Εβελινας POV

Από την μέρα που του είπα πως περιμένω δίδυμα η συμπεριφορά του δεν αλλαξε. Δεν περίμενα και να αλλάξει. Έχει απομακρυνθεί τελείως από κοντά μου. Αύριο φεύγουμε για εκείνη την εκδρομή και η κατάσταση μεταξύ μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Όλο απομακρυνόμαστε και νιώθω πως φταίω εγώ για αυτό αν δεν είχα ξεσπάσει εκείνο το βράδυ μπορεί να πιεζομουν αλλά θα ήταν εκείνος κοντά μου...

Κ:Κυρία μη σκύβετε... ακουω τη φωνή μιας από της κοπέλες που με «πρόσεχαν» να μου λέει

Ε:Μην ανησυχείς...της είπα αλλά εκείνη επέμενε. Τελικά σήκωσε τα ρούχα που μου έπεσαν και μου τα έσωσε για να τα βαλω στη βαλίτσα. «Δεν χρειάζεται να με βοηθάς μπορώ και μόνη μου» της είπα γλυκα και της χαμογέλασα αλλά εκείνη δεν πτοήθηκε. Αυτό πρέπει να είναι δουλειά του Χρήστου. Και στη τελική αν ενδιαφέρονταν ας ήταν εδώ οχι να βάζει άλλους να με βοηθανε και εκείνος να είναι άλλου! Από την κούραση καθησα στο κρεβάτι και ξεφυσιξα

Κ:Είστε καλα κυρία να σας φέρω κάτι;;... ρώτησε ανήσυχη η κοπέλα

Ε:Καλα είμαι...είπα όσο πιο πείστηκα μπορουσα και καθησα καλύτερα

Κ:Να πάρω τον κύριο... πήγε να πάρει το τηλέφωνο από το κομοδίνο αλλά την σταμάτησα

Ε:Δεν χρειάζεται απλά να ξαπλώσω θέλω...είπα αυστηρά και εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι και αφού κατέβασε τη βαλίτσα από το κρεβάτι έφυγε από το δωμάτιο. Νιώθω άσχημα που της μίλησα απότομα αλλά μου την έδωσε που αμέσως πήγε να ειδοποιήσει το Χρήστο! Δεν θέλω να ξέρει ούτε τι κάνω ούτε πως είμαι... η πόρτα χτυπάει και μπαίνει μέσα η κοπέλα από πριν

Κ:Συγγνώμη που σας ενοχλώ απλά σας ζητάει κάποια κυρία λυδια είναι στο σαλόνι τι να της πω;;;....ήρθε να με δει η λυδια ;;; Έπαθε κάτι ο Χρήστος ;;; Αμέσως πήγα να σηκωθώ αλλά η κοπέλα ήρθε κοντά μου και με σταματησε «μήπως να της πως να ανεβεί;;» Είπε κρατώντας το χέρι μου. Η αλήθεια είναι πως η κοιλιά μου έχει βαρύνει αλλά είμαι εντάξει...

Ε:οχι θα κατέβω. Πήγαινε να δεις αν θέλει κάτι και θα έρθω και γω σε λίγο... είπα αλλά εκείνη στην αρχή ήταν δυστακτηκη... Δεν θα το πω στο Χρήστο μην φοβάσαι.. είπα και εκείνη ξαφνιάστηκε

Κ:Οχι δεν... πήγε να πει αλλά την διέκοψα

Ε:Πήγαινε και θα κατέβω και γω.... είπα και εκείνη βγήκε από το δωμάτιο. Αφού άλλαξα κατέβηκα κάτω και αντίκρισα την ελευθερία να κάθεται στον καναπέ και να πίνει καφέ.

Λ:Εβελίνα μου αγάπη μου... είπε η ελευθερία και σηκώθηκε να με αγκαλιάσει. Με κοιτούσε όλο χαρά μια εμένα μια την κοιλιά μου που ήταν τεράστια

Ε:Τι κάνετε κυρία λυδια;; Καιρό έχω να σας δω... είπα και την αγκάλιασα σφιχτά. Η αλήθεια είναι πως μετά την κηδεία του πατέρα του Χρήστου δεν την έχω ξανά δει.

Λ:Καλα είμαι κορίτσι μου εσυ πως είσαι έχω καιρό να σας δω και εσένα και το Χρήστο. Αλήθεια πως είναι αυτό το παιδι; Φαντάζομαι θα πετάει από τη χαρά του τωρα που θα γίνει πατέρας... είπε και με βοήθησε να πάμε μέχρι τους καναπέδες. Καθήσαμε και δεν ήξερα τι να της απαντήσω

Ε:Ναι ήταν πολύ χαρούμενος...λεω και εκείνη με κοιτάει περίεργα. Εκείνη τη στιγμή έρχεται μια καμαριέρα και με ρωτάει τι θα πιω και της λεω πως δεν θέλω κάτι δεν μπορώ να φάω ούτε να πιω τίποτα αλλά αυτό που μου απαντάει με εξοργίζει

Κ:Μα ο κύριος Χρήστος μας είπε πως πρέπει να τρώτε κάτι για πρωινό... γύρισα και την κοίταξα με ένα νευριασμενο βλέμμα που αμέσως εκείνη έσκυψε το κεφάλι και πήγε μέσα στην κουζίνα. Τέλεια τωρα εξ αιτίας του Χρήστου θα με περνάνε και για σκύλα...

