Σηκώνομαι από την καρέκλα του γραφείου μου και κατευθύνομαι στον κάτω όροφο που έχει μπανιο. Περπατάω και νιώθω το βήμα μου βαρύ. Δεν μπορώ να καταλάβω τι εχω πάθει. Νιώθω τόσο πληγωμένη και φταίει αυτός. Και ανίκανη και άχρηστη Δηλαδή το μόνο που του μένει είναι να με μειώσει μπροστά σε κόσμο. Αφο υ μρ θεωρεί όλα αυτα Γιατί δεν με διώχνει; τι με κρατάει; Αλλά ξέχασα θέλει να παίξει. Σου λέει πως αν δεν πάρει αυτό που θέλει Δεν θα πάρω και γω πόδι από εδώ και Αύριο θα βρει κάποια άλλη. Και η αρραβωνιαστικιά του; Πόσο κέρατο ε χει φάει; Δεν περιμεν α να είναι έτσι. Τι του βρ ηκα; λέω και από τα νεύρα μου κοπαναω τα χέρια μου με δύναμη στο μαρμάρινο νιπτήρα...Κοιταω τον εαυτό μου στο καθρέπτη. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πως τα λόγια τους πληγώνουν ειδικά αυτός. Και στην τελική ενα λόγο που εκνευρίστηκε. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως νόμιζε πως την έπεφτα απροκάλυπτα στον Άλεξ ή οτι αυτό κάνω σε όποιον πελάτη έρθει... Όσο τα σκέφτομαι αυτα τόσο περισσότερο εκνευρίζομαι. Θέλω να τον γδαρω. Ασυναίσθητα ακουμπάω το κάτω χείλος μου και νιώθω ακόμα το δάγκωμα του. Νιώθω τη γεύση του ακόμα. Δεν πρέπει...δεν θα τον αφήσω να με πληγώσει περισσότερο...
Φτιάχνω λίγο τα μαλλιά μου και ρουφαω τη μύτη μου. Ανεβαίνω πάνω στο γραφείο και ακούω το κινητό μου να χτυπάει. Στην οθόνη εμφάνιζε το όνομα του Άλεξ. Ηρέμησα λίγο και απάντησα με τα.

Ε:Έλα αλεξ...ειπα με έναν ήρεμο τονο

Α:Τι κάνεις μικρή; Μήπως ενοχλώ;...λεει κα πως παιχνιδιάρικα

Ε:Όχι δεν ενοχλείς πες μου...του λέω ενώ πιάνω το κεφάλι μου με το ελεύθερο μου χέρι. Δεν νιώθω καλά

Α:Θέλω να πάμε για φαγητό το βράδυ νομίζω σου οφείλω κάποιες εξηγήσεις...λεει και εγώ δεν μπορούσα να του αρνηθώ. Ήθελα νσ τον δω. Το είχα ανάγκη. 

Ε:Ναι στις 9:00 είναι καλα ;...τον ρωτάω και εκείνη την ώρα βγαίνει ο Χρήστος από το γραφείο του.<Θα σου στείλω μήνυμα για την ώρα πρέπει να κλείσω >του είπα χαμηλόφωνα και έκλεισα το κινητό. Ο Χρήστος με πλησιαζει αλλα δεν με κοιτάει καθόλου Οπ ως και γω

Χ:Αυτό ε πρεπε να ε χει σταλεί ήδη...ειπε και το πέταξε πάνω στο γραφείο μου και κατευθύνθηκε προς το ασανσέρ.

Ε:Αν σας ζητήσουν τι να του πω;...τον ρώτησα Οπ ως θα εκανα κανονικά τη δουλειά μου

Χ:οτι τελείωσα για σήμερα και να μη με ενοχλήσει κανείς....ειπε και μπήκε στο ασανσέρ χωρι ς να γυρίσει καν να κοιτάξει πίσω.

Η ώρα πέρασε και επικρατούσε μια αποπνικτική ησυχία. Ένιωθα το μυαλό μου έτοιμο να εκραγεί. Κατά διαστήματα χτύπαγαν τηλέφωνα και ζητούσαν τον Χρήστο και εγώ τους έλεγα πως θα τον βρουν Αύριο. Κλείνω τον υπολογιστή και νιώθω τη μύτη μου να τρέχει. Ακουμπάω την ατζέντα με τα τηλέφωνα πιο πέρα και πηγαίνω μέσα στο αδειο γραφείο. Αφήνω κάτι χαρτιά και ένα πιο μικρό χαρτί το οποίο έγραφε όλους όσους τηλεφώνησαν και τον ζήτησαν. Επίσης τα ραντεβού που ε χει για αύριο. Παίρνω τα πράγματα μου και βγαίνω από την εταιρία. Περιμένω λίγο και έπειτα ακούω κορνα από αυτοκίνητο και βλέπω μέσα τον Άλεξ. Πλησιάζω τα αμάξι του και τον βλέπω να στέκεται όρθιος στην πόρτα του και να κράτει ένα μισοσβησμνεο τσιγάρο στο χέρι του. Το πετάει κάτω και με καρφώνει

Α:Έχεις κάτι Εβελίνα;...με ρώτησε και εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω. Ναι έχω. Ο Χρήστος φταίει που έχω. Με καταστρέφει...

