Γύρισα στο γραφείο μου. Για αρκετή ωρα καθόμουν και σκεφτόμουν πως θα καταφέρω να παω εκεί κάτω και ακόμα καλύτερα πως θα καταφέρω να πάρω τα κλειδιά για να ανοίξω την αποθήκη! Έτσι όπως κοιτούσα το κενό νιώθω το κινητό να δονείται και αμέσως τινάζονται ελαφρά. Ανοίγω την οθόνη και βλέπω μήνυμα από τον Χρήστο. Το ανοίγω και αρχίζω να το διαβάζω.

Χ:απόψε στις 9:00 θα είμαι έξω από την εταιρία για να πάμε για φαγητό και μην πεις οχι γιατί το μωρό πεινάει!...καθόμουν και κοιταγα το κινητό σα βλαμμενο. Είχα πάρει ένα βλέμμα χαράς και ένα χαμόγελο μικρού παιδιού. Εκείνη την ωρα βγαίνει από το γραφείο της η ξενια και με κοιτάει με μισό ματι. Πριν δεν με πήγαινε καθόλου και ειδικά μετά από αυτό που έγινε με το φακελο θα είναι σίγουρη πως το εκανα εγώ αλλά δεν έχει στοιχεία για να το αποδείξει! Πλησιάζει το γραφείο μου και αφήνει κάτι χαρτιά. Γυρνάει με ύφος και μου λέει

Ξ:Θέλω ολα αυτά να έχουν αντιγραφει 10 φορές το καθένα μπρος πίσω και να σταλούν ολα στις διευθύνσεις που γράφω σε αυτό εδώ το χαρτί στα επόμενα 20 λεπτά...είπε δίνοντας μου το χαρτί. Την κοίταξα λίγο περίεργα αλλά αυτή είχε γίνει καπνός. Πιάνω τα χαρτιά και ξεκινάω να τα φωτοτυπώ.

[...]
Ευτυχώς η μέρα πέρασε γρήγορα! Γυρνάω να κοιτάξω την ωρα και εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα στο χώρο ο Χρήστος. Τον κοιτάω και ξεφισαω. Αφήνω τα χαρτιά που κράταγα και σηκώνομαι όρθια.

Ε:ότι και να πεις έχεις δίκιο...είπα και χαμήλωσα το βλέμμα μου. Η ωρα είχε πάει δέκα παρά και δεν το είχα καταλάβει καν! Εκείνος με πλησιάζει και με πιάνει από τους ώμους

Χ:Δεν πειράζει...είπε και με έβαλε στην αγκαλιά του.

Ε:πάμε;; Είπα και πήγα να προχωρήσω μπροστά αλλά το κράτημα του με σταματησε. Με γύρισε προς το μέρος του και σήκωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω το ανήσυχο δικό του

Χ:Μωρό μπυ τι έχεις;...με ρώτησε και εγκλώβισε τα μάγουλα μου στις παλάμες του. Η αλήθεια είναι πως κουράζομαι εύκολα τωρα τελευταία αλλά πρέπει να τελειώσω την αποστολή μου

Ε:Τίποτα δεν έχω αλήθεια απλά είμαι λίγο κουρασμένη...είπα και τον φίλησα πεταχτά όμως εκείνος με άρπαξε ξανά πίσω και με φίλησε με περισσότερο πάθος

Χ:μήπως να το ακυρώσουμε; Αλήθεια δεν με πειράζει...είπε και μπυ χαμογέλασε άχνα. Ήξερα πως αν του έλεγα οχι θα τον στεναχωρούσε ουτος ή άλλος δεν ήθελα να του πω οχι. Είχα ανάγκη να βγω! Ας το απολαύσω τωρα γιατί σε λίγο καιρό θα είμαι μέσα στο σπιτι όλη την ωρα...σκέφτηκα και ασυναίσθητα έπιασα την κοιλιά μου και χαμογέλασα άχνα. Ο Χρήστος με κοιτούσε περίεργα. Τον κοίταξα στα μάτια και μου ξέφυγε ένα γελακι «Τι;;;;» Είπε πειραγμένος και με κόλλησε πάνω του

Ε:Τίποτα απλά μαρεσει να σε κοιτάω...είπα και του χάιδεψα το μάγουλο. «πάμε λοιπόν;;» Τον ρώτησα και ξεκόλλησε λίγο τα σώματα μας.

Χ:Πάμε!....είπε και βγήκαμε από το κτήριο. Μπήκαμε μέσα στο αμάξι του και εκείνος οδηγούσε αρκετά ήρεμα κάτι που δεν συνηθίζει να κάνει!

Λίγο αργότερα φτάσαμε έξω από ένα μεγάλο ρεστοραν με 5 μεγάλα αστέρια να φωτίζουν από χιλιόμετρα κάτω από τη μεγάλη Φωτεινη επιγραφή με το όνομα του. Σταματήσαμε ακριβώς έξω από την είσοδο και π Χρήστος κατέβηκε από το αμάξι και κατευθύνθηκε προς την δίκη μπυ πόρτα κάνοντας τον γύρω. Άνοιξε απαλά και μου έκανε χώρο για να βγω. Κοίταξα την υπέρλαμπρη πόρτα και μετά κοιτάχτηκα από πάνω μέχρι κάτω. Αυτά που φορούσα δεν ταίριαζαν με το μαγαζί σίγουρα! Ακουσα την πόρτα πίσω μπθ να κλείνει και το σώμα του Χρήστου να κολλάει όσο πιο διακριτικά γίνεται στο δικό μου. Η καυτή του ανάσα έκαιγε τον λαιμο μου.

