Την επόμενη μέρα ξυπνησα αρκετά ανήσυχη δεν ξέρω γιατί. Ίσως ότι έγινε χθες με το Χρήστο να με επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και κοιτάω την ωρα. Ήταν 9:00 το πρωί και κανονικά θα φεύγαμε για να πάμε σρο ξενοδοχείο κατά τις 11:00. Φοράω τις παντόφλες μου και κατευθυνομαι προς την κουζίνα για να παω να φτιάξω κάτι για να πιω. Κατεβαίνω τις σκάλες και δεν βλέπω κανενα στο σαλόνι. Ήταν λες και το σπιτι ήταν άδειο. Τελικά ο Χρήστος δεν θα έρθει μαζί μου...σκέφτηκα και ξεφυσιξα. Μπαίνω στην κουζίνα και η μυρωδιές από τα χιλιάδες φαγητά επιτίθεται στη μύτη μου. Κοιτάω το τραπέζι και βλέπω πάνω ομελέτες, κρουασανάκια, λουκάνικα, κέικ σοκολάτας και αλλά πολλα αλλά δεν είχα ορεξη. Συνεχίζω προς τον πάγκο και αρχίζω να φτιάχνω ένα τσάι μέχρι που αισθάνομαι μια παρουσία μέσα στην κουζίνα και γυρνάω να κοιτάξω ποιος ήταν. Τελικά ήταν μια από τις υπηρέτριες με το που με βλέπει με πλησιάζει.

Υ:Είσαστε καλα κυρία;; Φαίνεστε κάπως;;;... είπε και ήρθε κοντά μου και εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια δυνατή κλωτσιά στη κοιλιά μου με αποτέλεσμα να στηριχτώ πάνω στο πάγκο αφού τα πόδια μου δεν με κράταγαν. Η κοπέλα που ήταν δίπλα μου ήρθε κοντά μου να με βοηθήσει και εκείνη την ωρα ο Χρήστος μπήκε μέσα στην κουζίνα και όταν με είδε πάγωσε. Κοίταγε μια εμένα μια την κοπέλα που ήταν δίπλα μου ενώ της έκανε νόημα για να καταλάβει τι γινόταν. Αντί να με ρωτήσει να έρθει να δει αν είμαι καλα πρότιμα να ρωτήσει μια ξένη και να συνεχίσει να με αγνοεί. Χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώνομαι όρθια και με απλά βήματα κατευθυνομαι προς την πόρτα για να φύγω όμως εκεί το δυνατό χέρι του Χρήστου πιάνει το δικό μου και με ακινητοποιεί. Αφού κάνει ένα νεύμα στην υπηρέτρια εκείνη φεύγει και ο Χρήστος κλείνει και κλειδώνει την πόρτα της κουζίνας. Κανεις από τους δυο μας δεν μίλαγε για αρκετη ωρα απλά καθόμασταν έτσι αμίλητοι. Ήθελα να του πω τόσα πολλα όμως οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου. Ήξερα πως ότι και να του έλεγα δεν θα με άκουγε. Πολύ φοβάμαι πως θα έχει βρει άλλη... στη σκέψη και μόνο νιώθω τα γόνατα μου να κόβονται και απότομα τα χέρια του Χρήστου να τυλίγονται γύρω μου.

Χ:Γαμωτο...μουρμούρισε και με έβαλε να καθίσω σε μια από τις καρέκλες της τραπεζαρίας. Εκείνος στεκοταν όρθιος από πάνω μου και για λίγα λεπτά απλά με κοίταγε μέχρι που αποφάσισε να μιλήσει «έμαθα ότι δεν τρως καλα...» είπε και τράβηξε την καρέκλα αλλά δεν κάθησε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε « τα μωρά δεν τα σκέφτεσαι;;» Με ρώτησε και φάνηκε ο εκνευρισμός στη φωνή του. Ήθελα να του πω τόσα πολλα...ότι σκέφτομαι πιο πολύ και τον εαυτό μου που μακριά του καταστρέφεται όλο και πιο πολύ, ήθελα να τον ρωτήσω αν έχει βρει κάποια άλλη να τον αγαπά και να τον γεμίζει όσο εγώ, ήθελα να του πω πως κάθε βράδυ υποφέρω που κοιμόμαστε χωρια όμως το μόνο που κατάφερα να του πω ήταν..

