Roekoe, roekoe, roekoe ...

Linde werd waker. Moest die duif nu echt haar nachtrust verpesten?
Ze rekte zich uit en keek om haar geen. Blijkbaar was Omar al weg.
Ze dacht terug aan hun eerst kennismaking. Dat was al een dag geleden. Toen ze naar buiten wouw gaan zag ze een boodschap:'kom naar het meer'. Ze dacht terug aan de vermoeide wandeling en aan dat mooi meer dat ze gepasseerd waren. Ja, het was zeker daar! Toen stapte ze uit het hol. Auw, dat zonlicht. Het Brande in haar ogen. Maar toch wouw ze verder gaan en dat ging ze ook doen want ze was geen watje.

Ik keek over de heuvel bij het meer en ja hoor daar zat hij op een eiland. Hoe kwam hij daar? Of had ze weer zo lang geslapen dat hij al droog was? Ze daalde de berg af. Het leek alsof hij aan het mediteren was. Ik vond het eigenlijk best wel nog grappig. Direct dacht ik aan die grappige filmpjes, hij leek er wel wat op, een glimlach verscheen op haar gezicht. Daar mag ik nu niet aan denken. Of misschien toch? Blijkbaar had hij haar horen aankomen. Want met zijn ogen toe maakte hij een gebaar dat ze mocht dichter komen. Bij elke stap dat ik zette voelde ik een andere energiestroom. En toen keek ik rond me. Alles leek zo te veranderen. Dat heb ik nog nooit mee gemaakt! En die lekkere geuren, zo lekker. Nog veel beter dan de beste parfum. Ook mijn zicht werd scherper. En het lijk alsof ik op kussens aan het lopen was. Toen kwam ik eindelijk aan het meer aan. En keek rond me geen, dit was de mooiste plaats dat ik ooit had gezien. Toen wouw ik in het water stappen. Ik strekte mijn voed uit om te voelen hoe warm het water was. Maar dat lukte niet want ik werd onderbroken door een luide stop!!!!
Ik verschoot me rot en trok vlug mijn voet terug. War had ik nu weer mis gedaan?