Χρήστου POV

Κάθομαι στο γραφείο μου και δεν μπορώ να δουλέψω. Τα λόγια της ήταν σα μαχαιριές στη καρδιά μου. Ξέρω πως της κάνω κακό και αντί να βαλω ένα τέλος σε όλο αυτό το αφήνω να περνάει... δεν ξέρω τι να κάνω έχω αποτύχει... το τηλέφωνο χτυπάει και βλέπω πως είναι ο σοφέρ λες να έπαθε τίποτα κακό;;;

Χ:Λεγε.... απαντάω απότομα με την επιβλητική φωνή μου και το άγχος να με καταβάλει εκείνος κάνει ένα μορφασμό και τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο

Σ:Η κυρία.. καθυστέρησε να έρθει όποτε μπήκα μέσα και έμαθα πως έκλεισε δωμάτιο στο ξενοδοχείο...είπε και δεν πίστευα στα αφτια μου. Μα έπρεπε να το περιμένω Εβελίνα είναι αυτή οχι που θα την πείραζε που ακύρωσα τη κράτηση. Μα δε σκέφτηκα και γω να πάρω στο ξενοδοχείο και να πω να μη της δώσουν δωμάτιο... ξεφυσιξα «α και κάτι ακόμα...» ακουσα το Σοφέρ να λέει και το αίμα μου πάγωσε

Χ:Τι έγινε;... ρώτησα αυστηρός και με μπάσα φωνή

Σ: η κυρία καθώς πηγαίναμε στο ξενοδοχείο ένιωσε ένα δυνατό πόνο στη κοιλιά αλλά μου είπε πως απλά κλωτσάνε τα μωρά.... είπε και το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι. Έκλεισα αμέσως το τηλέφωνο και πετάχτηκα από τη θέση μου. Πηρα το χαρτοφύλακα και βγήκα σα σίφουνας από το γραφείο μου

Γ:Κύριε Ρήγα τα ραντεβού σας... ακουσα τη γραμματέα μου να λέει

Χ:Ακύρωσε τα ολα.... είπα και έφυγα τρέχοντας. Αυτό που προέχει είναι άλλο τωρα... σκέφτηκα και μπήκα μέσα στο αμάξι βιαστηκά. Έβαλα μπρος και ξεκίνησα να οδηγώ προς το ξενοδοχείο. Πρέπει να είναι τουλάχιστον 3σ ώρες διαδρομή. Έψαξα το τηλέφωνο του ξενοδοχείου στις επαφές μου και μόλις το βρήκα κάλεσα τον αριθμό. Μετά από 5 χτύπους είπαν επιτέλους να απαντήσουν

Κ: ξενοδοχείο Crazy snowflake luxury resort & spa πως μπορώ να σας βοηθήσω;;;....μπαίνω κατευθείαν στο ζητούμενο

Χ:Χρήστος Ρήγας... απαντάω και για λίγα λεπτά δεν ακουω απάντηση «πηρα να ενημερωθώ για τη διαμονή της γυναίκας μου» είπα και τότε ακουσα τη φωνή της κοπέλας από πίσω

Κ:μ..μάλιστα ολα εδ..εδώ είναι μια χαρά... είπε φοβισμένη. Μα καλα τόσο τρομακτικός είμαι ;;;

Χ:Της πήγατε μα φάει τίποτα ;;;... ρώτησα ακόμα πιο σοβαρός αλλά απάντηση δεν έπαιρνα

Κ:Η γυναίκα σας μας ζήτησε μόνο σαμπάνια για το βράδυ κύριε.... ορκίζομαι πως θα το είχα σπάσει το τιμόνι αν δεν άκουγα το κρακ. Τι κάνει γαμωτο μου;;; Είναι έγκυος δεν κάνει να πίνει....

