Εβελίνας POV

Ανοίγω αργά τα μάτια μου. Το σώμα μου πονάει. Ανασηκώνομαι και κοιτάω το σκοτάδι που επικρατούσε μέσα στο δωμάτιο. Είμαι από τους ανθρώπους που θα μπορούσαν έτσι στο ξαφνικό να πάθουν κρίση πανικού και νομίζω πως είμαι έτοιμη να το πάθω. Μετακινούμε βιάστηκα και κολλάω το σώμα μου στον κρύο τοίχο ενώ αγκαλιάζω τα πόδια μου. Τα μάτια μου ορθάνοιχτα να προσπαθούν να ετνοπισουν οτιδήποτε μέσα στο σκοτάδι. Σκιές! Νιώθω μια ανεξήγητη παρουσία μέσα στο χώρο. Κοιτάω τρομαγμένη νομίζοντας πως κάποιος μου μιλάει ή με κοιτάει. Αυτό το αίσθημα φόβου που παθαίνουμε σχεδόν όλοι όταν το σκοτάδι μας τυλίγει. Κουλουριαζομαι ακόμα πιο πολύ. Σφίγγω τα δόντια μου. Θέλω να φωνάξω βοήθεια αλλά δεν μπορώ. Δεν έχω δύναμη να το κάνω. Ο Χρήστος δεν μπορεί να έρθει να με σώσει! Δεν ξέρει που είμαι. Πρέπει να μείνω δυνατή καο για μενα καο για το μωρό μου αλλά δεν μπορώ. Όλοι μας λυγίζουμε και νομίζω πως θα το κάνω και γω. Πεινάω, διψάω... ο φόβος είναι το μόνο συναίσθημα που πλημμυρίζει εμένα και το χώρο. Κλείνω τα μάτια μου για να ηρεμήσω. Νομίζω πως κάτι ακουσα να κουνιέται! Αμέσως πετάγομαι από το φόβο μπυ και αρχίζω να φωνάζω βοήθεια ενώ κοπαναω με όλη μου τη δύναμη τη πόρτα μέχρι που καταφέρνω να σπάσω την ήδη παραβιασμένη πόρτα. Ανοίγω γρήγορα και αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες όσο πιο γρήγορα μπορώ μέχρι που φτάνω στον όροφο και πέφτω κάτω στο πάτωμα. Ένας άντρας εμφανίζεται μπροστά μου κοιτώντας με με μίσος στα μάτια. Σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάω και γω φοβισμένη. Αμέσως απλώνει τπ χέρι του και με δύναμη με τραβάει για να σηκωθώ όρθια. Αρχίζει να με τραβάει προς το διάδρομο μέχρι που η πόρτα ανοίγει και τότε ήταν που τον αντίκρισα. Φαινόταν ταλέπριμενος...κάποιος κρατούσε και εκείνον εμποδίζοντας μας να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλο. Τα βλέμματα μας καρφωμένα το ένα με το άλλο μέχρι που το δικό μου λάκισε και έπεσε ξανά στο πάτωμα.

Ξ:Βλέπω η μικρή σου δεν άντεξε! Όπως παντα ατίθαση.... ακουσα την ξενια να λέει ειρωνικά μαλλον στον Χρήστο.

Χ:Τι της έχεις κάνει;;;ΑΜΑ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΗ....είπε και ξαφνικά αυτός που με κράταγε με άφησε και έτρεξε να πιάσει το Χρήστο ο οποίος ήταν έτοιμος να φτάσει τη ξενια. Ούτε που καταλαβα για ποτε βρέθηκα στο πάτωμα να καρφώνω το Χρήστο με ένα άδικο βλέμμα. Κουράστηκα! Δεν αντέχω άλλο... εκείνος με κοίταγε απορημένος και ανήσυχος. Ειδα και την ξενια με την άκρη του ματιού μπυ να με κοιτάει στιγμιαία

Ξ:Και τωρα ήρθε η ωρα επιτέλους να μάθεις το λόγο που είσαι εδώ...είπε η ξενια απευθυνόμενη στο Χρήστο.... ξεκίνησε να του λέει ολα όσα έγιναν με εκείνη τον πατέρα της και τον πατέρα του Χρήστου. Πως αυτή έβαλε ανθρώπους να τον σκοτώσουν. Πως δεν θα ησύχαζε μέχρι να τον έβλεπε νεκρό. Και μετά αποκάλυψε στο Χρήστο τον πραγματικό λόγο που έγιναν ολα αυτά! Με έβαλε στην εταιρία της για να καταστρέψει εκείνον έπειτα...το λόγο που τωρα είμαι εγώ έτσι. Πως με κλείδωσε στην αποθήκη για να έρθει αυτή η ωρα και να εκβιάσει το Χρήστο με το ότι θα μου κάνει κακό αν εκείνος δεν δεχτεί να της δώσει μέχρι και την τελευταία δεκαρα από τα «λεφτά του πατέρα της».... δεν μπορουσα να ακούσω τι έλεγαν. Φανταζόμουν όμως ότι θα του έλεγε ότι είπε και σε μενα. Το βλέμμα μου κενό. Κοιταγα απλά τον τοίχο.

