Het was hier prachtig, dacht Sarah. Leo stapte naar haar toe en hielp haar overeind.
Waar zijn we?, vroeg ik verwonderd.
In Bosnia, een ondergronds elfendorpje, zei Leo geheimzinnig.
Alles rond me leek als een sprookje! Voor ons zagen we een tunnel(zie foto). Er branden kleine lichtjes. Waren dat vuurvliegjes? Samen stapten we door de tunnel. Niemand kon een woord uitbrengen. Want het was zo adembenemend. Zelf de lantaren die er ging had iets sprookjesachtige. We stapten verder. En het werd mooier en mooier! Ik dacht dat het niet meer mooier kon! Maar blijkbaar wel!

Hey, daar!, zei Linde. Ze wees met haar vinger in de richting van een struik. Het bewoog! Leo stapte naar het struikje en zei iets onverstaanbaar. Een jongenself kwam uit de struik en keek ons onderzoekend aan. Toen richte hij hem tot Leo en zei dat hij en de elfen hem mochten volgen. De jongens elf droeg groene kleren en bruine schoenen. Hij had bruin haar en groene ogen. En droeg een bruine gordel met bladblaadjes in gegraveerd.

We kwamen bij een prachtige poort aan. Het was bruin en beslagen met gouden blaadjes en kronkels. De jongenself drukte een paar blaadjes in en de deur ging open.

We stapten binnen en zagen dat er elfen op ons stonden te wachten. Een paar elfen begroeten Linde. Zij snapte zelf niet eens waarom! Kenden ze haar misschien? Hoe verder we in de straten liepen hoe meer mensen Linde begroeten. Dit was vreemd.
We liepen langs huizen die half in klimop waren gemaakt of uit hout. Alles was versierd met kleine lichtjes! En alles was versierd! Zelf de vloer! In de vloer zaten kleine kronkeltjes en blaadjes in hout! Zoals op de poort! Dit was echt een droom! We kwamen uit op een enorm groot plein. Waar er in het midden van de massa een soort koning stond.  Nou ja, zo leek het eigenlijk. Want hij droeg een keep in klimop, een gouden armband, een donkergroene broek met daarop een boomgroene hemd en bruine leren schoenen.
Hij stapte naar ons toe. Wisselde paar woorden uit met de jongenself en stapte dan naar Leo.

Wat doe je hier?, zei de koning.

Leo draaide zich om. En toen snapte de koning het! Het meisje met dat klimop kleed leek op zijn dochter die al meer dan drie jaar ontvoerd was!

Hoe noemt ze?, vroeg de koning.

Linde, zei Leo.

Een traan rolde over de wang van de koning. Zijn dochter noemde Linde. Hij veegde zijn traan weg en stapte op haar af. Hoe dichter hij kwam hoe meer kenmerken dat hij zag van zijn dochter! Toen hij eindelijk voor haar stond zei hij, welkom thuis Linde. Linde herkende hem van ergens! Ze kon het niet ergens thuis plaatsen, maar ze kende hem. De koning keek haar verdrietig aan gerekend ze hem niet? Plots kwam er een goud gele vogel af. Linde keek er naar en zei, Glau! De koning keek haar aan en tranen van geluk vulden zijn ogen ze verkende de papegaai! Haar papegaai! Glau vloog naar Linde toe en belande op haar schouder. Hij zei iets in haar oor. Linde schoot in de lach. Wat was hij toch grappig! De koning deed een gebaar dat ze hem moesten volgen. En daar stond een koets. Stap maar in, zei de koning. We werden in een koets gebracht naar een kasteel. Lindes kasteel! Het was prachtig, je kon je het gewoon niet voorstellen!
Wow wow wow, zei Omar.
Linde moest lachen, het was inderdaad wow!
De koets stopte, en we stapten er een voor een uit. Kom je mee naar binnen ?vroeg de koning. Ja, zeiden we in koor! We hingen de poort door en dan ...