Χ:Είσαι υπέροχη...είπε και μου δάγκωσε απαλά το αφτι. Η φωνή του έκανε όλο μπυ το σώμα να ανατριχιάσει ολόκληρο. Η αλήθεια είναι πως η επαφή μας μου έχει λείψει. Σκέφτομαι διαφορά τωρα τελευταία! Ξεκίνησα να προχωράω χαμένη στις σκέψεις μπυ και δεν είχα καταλάβει πως είχαμε μπει μέσα! Ένας από τους σερβιτόρους μας οδήγησε στο τραπέζι μας υποθέτω. Όταν φτάσαμε πραγματικά μαγευτικά. Είχε πάνω ένα ταιριαστό μπουκέτο με κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα και λίγα ροδοπέταλα γύρω από τα ποτήρια μας. Στα αριστερά μου ήταν ένα μεγάλο μπουκάλι με κόκκινο κρασί. Πραγματικά όσο ντρεπόσουν να περάσεις απ έξω άλλο τόσο ντρεπόσουν να μπεις μέσα! Ο σερβιτόρος τράβηξε την καρέκλα μου ελαφρά και μου έκανε νόημα να καθίσω. Καθησα στην καρέκλα μου και αμέσως μετά κάθησε και π Χρήστος στην απέναντι από τη δικιά μου. Κοιτούσα δεξιά και αριστερά μαγεμένη μέχρι που συνάντησα το βλέμμα του Χρήστου. Με κοιτούσε με ένα ανεξήγητο χαμόγελο και μια ηρεμία.

Ε:Τι έγινε γιατί με κοιτάς έτσι ;;;...είπα χαμογελώντας και εκείνος άρχισε να γελάει «γιατί γελασας» είπα και του έριξα μια σφαλιάρα στον ώμο απαλά εκείνος σταματησε να γελάει και με κοίταξε σοβαρός

Χ:σε αγαπω...είπε σχεδόν ψιθυριστά και εκείνη τη στιγμή ήρθε ο σερβιτόρος να πας πάρει παραγγελία.

Ο Χρήστος παρήγγειλε ένα σορό φαγητά και πραγματικά τα έφαγε ολα μονος του. Ήταν λίγο νευρικός απόψε και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί.

Ε:Χρήστο δεν μπορώ μα φάω άλλο...του είπα και εκανα λίγο πίσω με την καρέκλα. Εκείνος με κοίταξε σοκαρισμένος και σούφρωσε τα φρύδια του

Χ:Με το ζόρι έφαγες ένα πιάτο...είπε εκνευρισμένος και με κοίταξε με νεύρα..

Ε:Μα έφαγα...είπα πειραγμενη με εκείνος χαλάρωσε το βλέμμα του ενώ άρχισε να παίζει νευρικά με τα δάχτυλα του «Χρήστο μπυ τι έχεις;;» Του είπα και έπιασα το χέρι του και εκείνος με κάρφωσε με ένα αθώο βλέμμα

Χ:Εμ τίποτα δεν έχω...είπε και πήρε το Χέρι του και έτριψε νευρικά το σβέρκο του...τον κοίταξα με καχύποπτο βλέμμα και εκείνος αμέσως κοίταγε δεξιά και αριστερά αδιάφορος. Εκείνος έβαλε το χέρι του στο σακάκι του και άρχισε να ψάχνει κάτι στην τσέπη του. Έψαχνε αρκετη ωρα νευρικά μέχρι που κάτι έβγαλε και το έκρυψε κάτω από το τραπέζι

Ε:μπορεις να μου πεις τι έχεις πάθει;; Με τρομάζεις ανησυχω...είπα χαμηλόφωνα για να μην μας ακούσει κανεις μια και που η μουσική ήταν πολύ χαμηλή.

Χ:Εβελίνα....Εβελίνα εγώ...είπε κομπάζοντας και άρχισε να τον λούζει κρύος ιδρώτας

Ε:Χρήστο τι συμβαίνει;;;....αυτή τη φορά άρχισα να τρομάζω πιο πολύ. Τι είχε πάθει;;;

Χ:Εβελίνα...Ξέρεις...Εγώ με τις σχέσεις δεν το είχα ποτε και όπως ξεκινήσαμε εγώ και συ....είπε και δεν με κοιτούσε στα μάτια

Ε:Χρήστο πες μου μην φοβάσαι δεν θα θυμώσω αν αυτό είναι που σε αγχώνει....είπα προσπαθώντας να καταλάβω που το πάει

Χ:Η ζωή μου χωρίς εσένα δεν έχει νόημα. Νιώθω καινός μακριά σου και θέλω να σου πω....είπε και έβγαλε από τα χέρια του ένα μικρό κόκκινο βελουδε κουτάκι. Τα μάτια μπυ φωτίστηκαν ξαφνηκα

Ε:Δεν το πιστεύω....είπα και κρατήθηκα μην ουρλιαξω

Χ:Δηλαδή....είπε με κομμένη την ανάσα και με κοίταγε βαθιά στα μάτια με ανυπομονησία καθώς άνοιγε αργά το κουτάκι «Θες να με παντρευτείς;;;;» Με ρώτησε και άνοιξε το κουτάκι και από μέσα φάνηκε ένα πολύ κομψό αλλά και αρκετά λαμπερό μονόπετρο

Ε:ΝΑΙ ΘΕΛΩ!....Φώναξα και έπεσα κατευθείαν στην αγκαλιά του γεμίζοντας τον φιλία

Γεια σασσσσσσσσσς νέο κεφάλαιο άργησα λίγο αλλά δεν πειράζει σήμερα γάμος γίνεται 😏😏😏😏😏😏 ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο γενικά σε λίγο τελειώνει το βιβλίο 😭 μέχρι το επόμενο να είστε όλοι καλα αααα και καλό μήνα για αύριο😏😍❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️