'Ik , Maarten, Nico en Olivier gaan achter haar aan, jullie gaan naar huis.' commandeerde Mik. Ieder knikt en ze splitste op. 

Otto, Paul en Peter rende ze snel als ze konden naar huis. Hun kleine beentjes verwenen in de dikke laag bladeren op de grond en na enige val en struikel partijen bereikten zij hun huisje. Al toen ze bij de bosrand waren begonnen ze luid naar Lily te roepen, maar die gaf natuurlijk geen antwoord meer.

Met een klap smeet Peter de deur open. Zijn ogen volgde vol tranen en schrik Lily's vingertopje tot het puntje van haar teen. 

Verslagen knielde Paul naast haar neer, klemde zijn armen onder Lily's oksels en trok haar over zijn benen heen. 'Lily!' snikte hij, en zachtjes sloeg hij met zijn hand tegen haar wang. 

Otto raapte zijn muts van het aanrecht en merkte de doorgesneden appel op. De binnenkant van de appel was pik zwart geworden en het aanrecht er omheen was verschroeit. Een schuldgevoel schoot door hem heen. 'Ik heb Lily vergiftigt!' riep hij met een piepend stemmetje. 

Peter kwam achter hem staan en Otto wees naar de appel op het aanrecht. Peter schudde zijn hoofd, 'vergiftigde appels groeien hier niet aan de bomen. Dit moet het werk zijn van die heks die haar eerder al heeft aangevallen,' siste hij.

Mik, Maarten, Nico en Olivier, de snelste van de zeven broers waren achter het gejuich van Chandi aangerend. Toen haar weg werd geblokkeerd door een rivier besloot ze te rusten en plofte naast de rivier neer. Met een lach op haar gezicht liet ze haar hoofd boven de rivier hangen, maar die lach vervormde al snel in een verschrikt gezicht. 

'Wie was dat?!' stamelde ze. 'Lag daar nou een lijk in het water?!' Nog een keer schoof ze naar voren en staarde in het water. Voorzichtig bracht ze haar hand naar haar gezicht en zo ook verscheen er een hand in het water. Was dit magie, of was dat lelijke mens daar in het water een weerspiegeling van zichzelf? Spookte het door haar hoofd. 

Woest sloeg ze haar hand in water, 'Wat heeft die Lily met me gedaan? Dat mormel!' Ze draaide zich om en wilde weer terug het bos in lopen, maar achter haar waren vier kleine mannetjes verschenen. 'Lily is dood!' lachte Chandi terwijl ze langzaam richting de vier boers liep. 'Wat wilde je doen dan?' vroeg ze vertedert terwijl ze diep door haar knieën zakte en Nico liefjes aankeek. 'Het is al te laat!' snauwde ze met haar gezicht een paar centimeter van die van Nico verwijdert. 

Nico fronste zijn wenkbrauwen en toen je dacht dat hij zijn wenkbrauwen al het diepst gefronst had, fronste hij nog dieper. Hij bukte onder Chandi's hoofd door en beukte met zijn hele bovenlijf en hoofd tegen Chandi aan die achterover viel. Maarten en Olivier grepen haar bij haar haren en sleepte haar naar de rand van de rivier. Met zijn vieren rolde ze haar de rivier in. Chandi spartelde wild krijsend in en het water, maar haar geluid nam steeds verder af naarmate ze in de verte verdween. Vlak voordat haar twee armen uit het zicht waren verdwenen kon je ze nog net met een harde gil via de waterval naar beneden zien glijden.

Zonder een woord te zeggen draaide de vier broers zich om en snelde richting hun huis. Daar troffen ze de andere drie broers huilend naast Lily's lichaam aan en ook zei knielden naast Lily neer met betraande wangetjes. 

Het leuke is dat ik dit verhaal zo lang geleden geschreven heb dat ik ook niet meer weet of dit nou het einde van Chandi was of dat we haar nog terug zien, haha. Het boek is nog niet helemaal af dus ik kan haar terug brengen >.< Willen jullie meer Chandi of zijn jullie blij dat ze opgeruimd is? Ik kan niets beloven. Wie weet komt ze sowieso terug '^.^