Ik hoorde een knal.Waar was ik? Was ik in het bos in slaap gevallen?
Nee, dat kon niet! Ik hoorde voetstappen, nog een knal. Ik deed mijn ogen open.
Wat gebeurde er daar? Nu is het toch niet te tijd van de jacht? Nog een knal!
Ik werd bang. En wouw mijn gsm nemen.
Maar, waar waren mijn kleren naartoe? Het enige wat ik aanhad was een klimop achting kleed. Nee, wacht eens, ik heb een zwaard bij me( was ik een zwaardvechter?),het mooiste zwaard dat ik ooit had gezien,er stonden geheimzinnige tekens op,en had een sierlijk handvat. Ook was mijn haar naar achter gestoken en had ik ook een kroontje op,er zat een diamand in, hij had een zwarte kleur en blonk zo mooi,dat had ik nog nooit gezien. Had ik deze omschrijving niet in een boek gezien? Ja, zoals in het boek dat ik aan het lezen ben, is dat toeval? Even aarzelde ik. Want ik was een boek over elfen aan het lezen. Ik verzamelde al mijn moed bijeen, toen voelde ik aan de toppen van mijn oren . En het was juist!!!
Nee, een elf,ik. Dat kan niet! Ik stond verbijsterd.
Had ik dan ook een gave? Wat zouden ze daarvan zeggen op school?
Zou iedereen jaloers zijn? Of gingen ze me nooit geloven? Wat zouden mijn vriendinnen zeggen? Zit ik nu in een boek? Wat zou mijn mam zeggen? Nee, zij geloofde niet in elfen of misschien toch? Zou ik haar eigenlijk ooit nog zien? Kon ik een draak ontmoeten?
Kan ik eigenlijk met een zwaard vechten? En waarom heb ik eigenlijk een kroontje op?
Iemand tikte op mijn schouder. Ik schrok me dood! Ik had hem nooit horen aankomen, daarvoor was ik veel te verdiept geweest in mijn gedachten. Hij had kort gesneden bruin haar en karamelactige ogen. En was groot, droeg  een zwaard met ook van die rare tekens op, een leren vestje en een grasgroene broek( hij heeft kotjes). Ook droeg hij een amulet en een buideltje(ik denk voor zijn geld).
Dat was dus een elf. Hij vroeg hoe ik noemde. Ik stond stomverbaasd, blijkbaar verstond ik elfs. Toen zei ik Linde. Hij keek me aan en moest lachen'Ik ben Omar'.
'Ben je hier nieuw?' ,vroeg Hij. 'Ja, waar ben ik eigenlijk?'
'Je bent in Livendia,nog nooit van gehoord?' 'Nee,zegt Linde. Meestal ga ik op mijn instinkt af',loog ze. 'Daarom ben ik nu hier,wat ik ook passeer ,waar ik ook ga'.
'Het liefst ben ik in de natuur, en jij?' 'Ik ben een avonturier,ik reis graag rond en zoek graag iets nieuws'. 'Hoe bedoel je iets nieuws?', vroeg Linde.
'Dat zal je nog wel ontdekken!!!', zei hij met een speels lachje. Hij haalde een raar stuk brood uit, nu pas voelde ze hoe veel honger ze had. Hij had het door gekregen en liep naar een omgevallen boomstam. Linde ging hem achterna, hij deed een teken met zijn hand dat ze dichterbij mocht komen,en dat deed ze ook. Ze ging naast hem zitten. Hij glimlachte weer naar haar en gaf een stuk van het rare brood. Nog nooit had ze zo iets lekker gegeten het was lekkerder dan een taart, stomverbaasd keek ze hem aan.
Het enige wat ze uitbracht was: 'zo'n lekker brood van waar haal je dat?'
'Dat zal ik je wel later vertellen maar eerst moeten we een plaats vinden om te overnachten'. 'Hoe laat is het dan', vroeg Linde.
'Rond 5uur, maar hier wordt het vlug donker dus we moeten opschieten'.
Hij stond op en samen liepen we in het bos. Inderdaad hier werd het vlug donker, je zag zelfs al een paar sterren staan! Eindelijk, daar was een holte onder een boom we gingen goed beschermt zijn. Doodmoe kropen we alletwee in het hol. Het was er zelfs warm. Ik kroop ergens in een hoekje en viel direct in slaap.