Chapter 24: Proud

Leaning against the lamp post, waiting for her to come out. Inabot na ako ng gabi kahihintay na lumabas siya ng bahay nila. I am not even sure if she's still allowed to come out at this hour. Walang kasiguraduhan, hindi ako nagpatinag sa tagal.

I breathed out as I pulled my jacker for a better grip on my body. Ayokong pumasok sa kanila dahil ayoko rin namang makausap ang Mommy niya. Malamang na binalita na ngayon ni Dahlia sa kanya na hindi na ako nag-aaral at ayokong matanong pa ukol sa bagay na 'yon.

I'm so tired of explaining things that should be left unexplained.

Hindi ako nabigo. Ilang minuto pa ang lumipas ay natanaw ko ang isang babaeng lumabas ng gate. Hawak niya ang kanyang cell phone at mukhang may pupuntahan. For a moment I wanted to run to Dahlia, give her a tight hug and let her know how much I miss her.

But... I remained calm.

I showed myself without startling her. Natigilan pa ito at naniningkit ang mga mata, parang sinusuri kung sino ang estrangherong babae na nag-aabang sa kanya.

Nilawakan ko ang mga braso ko, hinihintay siyang yakapin ako.

"A-Astra?" Lumapit pa ito nang bahagya sa akin para ikumpirma ang kanyang hinala. Nanlaki ang kanyang mga mata at tumili nang malakas. "Astra!"

I stiffened when she ran and gave me a tight hug. I couldn't help but to close my eyes and feel her embrace. Damn. I didn't know how much I miss her until I saw her again.

"Ano ang ginagawa mo sa labas?!" Hinarap niya ako. Kumislap ang luha sa kanyang mga mata. "Kanina pa ba rito? Why didn't you come inside? Are you cold?"

I shrugged my shoulders.

"I was just passing by," paggawa ko ng alibi. "Saktong nakita kitang palabas ng gate niyo. Surprised?"

She pouted her lips.

"So.. you really were not planning on visiting me huh?" may halong pagtatampo sa kanyang boses. Humalukipkip pa ito. "Huh! Ako dapat ang pupunta sa inyo eh!"

"Ow. Musta naman?" I felt a lump got in my throat. I tried my best not to let her know how much I miss her. Baka akalain niyang may pumipigil sa akin para kitain siya. Knowing this girl.

"I miss you, Astra." Bumagsak na ang kanyang mga luha. "Oh, God. I miss my best friend so much!"

Instead of saying something, I pulled her for another hug. Kung magsasalita ako ay malalaman niyang naiiyak na rin ako. I don't want her to worry about me. Gusto kong sa tuwing maghihiwalay kami ay alam niyang malakas ako at hindi natitinag kahit na ano mang dumating.

All I want whenever I need to wave my goodbye is to let them know I got this, I'm fine. I'm strong. Even though deep inside, I'm breaking into pieces.

"Coffee?" I asked. "Pero baka bawal ka na—"

"G!" Tumalon ito sa tuwa.

Hawak niya ang kamay ko habang naglalakad kami sa gilid ng kalsada. Ang dami nitong kwento na hindi ko masundan. Mabilis siyang magpalit ng topic. There's always another topic inside a topic, kaya bitin ako sa mga kwento niya. Hindi pa siya nakatapos ng kwento.

"How's your life?" she suddenly asked. "Ako lang ba ang magkukwento dito aber?"

Tumungo ako. Pinagmasdan ko ang mga binti naming halos sabay humakbang.

"Breathing fine," I chuckled. "Seriously, I am good."

"Wala ka bang kwento sa akin?" tanong pa nito. "Come on, Astra! Ang tagal nating hindi nagkita tapos ganito lang? Say something. Bahala ka. Iisipin ko niyang hindi magandang ang pinagdadaanan mo. Do you want me to worry about you?"

Nakangiting napailing na lang ako. I didn't know I would miss her talking so much. Dati ay iritang-irita ako kapag sa isang salitaan ay marami siyang tanong pero ngayon...

"I am working," I said. "It's all good. Well. At least. See? My body is in a good condition."

