyzji. A zwłaszcza tych ważnych. Właśnie przed jedną taką stoję. 

Skąd mam wiedzieć, czy to ta ścieżka jest dla mnie odpowiednia, jak nie mam danych z przyszłości. To bez sensu. Powinna istnieć możliwość do zadania trzech pytań do samej siebie z przyszłości (ej... to dobry wątek do książki). Oczywiście za pewną cenę. Pierwsze pytanie jest najtańsze, a potem cena rośnie. I wcale nie płaci się pieniędzmi, a na przykład wspomnieniami. Kurde, muszę to wykorzystać w książce. I na takie pytanie można uzyskać odpowiedzi tak lub nie. Nic więcej. To zawsze coś niż takie błądzenie na ślepo. A intuicja milczy, skubana.

Nie przychodziłam tutaj też, ze względu na pisanie. Wydawało mi się to nie fair, że siedzę tutaj i pisze ten dziwny dziennik, a tam książka czeka aż ja się nią zainteresuje. Wydawało mi się to strasznie słabe. A po drugie naprawdę piszę i to niemal obsesyjnie. Po 1500-2000 słów dziennie i wcale nie mam dość. Z każdym dniem jest coraz więcej pomysłów. Chyba coś w tym jest, że wena rośnie, w miarę jak się z niej korzysta. A może jak mówią inni wena to pic na wodę i liczy się tylko konsekwencja. 

Btw, przeczytałam Yellowface i dosłownie ta książka osiadła w mojej głowie. Ile tam jest momentów i cytatów, z którymi się utożsamiam. Jak to dobrze zobaczyć, że nie jest się jedyną, która ma podobne myśli i spostrzeżenia. Z pewnością będzie to jedna moich ulubionych książek. Coś ma w sobie ta Kuang, że każdą jej książkę połykam bez opamiętania. Na wojnę makową to miałam obsesje przez pewien czas. Teraz nie uważam jej za dobrą książkę, ale za książkę, która robi wrażenie. 

Mam nadzieje, że u Was wszystko dobrze. 

Wierze w Was