Chandi verstopte zich achter een boom aan de rand van het bos. Vanaf hier kon ze precies het huisje zien van Lily en de zeven broers. 

Lily was net de zeven broers gedag aan het zeggen. Zij allen herhaalden nogmaals dat ze niet alleen naar buiten mocht gaan en de deur voor niemand open mocht doen. Lily knikte, "dat hebben jullie nu al honderd keer gezegd," mopperde ze. "Ik kan me hier best alleen vermaken hoor," zei ze terwijl ze naar de taart in de oven wees. De broers lachte tevreden en vertrokken naar hun werk.

Toen alle zeven broers in het donker van het bos waren verdwenen sloop Chandi zo onopvallend mogelijk richting het huisje. Toen ze bijna het raam van het huisje bereikt had kwam een van de zeven broers het bos uit rennen. 

"Lily!"riep hij. "Ik heb nog wat overheerlijke appels in het bos gevonden." Er klonk geen antwoord uit het huisje, en hij staarde door het raam van het huisje naar binnen. Er was niemand te zien. 

"Schiet op, Otto! Ik wil niet weer te laat komen," werd er vanuit het bos gebromd. Nog even keek Otto door het raam naar binnen, toen legde hij zijn gevulde muts met appels op de vensterbank neer en rende terug het bos in. 

Chandi wachtte nog even en kroop toen vanachter een struikje vandaan. Ze haalde de appel uit haar zak en griste de muts van de vensterbank. Ze gooide een paar appels uit de zak en stopte haar eigen appel erin. Daarna legde ze de muts weer terug op de vensterbank.

Niet veel later stond Lily bij de wasbak voor het raam haar handen te wassen en ze merkte de appels op. Ze droogde haar handen af en opende het raam. 

'Wat lief van Otto,' lachte ze,terwijl ze het naamkaartje op de muts schoon veegde. Lily's oog viel meteen op de fel rode appel in de zak en ze haalde hem eruit. 'Die ene appel minder zal heus niet opvallen,' suste ze tegen zichzelf. Ze haalde een mes uit de la en sneed de appel doormidden. Sap droop langs het mes omlaag waarna het eens stevige en ijzeren weg smeulde en samen met het sap op het aanrecht droop. 

Lily had niets door en liet het mes zonder te kijken op het aanrecht vallen. Smullend keek ze naar de appel en nam een flinke hap. 'Wat een vreemde smaak,' dacht Lily, en bedenkelijk keek ze naar de appel. Haar oog viel op het mes en verschrikt liet ze de appel vallen. 

Ze voelde haar keel branden en werd duizelig, wazig keek ze nog naar het raam waar nu een vals lachende Chandi was verschenen. 'Ik ben de mooiste van het land! Ik ben de mooiste!' proestte ze uit van het lachen. Met een klap viel Lily op de grond.

Luid juichend huppelde Chandi het bos in. 'Ze is dood! Ik ben weer de mooiste!' was door het hele bos te horen. En zo ook werd dit gehoord door de zeven broers die in het bos aan het werk waren. Verschrikt keken ze elkaar aan en allen dachten ze het zelfde.