Silence took over us after I said that. I don't know if she believed me or what, knowing she knows me well. But I have prepared stories just in case she won't.

"You know what? I don't want to ask questions anymore." Napatingin ako sa kanya dahil sa sinabi niya. Diretso lang ang tingin nito sa kalsada. "It's not like I don't care, it's just I don't want to pressure you to make up stories. Ang importante ay kasama kita ngayon. You look good... really."

Diniretso ko uli sa daan ang aking mga mata dahil naramdaman kong nagtubig ang mga ito. Damn. Why am I being so emotional? Na-miss ko lang siguro talaga ang mga ganitong pagkakataon. Walking with her, talking about random things.

I don't even know when will be the next time that I will see her... or will I still be.

May nadaanan kaming isang machine ng coffee. Kumuha kami ng tig-isang cup. We are taking sip on our coffee while still walking. Tahimik lang kami. I don't even know what to say.

"Hindi na pumasok si Kristan," malungkot niyang sambit.

Hindi ako kumibo. Oh, shit! No. I am not going to cry. I promised that to myself. But whenever Kristan crosses my mind, I feel sorry for him. I pulled him in my miserable life and now... he's gone.

"Astra?"

Napatingin ako kay Dahlia. Nakakunot ang noo nito habang nakatingin sa kamay ko. Saka ko lang napagtanto na nalukot ko na pala ang styrofoam na lalagyan ng kape at tumatagas na ang umuusok na kape sa kamay ko.

"Ouch!" I reacted.

I bit my bottom lip to halt my laugh. That was a late reaction.

"Geez!" she rolled her eyes.

Binigay sa akin ni Dahlia ang tissue na kinuha niya sa coffee machine kanina. Pinunasan ko ang tumulo sa kamay ko at sa gilid ng lalagyan ng kape.

"Ouch daw. Ano 'yon? No'ng sinabi ko pa lang ay doon mo lang naramdaman ang init?" Umirap pa ito. "Ang daming weird na napapansin ko sa 'yo— hays! Ayoko na mag-isip. Ang selfish mo pa naman sa mga sagot!"

Imbes na mag-aalala ay natawa ako nang malakas. Mas lalong humaba ang nguso nito. Gamit ang malaya kong kamay ay inakbayan ko siya.

I put my lips near her ear and whispered, "You are better off without me, Dahlia."

She looked at me in disbelief. Umawang ang bibig nito, parang may gustong sabihin pero mabilis din niya itong tinikom. A confused reaction crossed her face.

"Weirdo," she mumbled.

I burst out into laughter. She thought I was making fun of her but... I meant it. Nawala na si Kristan, ayokong maging siya ay madamay pa. That would be unbearable anymore. Mas okay na sa akin na hindi ko na siya makita pa ngunit alam kong ligtas siya.

I am starting to push everyone I love away from me just for them to be safe. It sucks but I have no choice. Saka tinanggap ko na rin na hindi na talaga ako pwedeng makihalubilo sa mga tao.

Bago pa man mas lumalim ang gabi ay hinatid ko na rin si Dahlia sa kanila. Kanina pa kami sa labas ng gate nila pero hindi pa rin niya binibitiwan ang kamay ko.

"Tatayo lang tayo rito buong magdamag?" pabiro kong tanong.

My smile disappeared when she cried. Hindi lang basta iyak dahil humahagulgol pa ito. Still, she didn't let go of my hand.

"What's wrong?" I asked, confused.

She sobbed heavily. "I just miss you, Astra. Na-miss kitang kasama tuwing break time, tuwing may homework sabay tayong gumagawa. I miss the sleepovers. Gaga ka ba? What's wrong ka d'yan!"

Aw. That melted me.

"But—"

"Dito ka na matulog," putol niya sa akin. I saw the determination on her weary eyes. Mas hinigpitan pa niya ang pagkakahawak sa kamay ko. "After that, I promise to stay away for a while. Kahit na ayoko, pipilitin ko. I promise, Astra. Just sleep with me tonight. I want my best friend back again... even just tonight."

How could I say no? No. I can't say that.

I let out a heavy sigh as I nodded.

Sumigla ang kanyang mukha. Mabilis na pinahid nito ang mga luha sa mata bago ngumiti.

