De volgende ochtend ging bij Chandi de telefoon. Het was Matt. In de spiegel zag ze dat er een enorme witte band om zijn nek zat en er was wit verband om zijn voorhoofd gewikkeld. Matt wees naar zijn hoofd.

'Dope staak,' lachte hij. 'ik kan je dus niet ophalen.' Boos drukte Chandi de telefoon uit. 'Idioten, ik zal ze laten zien wie de mooiste van het land is!' Siste ze.

Die nacht vertrok Chandi naar de bonenstaak . 'Die hersenloze jongens weten ook gewoon niet hoe ze zoiets aan moeten pakken,' mopperde ze terwijl ze haar klimspullen in een tas propte. Toen ze klaar was met inpakken sloop ze naar de keuken en trok een mes uit het keuken blok. Met een vals lachje liet ze het mes haar bondjas in glijden en zachtjes glipte ze het huis uit.

Ze stapte in de auto en typte "dope staak" in op haar telefoon. Voor ongeveer dertig kilometer uit de buurt kreeg ze een optie en dus reed ze die kant op. En ja hoor, deritg kilometer verderop stond een spookachtig vervallen huis. Alhoewel het huis bedekt was onder een laag klimop stond de tuin vol met kale bomen. Een fontein vol algen maakte een regenachtig geluid en het klapperde hek bezorgde haar rillingen over haar rug. Uit de toren van het huis groeide inderdaad een reusachtig plant. De top ervan kon ze niet zien want die ging dwars door een dikke donkere wolk die boven het huis hing.

Nerveus greep Chandi het piepende hek vast en betrede het grindpad. Als een cliché steeg een kraai luid op uit een van de kale bomen en geschrokken deed ze een stap achteruit. Ze voelde iets kouds langs haar schouder geleiden en botste vervolgens tegen iets hards aan. Toen ze omhoog keek zag ze een streng gezicht van een stenen Italiaanse man. Het standbeeld stond in tango dans houding met een denkbeeldige vrouw.

Gespannen stapte Chandi terug op het pad en angstig keek ze naar de gebroken en besmeurde beelden die haar dreigend aanstaarde. Snel liep ze naar de voordeur van het huis. Een deur van de tweedeurs deur was gesloten maar de andere deur stond op een kier, doordat slot van de deur eruit was gesloopt. Voorzichtig duwde Chandi de deur open. Haar voet kraakte op de houten vloer en zo zachtjes mogelijk liep ze de trap op.

Boven aan de trap gekomen hoorde ze zeven deuren klapperen en het gieren van de wind. In de hoek van de grote hal waarin ze zich bevond zag ze een grote witte deur met nog een gebroken slot. Over een in de modder bedekt rood tapijt liep ze richting de deur en voorzichtig maakte ze hem open.

Daar stond ze dan, in een kamer met zes vervallen bedframen en een grote bonenstaak. 'Het was is dus echt waar,' dacht Chandi, 'misschien is er echt een meisje mooier dan mij.'

Deze gedachten kon zij met geen mogelijkheid accepteren en daarom moest zij er voor zorgen dat als dit meisje echt mooier was dan zij, ze nooit meer wakker zal worden.

Ze haalde haar klim uitrusting uit haar tas en maakte zich klaar de dopestaak te beklimmen. Na eenmaal door de dikke grijze wolk, die boven het huis hing, geklommen te zijn keek ze vermoeid omhoog, en besefte dat dit de moeilijkste opgave in haar hele leven zal zijn. Na de haak uit een van de dikke bladeren getrokken te hebben gooide ze hem weer omhoog, trok het touw strak en vervolgde haar klim.

Uren later bevond ze zich zo hoog dat alle huizen slechts nog kleine lampjes waren. Ze keek over de hele stad uit, die er uit zag als een volle sterren hemel. Verschrikt keek ze omlaag, de grote wolk boven het huis was nog slechtst een klein zwart gat dat haar naar beneden leek te willen zuigen. Hoewel Chandi erg nodig naar de wc moest wist ze dat er geen andere mogelijkheid was dan haar reis voort te zetten en haar behoefte op minder hygienische wijzen te vervullen.

Een paar uur na zonsopgang bereikte zij een hele grote witte wolk, uit gaten en langs de randen van de wolken kwam felle stralen zonlicht. Ze had ze wel eens eerder gezien, toen had ze nog gedacht dat de poorten naar de hemel opstonden. Nu wist ze dat dit niet de poorten naar de hemel waren, maar de poorten naar de hel. Want zij zou daar boven de wolken de hel laten losbreken.