Ε:Είμαι λίγο κουρασμένη μόνο...του είπα γιατί όντως ειμουν αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό.

Α:Σίγουρα;...μου λέει και με τραβάει κοντά του ενώ με καρφώνει στα μάτια.

Ε:Ναι.. λέω και του χαμογελάω... Που θα πάμε απόψε; ;...τον ρώτησα για να αλλάξω θέμα

Α:Πάμε για φαγητό;...η αλήθεια είναι πως δεν πολύ πεινάω τώρα που το σκέφτομαι έχω να φάω από χθες το μεσημέρι. Γενικά τώρα τελευταία εγώ και το φαγητό δεν κάνουμε παρέα...

Ε:Δεν πολύ πεινάω...του είπα και εκείνος με κοίταξε κάπως

Α:Ωραία τοτε πάμε για ενα κρασι;...λεει και εγώ του έγνεψα θετικά. Με έβαλε στο αυτοκίνητο σαν κύριος και όταν μπήκε και εκείνος ξεκινήσαμε για ενα μαγαζί.

Λίγο αργότερα φτασαμε. Βγήκαμε έξω από το αμάξι και κατευθύνθηκα προς το μέρος του. Έφτασα δίπλα του και α φου τον κράτησα αγκαζέ μπήκαμε μέσα στο μαγαζι. Πραγματικά η διακόσμηση ήταν υπέροχη. Θύμιζε κινέζικο εστιατόριο οι μυρωδιές ήταν υπέροχες και ο φωτισμός σχετικά χαμηλός έκανε μια Ρομαντική ατμόσφαιρα. Ένας σερβιτόρος μας δείχνει που να καθίσουμε. Μας έβαλε σε έναν ωραίο γωνιακό καναπέ με μια λάμπα με ελάχιστο φως και ήταν λίγο θεοσκοτεινα αλλά εντάξει δεν με πείραξε. Καθίσαμε  δίπλα δίπλα και λίγο αργότερα μας έφεραν δύο κόκκινα κρασιά.

Α:Νομίζω ήρθε η ώρα να σου πω κάποια πράγματα για μένα που δεν σου τα είπα όταν συναντηθήκαμε.....

Ε:Ήταν λίγο ξαφνικό το σημερινά είναι η αλήθεια...ειπα χαμογελοντας και ήπια λίγο από το κρασί μου. Το ένιωθα να καίει τον λαιμό μου και μου άρεσε αυτό

Α:Ναι έχεις δίκιο ομως και γω ξαφνιάστηκα θετικά μπορώ νσ πω...έκανε μια παύση και με κοίταξε...Ξερεις Εβελίνα είμαι ο γιος του γνωστού εφοπλιστή  Πέτρου Χατζηιωάννου ....ειπε Και γύρισα και τον κοίταξα σοκαρισμένη. Κάποιος μου κάνει πλάκα...<Ο πατέρας μου επίσης είναι πολύ στενός συνεργάτης και φίλος με τον Αντώνη Ρήγα τον πατέρα του Χρήστου του αφεντικού σου>...γυρισα και τον κοιτούσα με γουρλωμένα τα μάτια. Τι;;ώρα είναι να μου πει πως είναι και κολλητός με το Χρήστο. Αυτό δεν θα το αντέξω...πως γίνεται να πετάγεται από παντού ο Χρήστος ακόμα και αν δεν είναι εδώ; ;; Η σκιά του δεν με αφήνει σε ησυχία. <Δυστιχως η ευτυχώς εγώ σήμερα γνωρίστηκα με το Χρήστο επίσημα. Στο παρελθόν είχαμε βρεθεί κάνα δυο φορές αλλα δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του προσωπο με πρ οσωπο >...ευτυχως Γιατί αυτό δεν θα το άντεχα. Χωρίς νσ το έχω καταλάβει έχω τελειώσει όλο το κρασί μου και τώρα που το χρειάζομαι περισσότερο Δεν το έχω....<Δεν θα πεις τίποτα; ;>με ρωτάει και πινει λίγο από το κρασί του ενώ φωνάζει το σερβιτόρο να μας φέρει και άλλο πάλι καλά....

Ε:Η αλήθεια είναι ότι μου Η ρθε λίγο ξαφνικό... του είπα ενώ εκείνη τη στιγμή ο σερβιτόρος γέμισε ξανά τα ποτήρια μας. Εγώ α μεσως άρπαξα το ποτήρι και το αδιασα σε κλάσματα δευτερολεπτου και ο Άλεξ και ο σερβιτόρος με κοιτούσαν σαν εξωγήινη. Δεν φταίω εγώ. Δεν είναι δυνατόν να είναι παντού στο Χρήστο και όλα να τον θυμίζουν. Νιώθω να πνίγομαι. Ο σερβιτόρος γεμίζει το ποτήρι μου ξανά και φεύγει. Πάω νσ το πάρω αλλά ο Άλεξ με σταματάει.