Χ:Καλα.. μην την ενημερώσετε πως πηρα κατά το βράδυ θα είμαι εκεί.... είπα και αφού έκλεισα το κινητό μου το πέταξα με δύναμη στη καρέκλα του συνοδηγού. Άρχισα να οδηγώ πιο γρήγορα για να φτάσω εκεί προτού γίνει και αυτή και τα παιδιά μου τύφλα στο μεθύσι... «μόλις σε πιάσω στα χέρια μου μωρό μου σου ορκίζομαι πως δεν θα περάσεις καθόλου καλα»

Λίγη ωρα μετά ειμουν ήδη στη ρεσεψιόν και ρωτούσα σε ποιο δωμάτιο είναι η Εβελίνα. Με το που μου είπαν έφυγα τρέχοντας αλλά πάνω απ ολα κύριος. «451, 452.... 460... εδώ είναι...» μουρμούρισα και με το που βρήκα την πόρτα άρχισα να χτυπάω σα μανιακός. Με το που μύρισα το άρωμα της τρελάθηκα. Άρχισα να θυμάμαι ολα αυτά που μου είπαν σήμερα και τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο. Χωρίς καθυστέρηση η πόρτα ανοίγει και αυτό που βλέπω με κάνει να θολώνω. Την βλέπω μπροστά μου με το μπουρνούζι, τα μαλλιά της πιασμένα σε ένα κότσο και στο δεξί της χέρι το ποτήρι με τη σαμπάνια μισό άδειο... εκείνη με κοιτάει τρομαγμένη και μπορώ να καταλάβω το γιατί. Μπαίνω μέσα και κλείνω με δύναμη τη πόρτα. Εκείνη κάνει πίσω βήματα και εγώ την πλησιάζω όλο και πιο πολύ. Ορκίζομαι πως αν δεν ήταν έγκυος θα την είχα ήδη στήσει και θα την γαμουσα όσο πιο δυνατά γινόταν... κάποια στιγμή φτάνει στο κρεβάτι και πέφτει απαλά πίσω με το μπουρνούζι της να έχει ανοίξει ελάχιστα. Γαμωτο μου.. αρπάζω τα χαρια της από τους καρπούς και τοποθετώ το δεξί μου γόνατο ανάμεσα από τα πόδια της.. εκείνη με κοιτάει τρομαγμένη αλλά μπορώ να καταλάβω πως όλο αυτό την έχει ανάψει όσο και μενα

Ε:Χρήστο με πονάς...την ακουω να λέει και τότε επιτιθέμαι στα χείλη της με μανία. Την φιλάω τόσο παθιασμένα που και εκείνη ανταποκρίνεται με την μια. Τοποθετώ τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της ενώ τα κρατάω σφικτά με το δεξί μου χέρι ενώ με το αριστερό ανοίγω το μπουρνούζι της. Εκείνη έχει παραδώθει στα φιλία μου. Συνεχίζω να της χαρίζω καυτά φιλία στο λαιμο μέχρι που την ακουω να φοναζει από τον πόνο. Σταματάω και την καρφώνω βαθιά στα μάτια «Χρήστο...» μου λέει και νιώθω το παντελόνι μου μούσκεμα. Αμέσως κοιτάω μια το πόδι μου μια εκείνη. «Σπάσανε τα νερά...» είπε για να καταλάβω τι έγινε μόλις το λέει αυτό πετάγομαι πάνω και την βοηθάω να σηκωθεί. Τα πόδια της έτρεμαν όποτε την πηρα σε στυλ νύφης και με γρήγορα βήματα την κατέβασα στη ρεσεψιόν. Όλοι μας κοίταγαν περίεργα αλλά δεν με ένοιαζε. Φτάνω στη ρεσεψιόν και ρωτάω μια κοπέλα για το που είναι το κοντινότερο νοσοκομείο και μου λέει σχεδόν μια ωρα από δω. Γαμωτο δεν θα προλάβουμε...

Βάζω την Εβελίνα μέσα στο αμάξι και ξεκινάω με ταχύτητα φωτός. Την έβλεπα να υποφέρει και δεν ήξερα τι να κάνω.

Ε:Χρήστο μη...μη τρέχεις τος....ααααα..... δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση της γιατί μια κραυγή πόνου βγήκε από το στόμα της

Χ:Ηρέμησε μωρό μου σε λίγο φτάνουμε... πάτησα όσο πιο δυνατά μπορουσα το γκάζι και νομίζω πως τη μια ωρα την εκανα 20 λεπτά. Παρκάρω άτσαλα και βοηθάω την Εβελίνα να κατέβει. Με το που μπαίνουμε στο νοσοκομείο έρχονται νοσοκόμες κατά πάνω μας και παίρνουν την Εβελίνα από κοντά μου. Πιάνω την μια από τον ώμο και την ρωτάω «που την πάτε θέλω να είμαι και γω μαζί...» είπα αλλά η απάντηση της δεν μου άρεσε καθόλου

Ν:Σας παρακαλώ κύριε πρέπει να περιμένετε... είπε και χάθηκε μαζί με τους άλλους τους γιατρούς. Δεν το πιστεύω τι εννοεί πρέπει να περιμένω;;;; Θέλω να είμαι κοντά της και δεν με αφήνουν...

