Licht keek langzaam rond zich heen. Waar was dat ijsmonster? Het enige wat hij zag was dat zijn vrienden bezorgd naar hem keken. Hij kwam langzaam recht met behulp van Omar. Licht keek Sarah aan en zei: ik dat het monster sterk genoeg is, maar mij krijgt hij niet klein! Ik heb er zelf niets aan over! Iedereen keek naar Sarah. Ze keek naar Licht en zei: ik denk dat ik een gave bij heb.

Welke gave? Vroeg Licht.

Een gave waarmee ik dingen kan laten genezen, zei Sarah.

Hoe bedoel je?

Je had eerst een bloedneus, en plots deed ik iets met mijn handen. Daarna had je geen bloedneus meer, zelf geen bloed op je huid! Het leek gewoon of het was verdwenen!, zei Sarah.

De anderen knikten. Het was inderdaad zo gegaan. Nog altijd verbaast lach Licht in de berg sneeuw.

Dus je kan mensen genezen, zei Licht langzaam.

Ik denk het?

We keken elkaar aan. Toen zei Licht: heeft er nog iemand een andere haven?

Omar stak zijn hand op. Ik kan elfen in voorwerpen veranderen, zei hij.

Licht keek hem aan. Je kon in zijn ogen zien dat hij er niet in gerust was.

Oké we gaan weer verder trainen, zei Licht.

De meesten keken hem verveeld aan. Sommige deden het niet echt graag! Wand Leo wist nog niet echt wat zijn have was! En bij Linde lukte het niet om water tevoorschijn te laten toveren! Maar ook Sarah was bang dat ze Licht weer een bloedneus zou heven!

Licht begon het door te krijgen. Kom we gaan even pauzeren in de tuin, zei hij.

Iedereen sprong op en volgde hem naar de tuin.

Eindelijk frisse lucht!, zeiden we in koor.

We hingen op een bankje zitten. We zagen een bediende passeren. En paar minuten later kwam ze terug met ijsjes. We bedankten haar. Toen iedereen aan het smullen was zei Licht dat de ijsjes zelf gemaakt waren! Ze waren gewoon super lekker! Toen we ongeveer een twintig minuutjes buiten hadden gezeten stond Licht weer recht. Dat was het deken dat we weer moesten gaan trainen! We stonden op en slenterden achter hem aan. Want we hadden er natuurlijk weer zo veel zin in! Nee, sarcastisch natuurlijk!

Licht stopte voor een stenen poort! Hier is het!, zei hij. De komen de weken komen jullie hier trainen na de middag!

Iedereen keek hem aan. Na de middag! Dus, alleen de voormiddag vrij? Nee, dat was zeker een grap! En als het geen grap was? Dan toch niet weer in een grijze kamer!

Licht zei een machtswoord en de deur hing open. Achter de deur lach er een donkere gang. Toen we verder stapten kwamen we eindelijk in een kamer, een rode kamer. In de kamer stonden er andere elfen op te wachten. Hadden ze ons dan verwacht?

Zoal ik al zei, jullie moeten na de middag trainen, zei Licht. Maar jullie worden ook opgesplitst.

Waarom? Vroeg Omar.

Deze leraren kunnen jullie je gave beter verbeteren als jullie alleen trainen dan in groep, dus ik heef jullie later nog een rooster, zei Licht

Al de leraren kwamen op iemand af. Het speciaalste was de leraar wan Leo. Die veranderde voor onze ogen in een natuurgod. Leo keek hem stralend aan, hij was hier dus toch niet de enigste!

Toen ging iedereen in een andere deur uit.

Pov. Linde

Ik vroeg me af wat de anderen nu zouden hebben. Toen we door de gang stapten voelde ik hoe nerveuzer ik werd. Eindelijk kwamen we bij de deur. Daar achter voelde ik dat er iets achter was dat mijn gave begon te prikkelen! Mijn leraar haalde een sleutelbos uit zijn zak. En deed de deur open. We kwamen in een kamer met in het midden een vijver. Dus nu gingen we water besturen! Mijn lieveling gave! En weet je hoe mijn meester er uitzag? Hij had blauw haar en felblauwe ogen! Ik had dus een coole leraar!

We gaan beginnen met water, zei mijn meester. Toon me al wat je kan!

Fier liep ik naar de vijver en begon langzaam met water naar boven te laten komen. Daarna maakte ik een enorme golf en liet die toen bevriezen. Daarna liet ik hem weer smelten en liet ik het water naar mij komen. Ik liet het naar armen stromen en maakte er lange armen meen die ik kon besturen!

Mijn leraar keek me met een brede glimlach aan. Het al goed, maar je moet nog veel verfijnen, zei hij. Water bestuur je met gevoel. Toen deed hij iets totaal onverwachts!