Α:Δεν θα πιείς άλλο...ειπε και με κάρφωνε στα μάτια...<αν ήξερα πως με το να αναφέρω το όνομα του Ρήγα θα σε έκανα έτσι δεν θα το έλεγα >...ειπε και κάθησε καλύτερα στο καναπέ και πιο άνετα. Εγώ κοίταξα τα δάχτυλα μου

Ε:Άλεξ δεν είναι αυτό.....προσπαθω να δικαιολογήθω. Δεν είμαι ερωτευμένη μρ το Χρήστο ΌΧΙ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ.. τόνισα στον εαυτό μου

Α:Εβελίνα είδα πως έκανε σήμερα όταν σου μίλαγα σε αγγιζα και σε κοίταγα ...ειπε και γύρισε να με κοιτάξει...<Και φαντάζομαι αυτό γίνεται πολύ πριν σε φιλήσω εκείνο το βράδυ στο μπαρ >...ειπε Και γύρισε προς το μέρος μου ενώ με κοίταγε με ενα βλέμμα απογοήτευσης. Πήρα μια βαθιά ανάσα και του είπα τις σκέψεις μου και τι ισχύει πραγματικά

Ε:Άκουσε με...του είπα και του κράτησα το κεφάλι για να με κοιτάει...Με τον Χρήστο Δεν συμβαίνει ούτε θα συμβεί τίποτα ποτέ. Σήμερα από το πρωί ήταν νευριασμένος και αγχωμένος Γιατί η σημερινή μέρα ήταν δύσκολη για εκείνον και Και πίστεψε με δεν χάνει στιγμή που να μην με μειώνει όχι μονο σα γυναίκα αλλά και σαν γραμματέα λέγοντας μου πως δεν κάνω καλα τη δουλειά μου και σήμερα απλώς νόμιζε πως σου την έπεσα σα να το έκανα στον καθένα κατάλαβες;....του είπα και ήπια λίγο από το κρασί μου...εκείνος  με κοιτούσε μη μπορώντας να πιστέψει σε αυτα που του είπα

Α:κοίταξε με...ειπε Και γύρισα να τον κοιτάξω...Εισαι ερωτευμένη μαζί του;;...με ρώτησε και ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται, την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και το στομάχι μου να δένεται κόμπος. Το σωμα μου αντιδρά σας τρελο.

Ε:Δ-Δεν ξέρω...ειπα και κοίταξα τα χέρια μου που είχα ακουμπήσει στα γόνατα μου. Δεν ξέρω τι νιώθω. Δεν θέλω να νιώσω κάτι για εκείνον. Ξέρω πως το μόνο που θέλει είναι να παίξει. Ποιος ξέρει μπορεί να έδιωξε την αρραβωνιαστικιά και την γκόμενά και να μην έχει με  τι να παίξει

Α:Για εμένα τι νιώθεις;...η Ερώτηση του με κομπλαρε..γυρισα να τον κοιτάξω

Ε: Παιρναω πολύ ωραία μαζί σου, μου βγάζεις έναν άλλο εαυτό νιώθω πως μπορώ νσ σου μιλάω ανοιχτά χωρίς να φοβάμαι....του είπα ότι ένιωθα για εκείνον. Δεν νομίζω ομ ως να είναι έρωτας

Α:Ίσως δεν είμαι εγώ αυτός που είσαι ερωτευμένη....Είπε και με έφερε πιο κοντά του....< θέλω να γίνω κάτι παραπάνω από ενας φίλος Γιατί στην ουσία αυτό με περιεργραψες> είπε και με κοίταγε στα μάτια με αγαπη; Αυτό είναι το αληθινό βλέμμα αγάπης;

Ε:Δεν ξέρω αν θα γίνει αυτό...ειπα Γιατί είμαι πιο μπερδεμένη από ποτέ...

Α:Δεν χάνουμε και τίποτα νσ το προσπαθήσουμε...ειπε και με έβαλε στην αγκαλιά του. Να κάτι που χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο στον κόσμο... Μια αγκαλιά από ενα δικό μου άνθρωπο. Εκείνο το βράδυ που είχαμε βγει με τον Άλεξ και μιλήσαμε πραγματικά ένιωθα τόσο όμορφα μαζί του τον ένοιωσα σαν δικό μου άνθρωπο πως μπορούσα να του ανοιχτώ χωρι ς να φοβάμαι. Δεν απάντησα σε αυτό που ειπε. Απλώς κάθησα στην αγκαλιά του. Ένιωθα να ηρεμώ. Ένιωθα ασφάλεια. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τον δω σαν κάτι παραπάνω από φίλο. Το μόνο που ξέρω ομ ως είναι πως δεν θέλω να τον χάσω.

Γεια σσσσααααααςςςςςςς!!!! Ελπίζω να είστε όλοι καλά νέο κεφάλαιο με περισσότερο μπέρδεμα από πριν.... χμμ... Η Εβελίνα Δεν ξέρει τι θέλει ποιον θέλει Καλά πάμε.. .😥😥
Μέχρι το επόμενο τα λέμε
Μη ξεχνάτε 🌟🌟🌟🌟 και σχόλιο φιλιααα❤❤❤❤