Λ:Εβελίνα μου τι συμβαίνει;; Δεν θέλω να επέμβω αλλά...αν θες μη μου.... πήγε να συνεχίσει αλλά δεν άντεξα και ξέσπασα σα κλάμματα... Τι έχεις κορίτσι μου;;; Με ρώτησε η λυδια και ήρθε και με έβαλε στην αγκαλιά της

Ε:Οι ορμόνες είναι... είπα μέσα από τα κλάματα μου αλλά δεν την έπεισα. Έπιασα ένα χαρτομάντιλο και σκούπισα τα δάκρυα μου για να συνέλθω.

Λ:Θες λίγο νερό;;... με ρώτησε και πήγε να σηκωθεί

Ε:Οχι οχι καλα είμαι ηρέμησα κοιτα...είπα και της χαμογέλασα άχνα

Λ:Δεν με πείθεις Εβελίνα μου αλλά δεν θέλω να σε πιέσω...είπε και μπυ χάιδεψε το χέρι... για πες μου το μωράκι σου πως είναι;;; Με ρώτησε και χάιδεψε απλά την κοιλιά μου

Ε:Δίδυμα είναι... της είπα και εκείνη έμεινε άφωνη με κοίταξε όλο χαρά και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτια. Κανονικά θα έπρεπε και γω να χαμογελάω αλλά το μόνο που κάνω είναι να καταστρέφω τον εαυτό μου εξ αιτίας του

Λ:Αχ ποσό χαιρομαι για εσάς Εβελίνα μου χαρά που θα έκανε ο Χρήστος όταν το έμαθε... είπε και πήγε ξανά στη θέση της και ήπιε λίγο καφέ.. αλήθεια δεν μου ειπες τι κάνει το παλικάρι μας;;... με ρώτησε και περίμενε με ανυπομονησία την απάντηση μου

Ε:καλα είναι ξημεροβραδιάζεται στην εταιρία έχει αρκετές δουλειές και μάλιστα αύριο έχουμε κανονίσει να πάμε και μια εκδρομή... είπα την μισή αλήθεια και εκείνη φαίνεται να χάρηκε

Λ:Αχ αυτό το παιδι όλη την ωρα δουλειά δουλειά δεν ξεκουράζεται καθόλου! Και τι ωρα θα γυρίσει; Θέλω να τον δω και γω λίγο.. είπε και δεν ήξερα τι να της απαντήσω.. εκείνη τη στιγμή ακουω κλειδιά στην πόρτα και ξαφνηκα η φιγούρα του Χρήστου εμφανίζεται ΑΡΟ σαλόνι με το λευκό χιόνι να έχει πέσει πάνω στο σακάκι του. Εκείνος το τινάζει και αφήνει το χαρτοφύλακα πάνω στην τραπεζαρία. Κοιτάει προς το μέρος μας και με το που βλέπει τη λυδια ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του. Καιρό είχα να τον δω να χαμογελάει... σκέφτηκα. Η λυδια έτρεξε στην αγκαλιά του και αφού χαιρετήθηκανε πλησίασαν προς τους καναπέδες. Η λυδια κάθησε εκεί που καθόταν και ο Χρήστος ήρθε και κάθησε δίπλα μου χωρίς να μου μιλήσει, να με κοιτάξει και να με αγγίξει. Ένιωθα την καρδιά μου μα χτυπάει τόσο δυνατά που σίγουρα την άκουγε. Η ανάσα μου κομμένη. Με δυσκολία προσπαθούσα να ανασάνω. Εκείνος μίλαγε με τη λυδια και εκείνη είχε καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλα. Ένιωθα να πνίγομαι.

Ε:εμένα θα μου επιτρέψετε... είπα και σηκώθηκα όρθια για να παω πάνω. Δεν ένιωθα και πολύ καλα και νομίζω φαινόταν. Ανέβηκα τις σκάλες και μπήκα στο δωμάτιο. Έβγαλα τα ρούχα μου και άρχισα να ψάχνω το νυχτικό μου όταν η πόρτα άνοιξε απότομα και τότε ήταν που ειδα το Χρήστο να με κοιτάει έντονα στα μάτια

Χ:Συγγνώμη... είπε και ξανά έκλεισε την πόρτα.. τι ήταν αυτό τωρα;;; Ούτε να με κοιτάει με τα εσώρουχα δεν αντέχει;; Μήπως έχει βρει άλλη;;; Μήπως δεν τον γεμίζω πια;;; «να περάσω;» Ακουω την φωνή του απ έξω και αφού βρίσκω ένα νυχτικό και το φοράω του λεω να περάσει. Εκείνος μπαίνει μέσα και απέχει μόνο λίγα εκατοστά από την πόρτα ενώ εγώ ειμουν χιλιόμετρα μακριά του

Ε:Αυτιο φεύγουμε..του λεω και τον βλέπω να σοβαρεύει. Δεν μαρεσει αυτό...

