Nu een recensie voor An idiot sandwich! Ik bedoel mijnverhaaltjes 😇

Ik was van plan zaterdag een review te schrijven maar dat zou betekenen dat ik klaar was met lezen en ik wilde niet dat het klaar was! Maar goed, ik heb mijzelf beloofd een week te lezen en dan een review te schrijven, dus misschien een dagje later, maar here I am!

Je schrijfstijl
Overall heb je een hele volgbare schrijfstijl, er zit een lekker tempo in maar je staat ook vaak genoeg stil bij kleine details die echt magie blazen in je verhaal. Zo vond ik het dialoog tussen Vau en Saella geweldig toen hij zich even ging opfrissen en z'n spreuk mislukte en zij hem vervolgen letterlijk en een soort van figuurlijk afgedroogde. En ook de aanvallen van de schaduweters weet je altijd tot een van mijn favoriete momenten te beschrijven (sorry Saella) Hier en daar zitten nog wel wat hele kromme zinnen, maar die laten me je alleen maar bewonderen hoe moeiteloos je dit verhaal uit je mouw geschud moet hebben.

Zoals ik gezegd had was ik nooit zon fan van wisselend perspectief. Dat ben ik overigens nog steeds niet. Maar het wende bij jou verhaal goed, ook door de sterke regelmaat en de titels die aanduiden wie aan het woord waren. (Om later terug te zoeken waar ik gebleven was zou een omschrijvende titel overigens handiger zijn)

Je gaat het vast niet geloven, maar ik krijg bij het lezen van boeken niet vaak liedjes in mijn hoofd. Ik weet niet of je van plan was een musical te schrijven, maar als ik op een dag de copyrights van dit verhaal in handen krijg zou ik er wel raad mee weten.

Ook alle namen en spreuken zijn super origineel en hebben een goeie fantasy vibe.

Je plot
Een jager, een ridder, een priesteres een tovernaar en een zieke op een quest om de ziekte/doem-versprijder Morket te verslaan. Leest lekker relatable weg in corona tijden, dat allereerst. Ik denk dat magische quest verhalen sowieso mijn favoriete type verhalen zijn, dus daar scoor je bij mij natuurlijk al bonus. Je hebt zeg maar de mooiste kleurplaat uit de stapel getrokken, en dan gaat t erom hoe je m inkleurt.

En dat doe je geweldig, met een herbergje, kampvuurtjes, aanvallen van de schaduweter. Wat ik van de fabriek vond weet ik nog niet zo goed. Voor mij stond het wel heel erg in contrast met de rest van het verhaal, een fabriek die out of the blue opdoemt in een bos... En dan tot dus ver ook niet helemaal vast knoopt aan het plot Morket te verslaan. Het deed me genoegen om te zien dat dat er dan uiteindelijk toe leed dat ze Sarah Reynolds ontmoeten, maar daar kwamen we naar mijn gevoel ook veels te snel weer vanaf.

Dubroc zei nog iets over een ticket naar de vrijheid, en ik snap nog niet wat die daarmee bedoeld, dus ik hoop dat dit subplotje nog niet helemaal afgehandeld is. Ook dat Sarah Reynolds de strijd om Vau s hart nog niet opgeeft en dat de kinderen nog een handje helpen in een epic battle tegen Morket ofzo. Dat zou het voor mij misschien nog wat beter in het verhaal mengen. En misschien ook nog wat foreshadowing alvorens ze de fabriek zien. Misschien het thema kinderarbeid van te voren even een keer behandelen, of dat ze weten dat ze een industriegebied gaan kruisen op hun pad, zodat het niet ineens een heel ander verhaal lijkt.

Zoals je bijvoorbeeld het highschool drama van Lux gedurende het hele verhaal er een beetje inblend. Daar had wat mij betreft ook iets meer detail in gemogen. We moeten nu maar van Saella aannemen wat een hel het was geweest, maar wat meer gedetailleerde voorvalletjes zou ik kunnen waarderen.

Soms heb ik ook het gevoel dat het plot een beetje gevormd word naar situaties om Vau en Saella samen te brengen. Met name dan het dekentjes plothole. Maar goed, als wat onlogica nodig is voor die enorm schattige momentjes tussen Vau en Saella, dan is het totally worth it! (Inmiddels had Lance al lang een hert kunnen villen voor een extra dekentje of konden ze er een mee stelen uit de fabriek (die ook nog eens stoffen produceert)

Je karakters
Lance is sowieso mijn favoriete karakter, all time, misschien wel. Grote mannen met kleine hartjes. Hij is zo levendig! Ik weet hoe die eruit ziet, hoe die ruikt, hoe die loopt, hoe die lacht, hoe zijn grote handen voelen op je schouder...

Misschien zijn je karakters wat stereotypisch, de goedlachse bulderende jager, de mysterieuze/introverte tovernaar, de charmante hardwerkende ridder en de onschuldige lieve priesteres. Ik moet zeggen dat ik daar ook helemaal geen moeite mee hebt. Je kunt wel alle stereotype breken maar als het uniek is op andere vlakken vind ik het vaak fijn als ik geen logboek bij hoef te houden van hoe iemand zich gedraagt en mijn hoofd dat lekker stereotyperend invult.

Carl kan misschien nog wat meer peper en zout gebruiken. Maar verder zijn ze top.

Dan natuurlijk het ultieme hoogtepunten van je verhaal, de chemie tussen Saella en Vau. Ik dacht dat het een heel cheesy verhaal was en dat Saella en Vau voorbestemd waren (voor ik begon met lezen). Maar dat Voorbestemde gooide je gelukkig over een hele andere boeg en dat vond ik ook een super vette basis om je helden op te bouwen.

Oke wacht, weer terug naar Vau en Saella. Ik vind t fijn dat het er niet zo dik op ligt. Het is geen love at first sight en het groeit heel mooi en onschuldig door de gebeurtenissen heen. Al merk je wel dat er voorheen in Lux wel een soort van wederzijdse bewondering was geweest en stiekem nooit compleet is weggegaan, en dat werkt echt heel nice.

Nu de waarheid boven tafel is verwacht ik dat t een Skinnylove achtige relatie wordt gezien hun karakters, en dan gaat ze natuurlijk bijna dood aan haar ziekte, DRAMA, DRAMA, *Smooch* *Smooch* True loves kiss, happily ever after enzo.

Ja... Geweldig verhaal dus

Jou talent
Ik denk dat dit de beste fantasy lovestory is die ik tot dusver gelezen heb, en dan hebben we Lance nog ... Daarom ga ik jou als schrijver de talenten titel "Heroic Love Hunter" toebedelen. Ik zie jou wel ergens verstopt in de bosjes van je boek liggen en dekentjes stelen en kastdeuren op slot draaien zodat Saella zich nergens anders kan verstoppen dan in Vaus bed...