Ik, ik.

Wat?

Ik heb honger,zei Sarah. Je hoorde dat haar stem heel zwak was geworden.

Oké, wacht even ik kom zo terug!,zei Leo.

Pov. Sarah
Ik keek om haar heen. Wat was er gebeurd? Waar was ik? Het enige wat ik nog wist was dat ik achter Leo liep in de gang en dat mijn broer hier is! Het leek alsof er een deel uit mijn geheugen was verdwenen! Wie weet! Ik probeerde mijn hooft op te heffen. Ik voelde plots een scherpe pijn en begon te krijsen! Dit had ik beter niet gedaan! Heel mijn hoofd duizelde. En de pijn was onverdraagbaar! Plots hoorde ik gejaagde voetstappen op de hang. Wie was daar? Ik werd band en verschool me onder het deken. De gejaagde voetstappen kwamen dichter en dichter. Plots stopten ze. Iemand prutste aan de deurklink. De persoon kwam binnen en zette iets op de grond. Versteend lag ik onder het deken. Iemand trok het deken van me af! Ik wouw beginnen gillen! Maar toen besefte ik dat het Leo was.

Wat is er?,vroeg Leo bezorgd?
Even keek Sarah hem aan. Maar kon niets uitbrengen! Het leek alsof haar mond niet meer kon bewegen!
Langzaam stapte ik naar haar en hing toen naast haar in het bed zitten. Ze bleef me aanstaren.
Uiteindelijk zij ze: ik voel me duizelig.
Leo stapte naar de schaal, pakte hem op en zette die op haar schoot. Ze keek naar het eten. Langzaam probeerde ze regt te komen. Maar weer voelde ze steken in haar hoofd. Leo pakte haar stevig vast en ondersteunde haar. Na tien minuten was de pijn verdwenen en kon ze eindelijk eten. Op de schaal stond vers geperst sinaasappelsap, een glaasje melk, drie wentelteefjes met donker bruine suiker, een schaaltje met fruit ...
Het was super lekker! Toen ze klaar was met eten voelde ze zich niet meer duizelig.
Het was lekker! Eh, heb je dit zelf gemaakt?,vroeg Sarah?

Ja,zei Leo.

Ze keek hem met open mond aan. Dat had ik niet verwacht van je!

Je bent niet de enigste hoor die dat zegt!, zei Leo. Ik kan nog veel meer! Maar dat zul je nog wel ontdekken!

Ga je dan mee met ons?

Leo voelde een steek in zijn gard, dit was hij helemaal vergeten! Hij wist zelf niet of hij mee mocht! Maar hij moest! Hij kon haar toch niet alleen laten! Wat moest hij nu doen?
Uiteindelijk zei hij, misschien. Dat moet ik nog vragen aan het hoofd.

Sarah keek hem met een sombere blik aan. Haar ogen werden vochtig. Een traan rolde over haar wang. Leo kon dit niet aanzien! Hij zette het dienblad van haar schoot. En zette zich naast haar en veegde haar tranen weg. Ze bleven in elkaars ogen kijken. Voelde ze het zelfde als zij voor hem? Ze leunde toen tegen zijn schouder. Hij voelde hoe hij begon te blozen. Terwijl er op Sarah's gezicht een lach verscheen. Leo legde zijn hand over haar schouder. Hun hoofden kwamen dij elkaar. Net wouden ze elkaar kussen. Maar dan ...