Ε:Τα μωρά σου είναι μια χαρά...σηκώθηκα αργά και λίγο πριν φύγω του είπα «σε λίγη ωρα θα φύγω απ ότι καταλαβα εσυ δεν θα έρθεις αν όμως αλλάξεις γνώμη ξέρεις που θα είμαι...» είπα και τότε η δυνατή φωνή του με σταματησε

Χ:Δεν έχεις να πας πουθενα με ακούς;;;.... είπε και η ανάσα του βάρυνε. Εκεί ήταν που τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο

Ε:Αφού το βλέπω πως δεν με θες πια μένεις μαζί μου από ανάγκη γιατί μου το κανεις πιο δύσκολο; Μείνε μονος σου να σκεφτείς τι θες αλλά μέχρι να το αποφασίσεις εγώ δεν θα μείνω εδώ να βουλιάζω όλο και πιο πολύ στην κατάθλιψη..... είπα και έκλεισα με δύναμη πίσω την πόρτα. Ανέβηκα στο δωμάτιο και άρχισα να ντύνομαι. Σε λίγο έπρεπε μα κατέβω κάτω για να φύγω. Φόρεσα ένα κορμάκι με ένα τζιν και από πάνω το μπουφάν μου και φώναξα μια από τις κοπέλες να με βοηθήσει να κατεβάσω τη βαλίτσα. Πηρα από το κομοδίνο το ένα από τα δυο εισιτήρια και ξεκίνησα για να φύγω. Μέχρι να φτάσω στο αμάξι ο Χρήστος ήταν εξαφανισμένος. Μα βέβαια σιγά μην ερχόταν να με αποχαιρετήσει και ολας έχει τεράστιο εγωισμό για να το κάνει...

Μπήκα στο αυτοκίνητο και ο σοφέρ ξεκινησε να οδηγεί προς το ξενοδοχείο. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν εμένα και το Χρήστο. Αν έχω κάνει εγώ κάτι λάθος και τον έδιωξα από κοντά μου....αν μένει μαζί μου μόνο και με ο επειδή είμαι έγκυος...αν ότι είχαμε έχει σβήσει πια...αν...

Ε:μμμ...ένα επιφώνημα βγαίνει από το στόμα μου και πιάνω τη κοιλιά μου. Σήμερα δεν με έχουν αφήσει σε ησυχία. Όλη την ωρα με κλωτσάνε... ο σοφέρ με κοιτάει από τον καθρέπτη

Σ:Είσαστε καλα κυρία Ρήγα; Μήπως να σας γυρίσω πίσω;;... κύρια Ρήγα;; Σκέφτηκα αλλά μετά συνήλθα.

Ε:Είμαι μια χαρά μην ανησυχείς απλά κλωτσάνε...είπα και χαμογέλασα ενώ τοποθέτησα το χέρι μου στην κοιλιά μου. Η αλήθεια είναι πως έχω μπει στο μήνα μου και είναι φυσιολογικό όλο αυτό άλλωστε για αυτό πήγα και στη γυναικολόγο για να καταλάβω αν όλο αυτό είναι λογικό αλλά με διαβεβαίωσε πως ολα είναι καλα. Η αλήθεια είναι πως ολα τα φανταζόμουν αλλιώς.. δεν περίμενα να γίνει αυτό με το Χρήστο! Οχι τωρα δηλαδή...

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε έξω από το υπέροχο χιονισμένο ξενοδοχείο. Πραγματάκια το τοπίο ήταν υπέροχο. Χιονισμένα έλατα παντού και γύρω γύρω να φαίνονται πολλα βουνά. Ο σοφέρ μου ανοίγει την πόρτα και κατεβαίνω ενώ παράλληλα πάει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να κατεβάσει τη βαλίτσα μου. Λίγο μετά ένας άνδρας από το ξενοδοχείο βγαίνει και παίρνει τη βαλίτσα μου ενώ μου δείχνει την είσοδο. Χαιρετάω το σοφέρ και ακολουθώ τον κύριο με τη βαλίτσα μου. Φτάνω στην ρεσεψιόν και πραγματικά το ξενοδοχείο ήταν υπέροχο. Παντού επικρατούσε το κόκκινο και το χρυσό. Στην μέση είχε μια κυκλική γυάλινη τραπεζαρία με χρυσές λεπτομέρειες. Πραγματικά ο Χρήστος ξέρει να διαλέγει.. σκέφτηκα. Έφτασα στη ρεσεψιόν και μια κοπέλα μου απεύθυνε το λόγο

