Wat kan niet?,vroeg Sarah. Daar!, stamelde Leo. Een Flauw! Ze zijn de sterkste wezens van deze streek! En vernietigen alles wat hun niet aanstaat. Ze zijn enorm, hebben een groen achtige kleur, kort zwart haar, rode ogen en stinken voor doods!

Vlug maakten we ons onzichtbaar. En ook niet vergeten de wolven. Waar was hij? En inderdaad nu zagen we hem ook! En ja, zijn stank is echt niet te verdragen! Die is zeker heel zijn leven nog niet in bad geweest! Het was zo er dat ik gewoon moest kokhalzen! Het leek gewoon alsof hij op ons afkwam in slowmotion. Toen bleef hij staan. De Fauw keek om hem geen. Kon hij ons ruiken? Of deed hij dat gewoon altijd? Hij liep in de richting van Leo. En stapte gewoon door hem geen?! Was dat normaal als je je onzichtbaar maakt? Leo probeerde de Flauw aan te vallen. Waarom deed hij dat? Sarah deed een teken naar haar zwaard, die was aan het fonkelen. Zouden ze hem moeten doden? Zonder er verder over te denken valden ze de Flauw aan. Het was geen gemakkelijke prooi. We vochten met onze zwaarden. Staal op vlees. De Fauw wist niet wat hem overkwam! Want hij zag niemand. Hij probeerde hem te verdedigen. Maar zonder rezeltaat. Want hij wist niet van waar hij aangevallen werd. En hoe veel aanvallers er waren!

En ja, ik voelde dat mijn zwaard wouw blijven vechten totdat de Flauw dood was. Het lijkt gewoon alsof het zwaard me meer kracht heeft! Alsof hij gewoon bloed wil laten vloeien! Maar waarom? Sarah zag dat de Flauw pijn leed en kon het niet over haar hart halen om hem zo ze zien leiden. Ze sprong op de Flauw en sneed zijn keel door. Bloed liep over zijn hals. Het wouw maar niet stoppen! Toen rechte hij een klein beetje zijn hoofd op. En keek haar dankbaar aan toen liet hij zijn hooft achterover vallen. Hij was dood.
Er kwam een rare vloed op Sarah af. Even week ze achteruit. Maar toen vormde het weer de dankbare blik van de Flauw. En vloog toen weg. Zijn geest was vrij! En daar zou hij altijd dankbaar voor zijn!

Iedereen keek Sarah met openmond aan. Had ze iets verkeerd gedaan?

Wauw,zei Leo. Je bent echt heldhaftig. Ik had zelf niet eens verwacht dat jullie hem aankonden! En jij boet gewoon op je eentje!
Sarah keek hem aan en knikte. Ze wouw alleen zijn geest van de pijn verlossen! En dat was haar ook gelukt. Dankje Leo, zei ze uiteindelijk.
Hij keek haar onderzoekend aan. Had ze medelijden met die Flauw gehad. Ja, anders zou zijn geest haar niet hebben begroet! Ze bleef voor hem een raadsel! Ik keek naar de hemel. Aan de hemel stonden er al een paar sterren. Ze zouden moeten doortrekken naar zijn stam om hier te hunnen overleven!

We moeten weg zij Leo. Volg me als je morgen nog wil leven,zei hij met een brede grijns op zijn gezicht. We volgden hem. Op weg naar het onbekende!

Daar!,zei Linde. En inderdaad daar was iets!