Cześć!
Nie wiem, co mnie naszło, by stworzyć tutaj ten pamiętnik, choć sama nie wiem, czy to dobre słowo. Już pisze dwa osobne, ale potrzebuje miejsca na wyrzucenie z siebie myśli i pomysłów przy pracy nad książką.
Często mam tak, że jak pojawi się we mnie jakiś pomysł to muszę go zrealizować natychmiast, a potem zastanawiać się nad konsekwnejcami. Tak i jest w tym przypadku. Zobaczymy gdzie mnie to zaprowadzi. Trochę to będzie tak jak pisałam wspomnienia z Korei (btw wiecie, że 6 lat temu właśnie wylatywałam pierwszy raz do Korei OMG!) Może to znak od Osobliwości.

Pomysł na ten blog powstał jak przeglądałam książkę o czasie (tytuł: Koniec czasu), bo potrzebuje poszerzyć nieco wiedze a tym zakresie. Fascynują mnie takie tematy, a przy tej książce czuje jak mój mózg się odkształca.

Na ten moment skupiam się mocno nad pracą nad 10 tomem, choć tak naprawdę pisze tutaj (lol) dobra wracając do tematu. Tom 10 jest kluczowy, bo bez niego nie mogę napisać poprzednich (8 i 9) wiem, incepcja, czasami sama tego nie ogarniam, ale robię co mogę. Dzisiaj mam luźniejszy dzień, więc chciałabym nieco więcej napisać, albo wgryźć się w historie, tak by płynęła sama, bez mojego wymuszania i wytężania umysłu.

Główkuje, jak dobrze rozplanować sceny w tej 10 części. Na ten moment ekscytacja opadła, za mało się dzieje. Potrzebna jest akcja. Ja mam radar do takich momentów, jak unikam pisania, albo robię wszystko tylko nie pisze, oznacza to, że akcja leci na łeb na szyje, albo już spadła i se ten głupi łeb... dobra stop... choć teraz nic nie pisze w związku z czasem, to otaczam się książkami o tej tematyce (Jak macie jakieś ciekawe to dawajcie w komach) Nawet wczoraj miałam rozkine jak to jest nie czuć czasu i najlepsze, na co wpadłam to wywalić wszystkie zegarki na 24 godziny. Ale to by musiało być ciekawe doświadczenie (choć trudne do wykonania jak się jest uzależnionym od telefonu xD). No bo jak nie ma narzędzia co mierzy czas, to on przestaje mieć na nas aż taki wpływ. A może to też działa tak, że, jak ktoś pojmie koncept czasu, ale tak naprawdę go zrozumie, to wtedy czas przestaje się go imać? Tyle pytań. No bo podróżnikiem w czasie jest każdy, nie? Tylko ci wybitni potrafią tę podróż kontrolować. Najlepiej ten temat dźwigną serial Dark, choć oglądałam go 4 razy cały to nadal nie czuje, że rozumiem co tam się dzieje. Mimo to tam wątek czasu jest poprowadzony idealnie. Czas związany jest z ruchem. "Aby móc powiedzieć, że minął czas, musimy mieć na to jakieś dowody. Coś musi się poruszać" Czuje, że jestem dwa kroki od pojęcia tego, a jednocześnie mój umysł strasznie się męczy. Takie trochę guilty pleasure, hahah.

Wszechświat kontroluje sam siebie — bardzo podoba mi się to zdanie. Raz jest tu, za chwile tam. I wcale nie w czasie. A jakby postrzegać czas jako miejsce? Do zamkniętego pokoju też się nie dostaniemy, ale gdybyśmy mieli klucz... może nasze ludzkie umysły są tak skonstruowane, że nie pojmą koncepcji czasu nigdy, nie w pełni. Może dane nam będzie tylko zaglądać do tego zamkniętego pokoju przez dziurkę od klucza.

Ja czas rozumiem jako grę... że wszystko dzieje się jednocześnie. Albo wszystkie momenty (nieskończenie wiele momentów) jest już zapisanych (dzieją się właśnie teraz tylko dla nas jest to przyszłość) Livid z dziś istnieje jednocześnie z Livid z jutra. To ponownie sprowadza się do tego, że czas to miejsce.

Na koniec cytat z książki KONIEC CZASU, który idealnie oddaje to co chce uzyskać w Ucieleśnionych. 

"Te odrębne włókna są „światami równoległymi", mającymi — jak się wydaje — wspólna prestos, do której należy punkt TERAZ. Trzeba mieć na uwadze, ze włókna mają skończona długość, w przeciwieństwie do newtonowskiego ciągu następujących po sobie momentów. Wszędzie wokół punktu TERAZ, wzdłuż włókna i z każdej jego strony, znajdują się inne chwile aktualne zawierające nieco odmienne wersje nas samych. Wszystkie te chwile aktualne są „innymi światami", w których występują trochę inne, ale wciąż rozpoznawalne wersje nas samych. W innych włóknach znajdują się światy, które są dla nas całkowicie nierozpoznawalne."