Omar werd wakker. Hij had nog nooit zoon meisje ontmoet. Verlegen,tof en met bruin haar. Maar haar ogen bleven voor hem een raadsel. Soms waren ze groen, dan weer blauw. Maar het meeste waren ze bruin. Plots herinnerde hij weer een oude legende. Een magie dat hij ook een beetje bezat. Of hoe zijn leermeester elke keer die legende zei.Hij zou het haar ook leren, dat wist hij zeker. Even keek hij om, hij grijnsde. De onmogelijke opdracht dacht hij. Dat ging haar eerste les zijn. Voor hij vertrok liet hij nog een boodschap achter : 'Ik ben bij het meer' .

Op weg naar het meer breidde Omar zich voor op wat komen zou. Elke stap dat hij in de richting van het meer zette voelde hij hoe zijn niewschierigheid groeien. En dacht toen ook terug hoe hij de uitverkorene was van een toevallige voorbijganger. Ook zijn onmogelijke opdracht werd na veel oefenen vervuld. Het was de eerste keer in zijn leven dat hij zich echt uniek voelde. Maar niemand geloofde hem. Zo dacht hij een hele tijd lang dat hij vervloekt was. En wist plots waarom, dit alles was een geheim en alleen onderling mocht er over gepraat worden.

Omar kwam aan bij het meer. De zon stond nog zwak aan de hemel. Alles wat hij ooit had geleerd kwam weer naar boven. En een zinnetje bleef hem bij:'Wees altijd jezelf wie of wat er ook op je pad komt!', dat zei zijn leermeester veel. Maar nu genoeg gedroomd dacht Omar, aan het werk!

Uren gingen voorbij.
Omar was nog altijd aan de onmogelijke opdracht bezig.
Hij had al veel energie verloren en zag er dan ook nog eens versuft uit.
Eindelijk was hij tevreden. Hij liep over het water naar een eilandje dicht bij, zodat ze hem ging zien( ja Omar kan op water lopen, dat is 1 van zijn gaves). En wachtte toen tot ze afkwam.