Przestawienie jest jak życie i tak samo, jak one, nie trwa wiecznie.

Sława przytłacza ludzi, niekiedy bardziej niż miłość. Sprawia, że człowiek zatraca się w sobie, zaczyna myśleć, iż jest nieśmiertelny. Powoduje, że największe wartości nikną w świetle reflektorów. A pozostaje on sam — wschodząca gwiazda, igrająca z losem.

Miłosz żył momentem. Kochał muzykę, istniał wręcz dla niej. Zapomniał jednak, że powinien przekładać coś ponad swoje hobby. Ignorował potrzeby własnego organizmu, po to, by być „kimś". Skutki własnego postępowania odczuł bardzo dogłębnie. Potem zrozumiał. 

Historia dwojga osób — Julity i Miłosza, jest skomplikowaną opowieścią. Starałam się przekazać ją jak najlepiej, w całkiem nowy sposób, którego dotąd nie próbowałam. Listy do ukochanej osoby, to jeden ze sposobów zatrzymania jej w pamięci; szansa na prawdziwe pożegnanie. Chciałam, by pierwszy raz odkąd piszę, bohaterka miała okazję na zmierzenie się ze wspomnieniami oraz ukazanie osobie zmarłej własne odczucia. Mam nadzieję, że mi się udało :)