James nie przyszedł na śniadanie.
Ani na obiad. Ani kolację.
Siedział na parapecie
w pokoju i wpatrywał
się ślepo we wszystko
co było w zasięgu jego
wzroku.
Wrócił do świata
realistycznego gdy
nieopodal chatki Hagrida
zobaczył burzę rudych
włosów.
Mimo, iż był prawie
mężczyzną, nie znaczy,
że nie ma prawa płakać.
Tak też się stało.
,,Lepiej jej będzie beze mnie.
Nie mogę dalej o nią
walczyć. Widzę jak
bardzo cierpi.,,
Myślał. Złamała mu serce.
Już nigdy nie będzie jak
dawniej.
A może.............. Tak. Teraz już wiedział co ma zrobić. Szybko podniósł się, napisał coś na kawałku pergaminu, przywołał swoją sowę i podał jej go.