Χ:Σχετικά με αυτό....είπε κοφτά και τον κοιταγα επίμονα. Εκείνος ξεφυσιξε και συνέχισε «δυστυχώς προεκειψε δουλειά και δεν μπορώ να φύγω θα πρέπει να το ακυρώσουμε...» είπε «ήθελα πολύ να πάμε...» συμπλήρωσα

Ε:αν ηθελες πολύ να πάμε δεν θα το ακυρωνες... είπα μέσα στα νεύρα και εκείνος απλά με κοίταγε... Εγώ θα παω εσυ αν θες μην έρθεις δεν θα έχει και μεγάλη διαφορα από το μα είμαστε χωρια.... είπα νευριασμενη και ένιωσα το γρήγορα του βήματα να με πλησιάζουν...

Χ:Μόνη σου δεν πρόκειται να πας πουθενα... είπε μέσα από τα δόντια του και ένιωθα την ανάσα του να χτυπάει στο λαιμο μου

Ε:Όπου θέλω θα παω δεν μου είσαι τίποτα για να με αναγκάσεις για να μείνω κλεισμένη εδώ μέσα και να έχω τόσα άτομα να με προσέχουν λες και είμαι φυλακισμένη.... πλέον είχα βγει εκτός εαυτού δεν άντεχα άλλο αυτή τη κατάσταση ήθελα εξηγήσεις και θα μου τις έδινε ακόμα και με το ζόρι

Χ:Εβελίνα μη με προκαλείς... είπε και με άρπαξε από το μπράτσο με δύναμη... ότι κάνω είναι για το καλό μας κατάλαβε το επιτέλους... είπε χαμηλόφωνα και εκεί ήταν που εκνευρίστηκα απομα περισσότερο

Ε:Για το καλό μου είναι μακριά μου; Για το καλό μου δεν με αγγίζεις; Για το καλό μου με έχει παρατήσει; Για το καλό μου έχεις βάλει άλλους να με προσέχουν; Για το καλό μου δεν θες πλέον ούτε να με βλέπεις;; Αν εσυ έτσι μου δείχνεις πως με αγαπάς καλύτερα να με αφήσεις να φύγω από κοντά σου και αν γεννηθούν τα παιδιά σου το συζητάμε.... είπα και ένιωθα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου

Χ:Τι εννοείς αν γεννηθούν;;;... είπε σοβαρός και με κομμένη την ανάσα

Ε:Από ολα αυτά που σου είπα μόνο αυτό σε νοιάζει να ακούσεις;;...χωρίς καν να το σκεφτεί απάντησε ναι και εκεί ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου.. ώστε δεν τον νοιαζω εγώ πλέον.. «εγώ αύριο θα παω στην εκδρομή και εσυ κάνε ότι θες και τωρα για να μην σε ξεβολέψω από το δωμάτιο σου φευγω...» είπα και τράβηξα το χέρι μου και πήγα σε ένα από τα τόσα δωμάτια του ορόφου και μπήκα μέσα και κλείδωσα. Έπεσα στο κρεβάτι και κοιτούσα το ταβάνι. Ξαφνηκα το πόμολο της πόρτας κουνιόταν και άκουγα τη φωνή του Χρήστου να φωνάζει να ανοίξω. Πλησίασα την πόρτα και φώναξα με όσο δύναμη είχα «ΑΝ ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΠΙΑ ΑΣΕΜΕ ΗΣΥΧΗ»... η φωνή του δεν ακούστηκε ούτε κάποιος ήχος από την πόρτα. Πλησίασα το κρεβάτι και άρχισα να κλαιω και να σπάω πράγματα. Ξαφνηκα ένας δυνατός ήχος ακούστηκε και τότε ειδα έναν έξαλλο Χρήστο να με πλησιάζει τρέχοντας και να με αγκαλιάζει σφιχτά ενώνοντας τα χείλη μας σε ένα παθιασμένο και γεμάτο ένταση φιλί. Ποσό μου είχε λείψει όλο αυτό μεταξύ μας τον ήθελα όσο τίποτα όμως ήξερα πως δεν γινόταν αυτό. Το φιλί μας όλο και πιο βαθύ όλο και πιο άγριο. Ξαφνηκα νιώθω να με ακουμπάει στο απαλό Στρομα μαλακά και να έρχεται από πάνω μου και να στέκεται ανάμεσα από τα πόδια μου. Δεν σταματούσαμε να φιλιόμαστε. Και οι δυο είχαμε ο ένας τον άλλο ανάγκη.

Ε:Χρήστο σε θέλω μέσα μου... είπα μέσα από το φιλί μας καο εκείνος αμέσως απομακρύνθηκε από κοντά μου

Χ:Δεν γίνεται και το ξέρεις... είπε και σηκώθηκε όρθιος «καληνύχτα»

Ε:Μην με αφήσεις παλι...είπα και τον κοιταγα με ορθάνοιχτα τα μάτια.

Χ:Πρέπει...είπε και χάθηκε πισω από τη κλειστή πόρτα

1728

⭐️⭐️⭐️&🖋🖋🖋