Gegroet mensen, wezens, aliën's en ander gespuis,

Na zesentwintig hoofdstukken is dit korte verhaal dan echt afgelopen. Eerlijk gezegd ben ik best wel trots op dit verhaal. Voordat ik er nog meer over ga lullen wil ik eerst even een cliché lijstje maken met wie ik wil bedanken. Nu ga ik niet heel cliché zijn en langdradig doen met achter elke naam een uitleg geven waarom. Bovendien zijn de, ik geloof de eerste tien hoofdstukken al op gedragen aan bepaalde personen. Voor mij is het heel simpel; de personen die ik ga noemen hebben me gewoon geïnspireerd voor dit verhaal.

Unlessenger

_foreverhope
DyreMimmi

xFallingFlower
xStoryWriter

5sos_magcon_mainiac

DreamingLoudMouth  

Bedankt.

Ik heb alleen jullie, de lezers, nog niet bedankt. En dat terwijl jullie juist degenen zijn die een bedankje verdienen. Bedankt daarom (:

Goed nu dat bedank gedeelte achter de rug is wil ik graag nog even vertellen wat mijn doel was met dit boek. Want ja er zat een doel in, voor mij maar eigenlijk wil ik dat iedereen het gaat zien.

Ooit gekeken naar een klein kind en verbaasd toe gekeken hoe hij of zij reageerden op iets heel kleins? Iets heel normaals? Er rijd een trekker voorbij, hij of zij staat glunderend voor het raam te springen. "Trekker! Buiten is een trekker!" 

Wat doen wij als we een trekker zien? Juist ja helemaal niks, het is niet bijzonder, we zien het zo vaak. Ik vind die kijk op het leven van kinderen zo bijzonder. Ook al hebben ze die trekker 10 minuten geleden al gezien, dan nog vinden ze het geweldig. 
Een kennis van mij, heeft al zo veel shit in zijn leven meegemaakt. Nog geen één keer heb ik hem triest gezien. Geen één keer. Die man ziet alles positief. Daar heb ik bewondering voor. Maar ik geef hem gelijk. Zijn vrolijkheid werkt aanstekelijk.
Dingen gebeuren nou eenmaal in het leven. Het is zoals het is en dat kun je niet veranderen. Je moet jezelf eerst overtuigen voordat je dat bij anderen kunt doen. 
In het begin van het verhaal stelt dat kleine jongetje, de kleine kinderen voor waar ik net over schreef. Hij groeit net als iedereen op, maar met de positiviteit van mijn kennis. In de tussen tijd weten we niet wat er met die jongen is gebeurd. Ongetwijfeld heeft hij ook lastige tiener dingen meegemaakt. Sowieso, iedereen maakt ze mee. De één heeft het er alleen wat moeilijker mee dan de ander. De één verwerkt ze makkelijker dan de ander. Maar wat nou als we proberen om het leven net zoals de kleine kinderen zien? Net zoals de kennis? Wie zegt dat we alleen het negatieve moeten zien?

Jank als het nodig is, maar ga daarna verder met een gemeende glimlach van hier tot Tokio. Mensen vergeten je niet, ze geven om je. Ook al laten ze dat niet altijd merken. Want geef toe hoe vaak zeg jij dat je van iemand houd? Qua familie dan. Tegen je vader of je moeder? Toch weten zij dat jij om hun geeft, en zij om jou. Laten we een voorbeeld nemen aan de little boy, mijn kennis en de kleine kinderen. Onthou maar gewoon; Komt Goed.

Zo genoeg serieus geweest, het is weer tijd voor mij om de wereld te redden ;) PizzaMetCape tot uw dienst.

Goed dan verklaar ik hiermee dit verhaal voor voltooid (:

Toedels! En onthoud: Komt goed (: