...zei ze, eindelijk je bent er. Ga zitten.
Leo ging zitten en keek haar aan. Het hoofd had lang zwart haar, lila ogen, knalrode lippen, een blauwe huid als hij. Ze droeg een rode bloes met een zwarte skinnybroek en rode naaldhakken. De kamer was geverfd in een oker kleur. De bureau was donkerbruin. En in de hoek stond er een reuze wereldbol!  Er gingen ook ouderwetse kaders aan de muur en er stonden twee oude stoelen.

Weet je waarom je hier bent?, zei het hoofd.

Nee, zei Leo.

Ik wouw het hebben over die elf.

Leo voelde hoe hij rood werd. Hoe wist ze dat? Of had iemand anders hen tezamen gezien?
Hoe bedoel je?, zei Leo.

Je weet maar al te goed wat ik bedoel! Zulke dingen voel je gewoon!

Eh, oké wat wil je weten.

Nieks, alleen of je met haar mee gaat ja of nee.

Ik ga met haar mee, zei Leo vastberaden.

Oké, maar je weet dan dat je je kleur gaat verliezen, je oog kleur, je vlecht en misschien zelfs je vleugels!

Leo keek naar zichzelf. Word ik dan een elf?

Ja, maar je kan nooit meer een natuurgod worden. Behalve als je ogen blauw worden, dan kan je je veranderen van gestalte wanneer je maar wild.

Dus al ik geluk heb.

Ja, als je geluk hebt kan je veranderen van gestalte, maar je blijft je gaves behouden.

Leo zuchtte, wat een opluchting! Alleen nog de blauwe ogen dacht hij.

Voor mijn part mag je nu gaan!

Leo stond op en knikte dankbaar naar het hoofd. Terwijl zij hem een glimlach schonk. Hij stapte naar de deur en sloot die toen achter zich. Toen dacht hij terug aan Luca. Was hij toen ook zo opgelucht geweest? Maar nu genoeg gedacht! Op naar Sarah! Hij maakte een vreugdesprongetje. En liep de hang uit. In de verte zag ik de elfen al staan en liep op hen af. Hijgend zei Leo, ik ga met jullie mee. Sarah slaakte een vreugde hilletje en omhelsde hem.

Wow wow, heb ik iets gemist?, vroeg Linde.

Nee, niet echt, zei Sarah.

Ech, waar is Luca?, vroeg Leo.

Die staat al buiten te wachten met Omar. En als je toch met ons mee gaat, stop dan met me zo te behandelen. Oké?

Natuurlijk uwe hoogheid.
Alfa schoot in de lach. Waarom was hij toch zo grappig!
Kom we gaan naar de rest!
Toen we naar de poort stapten zagen we ze al. Want de poort stond weer op een kier. Sarah haf haar broer een knuffel.

Waar gaan we nu heen?
Ik ken hier wel nog een mooi plaatsje, zei Leo.
Ze knikten goedkeurend. En samen gingen ze weer op pad. Maar deze keer hingen ze helemaal de andere richting uit. Ze stapten en stapten en stapten tot ze bij een hele oude boom kwamen. Hier is het!, zei Leo.
Ze keken hem verbaast aan, was dit een grap?
Leo zei een machtswoord. En in de oude wortels kwam er een opening vrij. Toen sprong hij in het gat. En de anderen sprongen er toen ook in.

De tunnel leek wel oneindig lang. Hoe wist Leo die weggetjes eigenlijk, dacht Sarah.  Eindelijk zag ik licht onder me. Het kwam langzaam dichter.

Krak

We ploften op een grote hoop bladeren. Ik keek om me heen. Het enige wat ik kon uitbrengen was wauw.