Allawin sloeg zijn armen om haar heen maar Lily duwde hem ruw terug in het zand. "Hoe durf je mij dit in mijn eentje te laten oplossen, waarom kwam je mij niet halen?!"

"Ik... Uhhh... Had een winkelverbod." Stotterde Allawin "Geen schoonheid van binnen enzo... Wat die hamsters zeiden. Je weet, toch?"

"En het kleedje dan? Je kon er toch zo overeen vliegen?" Bracht Lily er tegenin.

"Dan zouden de hamsters boos worden." Verdedigde Allawin.

"Nou en! Dan vecht je daar toch tegen! Je hebt mij in de steek gelaten!"
Lily voelde zich steeds bozer worden. Wat voelde dat heerlijk! Ze was nog nooit zo boos geweest.

"Nou, tegen honderden hamsters vechten met een zwaard is wat lastiger dan tegen een wolf... Om eerlijk te zijn ben ik een beetje bang voor knaagdieren en ik had het idee dat jij je wel zou redden."  Gaf Allawin nu beschaamd toe.

Hoewel Lily stiekem graag nog even boos was gebleven voelde ze het gevoel al weer wegzakken. Ze had tenslotte wel 50% korting gekregen. "Vooruit, ik kreeg het ook pas lastig toen die daar tevoorschijn kwamen." Beschuldigend wees ze naar de drie peuters die direct ineen doken. Ook zij bespeurde al snel Lily's zwakheden en Knabbel kroop naar voren en hief zijn handje. 'Soepje?' vroeg hij smekend.

'Oh, het spijt me, jongens. Ik heb niks.' suste Lily terwijl ze Knabbel over zijn bol aaide. Giechelend trokken Knibbel en Knuisje echter hun luier leeg. Gesmolten chocolade repen en pakken vol gebroken koekjes belandden in het zand.

'Nou, ik denk dat zij hier ook niet meer terug hoeven komen.' grijnsde Allawin. 'Zullen we maar vertrekken dan?'
Allawin viste de toverlamp uit het zand en gaf hem aan Lily.

Lily bekeek zichzelf in de weerspiegeling van de lamp, haar gezicht zag er bol uit, haar neus dik en breed. Geschrokken voelde ze met haar hand aan haar gezicht. Allawin barste in lachen uit.
'Dat is gewoon de misvormde reflectie van de lamp. Je bent geen spatje veranderd.' Hij wendde zich tot de peutertjes die wanhopig probeerden de verpakkingen open te maken. 'En ik vind je trouwens nog steeds de mooiste van land.' voegde hij eraan toe zonder naar Lily te kijken. Een blos kleurde zijn wangen rood, al was Lily te druk met zichzelf bezig om dat op te merken.

'Maar... maar hoe is dat mogelijk?' Stamelde ze.

Allawin haalde zijn schouders op. 'Schoonheid van van binnen of buiten, het is maar een mening. Jij bent niet veranderd, Lily, slechts wat men van je denkt, zonder je werkelijk te kennen.'

Lily bleef staren in de lamp. Als ze niets veranderd was... Dan betekende dat, dat  die boosheid altijd al in haar gezeten had. Het was zijzelf die haar eindelijk toeliet alle emoties die ze had vrij te laten, en zichzelf te accepteren zoals ze was. Nog nooit had ze zich zo gelukkig en tevreden gevoelt om wie ze was.

De peutertjes hadden inmiddels met hun zanderige handjes een heel pak koekjes leeg getrokken en met hun voortandjes knagend nestelden ze zich tegen Lily en Allawin aan. 'Ik weet dan wij maar drie wensen hebben, en ik zal ze heel erg missen... Maar ik denk dat we ze terug moeten wensen naar hun ouders... Net zoals ik weer terug naar huis wil.' Een traantje rolde over Lily's wang en ze trok de kindjes nog iets dichter tegen haar aan.

Afwachtend wreef ze over de lamp. Hopend dat er niet zo'n hyperactieve geest uit tevoorschijn zou komen zoals in Aladdin, want daar had ze nu even geen behoefte aan.