"Talaga?!" Halos tumalon na ito sa tuwa. "Gano'n mo na talaga kagustong makalayo sa akin 'no?" pabiro niya pang sabi, hindi natinag ang ngiti sa labi. "Pero, sure! Yes! Yes!"

This is the last thing I could do to ease her sadness.

As expected, pagkapasok ko pa lang ay ang Mommy agad ni Dahlia ang sumalubong sa amin. Hinila niya pa ako sa sofa bago sinimulan ang mga tanong. Manang-mana talaga sa kanya si Dahlia kung makausisa.

"If financial problem, pwede naman kitang pag-aralin," sambit pa nito sa seryosong tono. "Hindi ka naman iba sa akin. Just go back to school, sayang ang panahon. You and Dahlia can go to the same university!"

"Personal reason po kasi, Tita," pagrarason ko.

"Too personal for you to even stop your study?" she questioned.

I looked at Dahlia, giving her a hint look to help me explain. I am running out of explanation. Mukhang nakuha naman niya 'yon kaya nagsalita na rin siya. Nahirapan kaming kumbisihin si Tita pero sa huli ay wala rin itong nagawa.

But then again... it feels good to know that someone cares for you.

Pagkatapos naming kumain ay umakyat kami agad ni Dahlia sa kanyang kwarto. Parang batang tumalon-talon pa ito sa kanyang kama. Hindi man sanay ay sinabayan ko na lang siya.

Tawa lang kami nang tawa. Nang mapagod ay pabagsak kaming humiga sa kama. Hinihingal ito pero ako ay kalmado pa rin. Dinig ko pa ang mga mahinang bungisngis nito.

Tiningnan ko ang picture ni Eliyah na nakadikit sa pader.

"Braid ko buhok mo, Astra!" aya niya sa 'kin.

Umiling ako. "Matutulog na tayo..."

"Sige na!"

Hinila niya patayo at sapilitan na hinarap sa kanyang tukador bago ito tumalikod at nagmadaling kunin ang kanyang mga gamit. Nanuyo ang lalamunan ko nang makita ang pumipitik kong imahe sa salamin.

Shit!

Mabilis na tumayo ako at umalis sa harapan ng salamin. Mukhang hindi 'yon napansin ni Dahlia na hanggang ngayon ay naghahanap pa rin ng panali.

"Hays. Ginalaw na naman ni Mommy ang mga gamit ko," reklamo nito.

Nang makuha niya ang gusto ay nadatnan niya ako uli sa kama. Ngitian ko lang siya.

"Diyan na lang tayo?" tanong niya.

Tango lang ang naisukli ko.

Umupo ako sa lapag habang siya ay nakaupo sa kama. Nakasandal ako sa kanya habang tinatali niya ang buhok ko. We used to do this. Ititirintas ko ang buhok niya at pagkatapos ay ako na naman.

"Don't you miss school?" tanong niya.

"Kind of," tipid kong sagot.

"Bakit kaya hindi na pumapasok si Kristan?' muli niyang pagbukas sa tanong na 'yon. "Hindi rin nagt-text. Wala ka bang alam, Astra? Wala ba siyang nabanggit sa 'yo."

Lumunok muna ako bago sumagot.

"W-wala naman..." Pinagsalikop ko ang aking mga daliri. "How about Eliyah? Kumusta naman kayo?" maagap kong pagbago sa topic bago pa man siya magtanong pa ukol doon.

I heard her let out a weighty sigh.

"Crush ko pa rin..." bulong nito. "Pero, weird. Minsan ay kinakawayan niya ako, minsan deadma. Minsan kinakausap, minsan masungit. Ang gwapo nga kapag nagsusungit."

That made me smile. I find their story cute. I'm happy that Eliyah is starting to notice Dahlia. I wonder if he still thinks about Nathalia?

"Who's the guy, Astra? Yung sumulpot sa bahay ni Tita Ophelia at sumundo sa 'yo?"

"I told you, Dahlia. Boyfriend siya ng pinsan kong si Celeste— ouch!" angal ko nang bigla niya akong hampasin sa balikat.