Κ:Καλημερα σας πως μπορώ να σας βοηθήσω;... είπε ευγενικά και της έδωσα το χαρτάκι που κράταγα

Ε:Ο κύριος Χρήστος ρήγας έχει κάνει μια κράτηση στο ξενοδοχείο σας.... είπα και εκείνη έγνεψε ψάχνοντας τα δωμάτια

Κ:Μάλιστα.. ο κύριος ρήγας ακύρωσε την κράτηση του προχθές το βράδυ απ ότι βλέπω εδώ.... είπε και έμεινα να την κοιτάω σαν ούφο. Τι παιχνίδια είναι αυτά που μου παίζει;;; Θα μπορούσε να με ενημερώσει αλλά οχι να έρθω μέχρι εδώ και να εξευτελιστω... θα του δείξω εγώ

Ε:Πολύ καλα μήπως έχετε ελεύθερα δωμάτια;;.. ρώτησα χαμογελώντας και εκείνη άρχισε να ψάχνει στον υπολογιστή της

Κ:Έχουμε απλά δεν είναι με εσωτερική πισίνα και θερμενομενο μπάνιο...είπε και με κοίταξε απλά. Μα καλα τι δωμάτιο έκλεισε ο Χρήστος;;

Ε:Δεν πειράζει...είπα και εκείνη ετείνε το χέρι της για να πιάσει το κλειδί.

Κ:Ορίστε... είπε και έκανε νόημα σε κάποιον από το προσωπικό να πάρει τη βαλίτσα μου. Όταν απομακρύνθηκα λίγο χτύπησε το τηλέφωνο και μετά η κοπέλα που με εξυπηρετούσε με κοίταξε καλα καλα και είδε την φουσκωμένη κοιλιά μου και αμέσως πετάχτηκε από τη θέση της «συγγνώμη κυρία Ρήγα θα θέλατε τίποτα άλλο να σας φέρουμε;;» ... μα καλα τι μύγα τη τσίμπησε;;;

Ε:Οχι ευχαριστω είμαι μια χαρά... είπα και άρχισα να ακολουθώ το παιδι με τη βαλίτσα...

Λίγο μετά είχα τακτοποιηθεί στο δωμάτιο και καθόμουν και κοιτούσα το κατάλευκο τοπίο από την τεράστια τζαμαρία του δωματίου μου. Όλο αυτό νομίζω σήκωνε και λίγη σαμπάνια... σκέφτηκα. Σηκώθηκα όρθια και αποφάσισα να παω μέχρι το τηλέφωνο δίπλα από το κομοδίνο μου και να παραγγείλω μια σαμπάνια για το βράδυ. Ήταν ήδη απόγευμα όποτε αποφάσισα να παω μα κάνω ένα μπάνιο. Αφού γέμισα τη μπανιέρα με ζεστό νερό καθησα για αρκετη ωρα μέχρι που η πόρτα χτύπησε. Είχα τελειώσει το μπάνιο μου όποτε τύλιξα το μπουρνούζι γύρω μου και πήγα να ανοίξω. Έξω ήταν ένας άντρας με ένα μεγάλο συρόμενο τραπέζι και πάνω σε αυτό ήταν ένα μπουκάλι σαμπάνιας και δυο ποτήρια. Του εκανα νεύμα να περάσει και εκείνος πέρασε. Άνοιξε την σαμπάνια και την άφησε πάνω στο τραπέζι και έφυγε. Γέμισα το ποτήρι μου και πλησίασα τη τζαμαρία. Στηρίχτηκα επάνω της και καθόμουν και κοιτούσα τα φωτάκια που αναβόσβηναν πάνω στο χιόνι. Πραγματικά όλο αυτό ήταν κάτι το μοναδικό. Ήπια την πρώτη γουλιά σαμπάνιας και ήταν υπέροχη αλλά ήξερα πως δεν μπορουσα να πιω άλλη. Ξαφνηκα η πόρτα του δωματίου μου χτυπάει μανιοδος. Πλησιάζω γρήγορα να ανοιξω γιατί νόμιζα πως έγινε κάτι και το θέαμα που αντικρίζω με το που ανοίγω με κάνει να θυμάμαι τις εποχές που ένα συμβόλαιο ήταν ανάμεσά μας...

Χρήστου POV

Κάποιος νευρίασε παλι... ε ρε τι έχει να γίνει απόψε😏😏
⭐️⭐️⭐️⭐️&🖋🖋🖋