Χ:Άσε με να παω κοντά της...όταν ακουσα τη φωνή του ένας ηλεκτρισμός διαπέρασε όλο μου το σώμα κάνοντας με μηχανικά να γυρίσω το κεφάλι μου προς το μέρος του. Οι ματιές μας κλείδωσαν... μείναμε εκεί να κοιτάει ο ένας τον άλλο με λαχτάρα για τόσο λίγο που πραγματικά φάνηκε αιώνας. Δεν μπορουσα να προσδιορίσω αν ήταν νευριασμένος, λυπημένος, ήρεμος....

Ξ:ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ;;;;..... ρώτησε προσβεβλημένη η ξενια και έτοιμη να σπάσει ότι υπήρχε μπροστά της «ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΣΚΟΤΩΣΑ ΤΟ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΟΤΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΟΛΗ ΣΟΥ Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΘΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;;;» Μίλαγε με τόση απέχθεια και τόσο μίσος.... φοβάμαι πως θα μας κάνει κακό πάρει δεν πάρει τα λεφτά της. Δεν το αντέχω αυτό το μαρτύριο. Είναι τόσο κοντά μου και δεν μπορώ να τον αγγίξω. Να νιώσω το απαλό του χάδι, τα γλυκα του χείλη πάνω στα δικά μου, το κορμί του να αγγίζει το δικό μου. Χωρίς να το έχω καταλάβει έχω σηκωθεί όρθια και απλά εξακολουθούσα να τον κοιτάω. Το βλέμμα του μπυ έδινε δύναμη. Είχα ξεχάσει ποσό πολύ τον αγαπάω...πόση δύναμη μπορεί να μου δώσει μια μόνο λέξη του.

Ε:Ήθελα να σε προειδοποιήσω. Νόμιζα πως δεν θα με πίστευες αν στο έλεγα χωριά αποδείξεις...κατάφερα να πω πριν σκύψω απογοητευμένη από τον εαυτό μοθ το κεφάλι κάτω. Πραγματικά ντρέπομαι που πίστεψα πως δεν θα με επαιρνε στα σοβαρά χωρίς αποδείξεις... «Αν σου είχα μιλήσει...» πήγα να συνεχίσω αλλά τελικά το μετάνιωσα...

Χ:Θα υπογράψω μόνο αν την αφήσεις να φύγει και υποσχεθείς πως δεν θα της κανεις κακό... είπε απόλυτα σοβαρός π Χρήστος κοιτώντας εμένα επίμονα και αγνοώντας παντελώς την άλλη

Ξ:ΝΟΜΙΖΩ ΕΧΕΤΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ. ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ! ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΕΤΩ ΕΓΩ! ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ ΤΑ ΚΙΝΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ..... ελεγε έξω φρενών ενώ έκοβε βόλτες πάνω κάτω. Σταματησε ακριβώς μπροστά από το Χρήστο και κοπάνησε τξ χέρι πάνω στο τραπέζι κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια «θα υπογράψεις θες δε θες με οποίους όρους έχει αποφασιστεί από μενα πως θα ισχύουν το κατάλαβες;;;» Τον ρώτησε απόλυτα σοβαρή

Ε:Μην το κανεις Χρήστο δεν αξ... πήγα να συνεχίσω αλλά ο ένας από αυτούς που κράταγε το Χρήστο ήρθε από πίσω μου και μου έκλεισε το στόμα ενώ δεν με άφηνε να κουνηθώ.

Χ:ΩΣ ΕΔΩ.....Φώναξε ο Χρήστος ενώ πετάχτηκε από την καρέκλα του. Αυτός κου ήταν από πίσω του προσπάθησε να τον σταματήσει όμως η γροθιά του Χρήστου προσγειώθηκε κατευθείαν στο πρόσωπο του ενώ μετά από τρεις δυνατές μπουνιές τον έριξε κάτω ξερο στο πάτωμα. Αρχοσε να πλησιάζει προς το μέρος μας όταν ο ένας από αυτούς με άφησε και όρμηξε κατευθείαν στο Χρήστο όμως είχε την ίδια κατάληξη με τον προηγούμενο. Ο Χρήστος στεκόταν ακριβώς απέναντι μου. Λίγα εκατοστά μας χώριζαν μπνο από το να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο. Χωρίς να μπορώ να αντέξω άλλο μηδένισα την απόσταση μας και κόλλησα τα σώματα μας τόσο δυνατά... εκείνος χωρίς να αντέχει άλλη ένωσε τα χείλη μας σε ένα φιλί γεμάτο πάθος, προσμονή και λαχτάρα... μέσα από αυτό το φιλί ένα σορό συναισθήματα άρχισαν να εκρηγνειτε μαζί με ένα τεράστιο κύμα ηδονής να ρέει στις φλέβες μας. Το φιλί μας διακόπηκε για να πάρουμε ανάσες. Ένωσε τα κουτελα μας χωρίς να αυξήσει την απόσταση μας. Κοιτάγαμε ο ένας τα μάτια του άλλου να λάμπουν. Οι ανάσες μας βαριές...

Δ:εγώ να πηγαίνω... ακούστηκε η φωνή του δικηγόρου όμως κανεις μας δεν του έδωσε σημασία. Ένα χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο τόσο στα χείλη τα δικά μου όσο και στο Χρήστου

Ξ:Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα... ακούσαμε και οι δυο τη φωνή της ξενιας και όταν γυρίσαμε προς το μέρος της παγώσαμε και οι δυο......

⭐️⭐️⭐️&🖋🖋
❣️❣️❣️