Tapos na rin siyang itirintas ang buhok ko kaya bumalik na rin ako sa kama. Humiga ako habang ang mga binti ay nakababa pa rin. Naramdaman kong humiga rin sa tabi ko si Dahlia.

"Akala mo naman mapapaniwala mo ako sa mga gawa-gawa mong kwento," dinig kong saad niya. "Hmmp! Okay. Kung hindi mo masagot kung sino siya, ano na lang pangalan niya?"

Should I tell her? Pangalan lang naman e. I don't think that's a big deal. Hindi lang naman siya ang may gano'n na pangalan.

"Brixton," I said and a memory of the guy who always wears a white t-shirt and black pants flashed in my mind.

"Brixton..." ulit niya. Naramdaman kong yumakap siya sa akin. "I don't know him. But... whoever you are, please don't hurt Astra," she whispered, yawning.

Napangiti ako.

"Goodnight, Dahlia," I mumbled.

"Will I ever still you see again after this night?" she suddenly asked. "Weird but I feel like you are drifting away. I don't want to lose my best friend but... I am happy for you, always."

That's the moment I closed my eyes and I let my tears fall down.

"Goodnight, Astra," she whispered.

Nanatiling nakapikit ang aking mga mata. I didn't move until I heard her snore. Kumawala ako sa pagkakayakap niya at inayos siya sa itaas ng kama.

Hinawi ko ang luha sa gilid ng kanyang mga mata.

"I'm sorry, Dahlia." Nanginig ang aking mga labi habang nakatingin sa kaibigan ko. "But we can no longer go back to what we used to be. If you can't stay away from me, I will do it. Anything just to save you. You asked me if this is the last time you will see me... I don't know. But for now..." I kissed her cheek. "Goodbye, best friend."

I stared at her for a few moments before I stood up. Naglakad ako paharap sa salamin. Sa gitna ng pagpitik ng hitsura ko sa salamin, kitang-kita ko ang ayos ng pagkakatirintas ni Dahlia.

Hindi na ako nag-abalang linungin pa ito. Lumabas na ako. Nadatnan ko ang kasambahay nila na nanunuod sa sala. Sa kanya na lang ako nakapagpaalam.

Bahagyang gumaan ang pakiramdam ko nang makalanghap ng sariwang hangin sa labas. I put my hands inside the pocket of my jacket as I walked away.

I'm planning to move out... away from them. May trabaho naman na ako. Makakaya kong buhayin ang sarili. This is for the best. This is part of the changes in my life.

Pagkapasok ko sa loob ng bahay ay si Brix ang nadatnan ko. Nakaupo ito sa sofa, halatang kanina pa ako hinihintay. As usual, the guy is in white t-shirt.

Naagaw ko ang kanyang atensyon.

"Akala ko umalis ka na," saad ko. Inalis ko ang jacket ko at sinabit. "Sabi sa akin ni Erikson ay may mission ka raw."

"He told me too that you want something from me?"

Napalingon ako sa kanya. "I don't remember I said something like that."

He crossed his arms on his chest. Pansin kong may dala siyang bag. So... mukhang aalis na nga siya.

"Tell me..." he dared.

I stared at him. "You are leaving, there's no sense of telling you."

"I am giving you an order to say it. I'm not asking here," he gave me a deadly look.

I remember what Albina said to me. Nakatitig ako sa kanyang mga mata habang unti-unti kong inaalis ang blouse ko. He didn't even cut his stare at me, too.

"Come with me on Saturday..." I said as I slowly taking off my pants.

I stood in front of him with just my underwear. Hindi natinag ang titig nito sa aking mga mata. He didn't even look away or down. I'm losing it. I don't think it will work.

With all the guts left in me, I took off my bra.

Still, his straight face didn't budge.

"Be my date on Saturday, Brix. Please," I begged. "Or else... I need to go with your Dad."

Bumali ang leeg nito, hindi pa rin natitinag ang titig sa akin.

"Please?" I pleaded as I walked near him.

Nanatili ito sa kanyang upuan.

"So... Dad wants you?"

Bumagsak ang mga balikat ko. Hopeless, I nodded.

"Enjoy then." He smirked.