[...]

Έχει περάσει μισή ωρα και κανεις δεν έχει βγει να μου πει τίποτα. Κόβω βόλτες πάνω κάτω σα την άδικη κατάρα και νομίζω θα λιώσω τα πλακάκια. Νοσοκόμες βγαίνουν από το δωμάτιο της αλλά καμία δεν σταματάει να της μιλήσω. Κάποια στιγμή βγαίνει μια ακόμα νοσοκόμα και φαίνεται κάποιον να έψαχνε. Αμέσως πετάγομαι μπροστά της και φαίνεται να ξαφνιάζεται

Ν:Ο κύριος ρήγας;;... ρωτάει και κατεβάζει τη μάσκα που φορούσε

Χ:Ναι πως είναι η γυναίκα μου;;;... ρωτάω και την βλέπω σκεπτική. Δεν μαρεσει αυτό «πείτε μου» λεω με περισσότερη αγωνία

Ν:Η γυναίκα σας και τα παιδιά σας είναι μια χαρά υγιέστατα να σας ζήσουν.... είπε και άφησα μια ανάσα ανακούφισης να βγει από μέσα μου.

Χ: μπορώ να τους δω;;... ρώτησα όλο ανυπομονησία

Ν:Η γυναίκα σας ξεκουράζεται αν θέλετε μπορώ να σας παω να δείτε τα παιδιά σας... είπε και εγώ έγνεψα. Μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε έξω από το θάλαμο με τα μωρά και εκεί είναι που τα πρώτο αντίκρισα. Τον γιο μου και την κόρη μου. Είμαι σίγουρος πως μετά από τόσο καιρό δάκρυα χαράς άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. «Κύριε Ρήγα...» ακουω τη φωνή της νοσοκόμας

Χ:Ναι;;... ρώτησα καο γύρισα να την κοιτάξω

Ν:Η γυναίκα σας θέλει να σας δει.... είπε και εγώ έγνεψα. Άρχισα να την ακολουθώ μέχρι που φτάσαμε έξω από ένα δωμάτιο. Με το που άνοιξε την πόρτα την αντίκρισα. Πιο όμορφη από ποτε. Την πλησίασα και την ειδα να κοιτάει έξω το παράθυρο. Η νοσοκόμα μας άφησε και τότε ήταν που πήγα και καθησα στο κρεβάτι. Εκείνη γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε και με το χέρι της σκούπισε μερικά από δάκρυα που είχαν μείνει από πριν

Χ:Συγγνώμη...είπα αλλά εκείνη ακούμπησε το απαλό δάχτυλο της πάνω στα χείλη μου

Ε:Πες μου πως με αγαπάς... είπε και με κάρφωνε επίμονα στα μάτια. Λίγο πριν της το πω η πόρτα ανοίγει και δυο νοσοκόμες μπαίνουν μέσα με τους θησαυρούς μας. Η μια άφηνει το γιο μου στην Εβελίνα και την κόρη μου σε μενα. Είναι τόσο μικρούλα... τα κοιτάω και τα δυο και δεν μπορώ να το πιστέψω. Η Εβελίνα με κοιτάει ακόμα προσηλωμένη έτοιμη να κλάψει. Την πλησιάζω και την φιλάω γλυκα στο στόμα.

Χ: σε αγαπούσα, σε αγαπω, και θα σε αγαπω για παντα.... της είπα και ανάσα τα μέτοπά μας...

Γεια σασσσσσσς!!!!! Οοοο να μας ζήσουν τα μωράκια!!! Μην νομίζεται πως τελείωσε εδώ ΟΧΙΙΙΙΙ φυσικά έχουμε και ένα γάμο όλο ανατροπές😏😏😏 για τωρα σας αφήνω μέχρι το επόμενο θα τα πουμεεεε❣️❣️❣️❣️

⭐️⭐️⭐️⭐️&🖋🖋🖋