I just stared at him.

"What?" he chuckled. "Sa tingin mo ba ay ipagdadamot kita? If Dad wants to take you, go on. I can't do anything about that."

"Are you scared, Brix?" I asked.

Kumunot ang noo niya.

"Why would I?" There was a slight annoyance in his voice.

Ako na naman ang ngumisi ngayon.

"You are giving up on me because you are scared of me." Ibinalik ko sa bra ko at pinulot din ang aking pantalon. "I mean... as long as I am with you, your life is at risk. Good choice then."

"Reverse psychology won't work on me, Milady," he said.

"Then fucking own me and don't let anyone take me away from you, you dumbass!" I gritted my teeth in anger but the jerk just chortled. "I'm fucking serious here, Brix. I don't want to be with that boomer. I only want you!"

Imbes na mainsulto ito sa tinawag ko sa kanyang ama ay isang malakas na tawa ang kumawala sa kanyang labi. I don't know why his laugh calms me.

"You are funny, I'll give you that." Ipinilig pa nito ang kanyang ulo. "But that's just a date. My Dad's taste in women is beyond your capabilities. You are low class. Don't expect him to like you."

"But he wants to date me!"

"So, what? It's just a date."

"He wants to date me because he likes me, Brix!" Ibinutones ko ang pantalon ko bago sinuot ang blouse. "Don't act like I'm not such a catch. He said it himself. Sa harapan pa ng mga seniors!"

Damn. Now, I'm acting proud of it.

"So... you met them?"

"Yes?" Umupo ako sa tabi niya. Binalingan ko ng tingin ang bag na nasa tabi ko. "Gaano katagal kang mawawala, Brix? Saan ang punta mo?"

Huminga ito nang malalim bago umakbay sa akin.

"Weeks? Months?" he responded.

I leaned my head on his chest.

"Are you giving up on me?" I asked.

"You are mine, officially or not. I don't need permission for that," diretsong sambit nito. "As long as you are breathing, you are my slave. You are linked on me."

I bit my bottom lip. Why am I feeling blushing now?

"So, what are we? Linked souls?" I joked.

"We don't have souls, idiot."

Ngumuso ako. Tumingala ako sa kanya. Nang bumaba ang tingin niya sa akin ay nagtama ang aming mga mata. Why am I feeling comfortable with him all of a sudden?

"Are you leaving tonight?" bulong ko.

"Now," he said. "I just came here to let you know. I mean... you should know. Kahit wala ako, may mga mata pa rin ako sa paligid. Also, Erikson will be hovering around. For damn's sake, don't do stupid things."

I smiled. "Yes, Master Brix. I will always be here, waiting for you to come back."

Napatikhim ito at umiwas ng tingin.

Maging ako ay tila natauhan. Umalis ako sa pagkakasandal sa kanya at umayos na lang ng upo.

"I need to go now," he said. Kinuha na niya ang kanyang bag.

"Can we do the ritual when you come back?" Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. I will do it, whatever it takes. Wala na akong pakialam kung ano ang mga bagay na kailangan kong isakripisyo para lang matupad 'yon.

I want to be his... officially. This time... I mean it.

Napasinghap ako nang bigla siyang lumapit sa akin at hinagkan ang aking labi. Without hesitation, I responded to his kiss. Bumagsak kami sa sofa at gumulong pababa sa sahig. Hindi ako nasaktan dahil siya ang sumalo sa bigat ko.

"We can do it tonight if you want to," he mumbled.

I chuckled. "You have a mission. Of course, for your Dad."

"Date my Dad, do whatever he wants," he whispered in my ears. He kissed my earlobes, down to my jaw. "Make me proud, Astra. I want him to know how lucky I am for having you. Show me what you got."

I gasped when his kiss went down on my neck.

"Anything for you, Master Brix..."

"Good. See you again, Milady..."

Just like that, he disappeared. Naiwan akong mag-isa sa sahig, nakatulala sa kisame. Wala sa sariling napahawak ako sa aking labi.

All of a sudden... I am smiling.

Nagpalipas ako nang ilang minuto bago bumangon.

I added an event on my invisible schedule note.

Date with a boomer on Saturday.