Κάθομαι στο γραφείο μου και κοιτάω το δάχτυλο μου το οποίο κοσμούσε το υπέροχο δαχτυλίδι που μου έδωσε χθες ο Χρήστος. Το δαχτυλίδι που συμβολίζει την αγάπη και τον έρωτα μας. Αυτό θα μας κρατάει για παντα μαζί. Τα μάτια μου είναι καρφωμένα πάνω του. Το βλέπω και κάθε φορά νιώθω το Χρήστο κοντά μου και νιώθω πιο σίγουρη και ακόμα πιο ευτυχισμένη. Όμως η σπαστική φωνή της Ξένιας με αποσυντονίζει και με προσγειώνει στην πικρή πραγματικότητα

Ξ: τις αναφορές στο γραφείο μου...είπε αυστηρά και μπήκε κατευθείαν στο γραφείο της χωρίς να με κοιτάξει. Σηκώθηκα με βαριά καρδιά και πηρα το φακελο που είχα μπροστά μου. Πλησίασα το γραφείο της και χτύπησα τη πόρτα. Την ακουσα να μου λέει να περάσω και αυτό εκανα. Μπήκα με σταθερό βήμα και πλησίασα το γραφείο της. Τα μάτια της καρφωμένα στον υπολογιστή και τα χέρια της έγραφαν ασταμάτητα κάτι. Πήγα να φύγω όμως ακουσα τη φωνή της και σταμάτησα «περίμενε να τα ελέγξω» είπε και πήρε το φακελο ενώ άρχιζε να κοιτάει προσεκτικά τα χαρτιά. «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΛΕΣ;;;» Λέει Έξαλλη και σηκώνεται όρθια ενώ πετάει το χαρτί προς το μέρος μου. Πλησιάζω και το κοιτάω καλύτερα

Ε:μα δεν βλέπω κάτι...ομολόγησα και εκείνη το πήρε με νεύρα και μπυ έδειξε με το δάχτυλο της την ημερομηνία

Ξ:ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΧΑΡΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΑΘΟΣ....είπε και το ξανά έβαλε τσαπατσούλικα στο φακελο μαζί με τα υπόλοιπα και εκείνη την ωρα χτύπησε η πόρτα. «ΠΟΙΟΣ» ρώτησε απότομα και τότε η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε η γυναίκα που ήταν και τις προάλλες στο μπάνιο.

Γ:Συγγνώμη που σας διακόπτω αλλά πέρασα να σας αφήσω τα κλειδιά και να σας πω πως αύριο θα έρθω να ξανά καθαρίσω την αποθήκη διότι σήμερα δεν πρόλαβα κάτι μου έτυχε... είπε και πλησοασε δειλά δειλά να αφήσει τα κλειδιά στο γραφείο

Ξ:Αύριο ΔΕΜ γίνεται να έρθεις θα έχει πολύ κόσμο το γραφείο...είπε κοφτά και της ξανά έδωσε τα κλειδιά πίσω

Γ:Μα σας λεω...πήγε να πει αλλά εκείνη τη διέκοψε

Ξ:Αύριο θα κλείσω μια πολύ σημαντική συμφωνία και δεν θέλω κανενα στα πόδια μου ακόμα καο εσένα Εβελίνα...είπε και γύρισε προς το μέρος μου

Γ:Μάλιστα...είπε η γυναίκα και πήρε τα κλειδιά καθώς βγήκε από το γραφείο. Τα μάτια μου ήταν κολλημένα στα κλειδιά. Έπρεπε να τα πάρω όπως και διποτε. Όταν βγήκε αυτή η γυναίκα από τπ γραφείο και έμεινα μόνη με τη ξενια βρήκα την ευκαιρία να τη ρωτήσω

Ε: συγγνώμη που ρωτάω αλλά σίγουρα δεν θα μα χρειάστηται αύριο κυρία ξενια;;...τη ρώτησα δήθεν πως ήξερα τι επρόκειτο να γίνει αύριο αλλά η αλήθεια είναι πως έριχνα άδεια για να πιάσω γεμάτα.

Ξ: ναι είμαι σίγουρη. Ο μονος που θα είναι εδώ αύριο είναι κ Χρήστος και ένας συμβολαιογράφος...είπε και έμεινα να την κοιτάω προσπαθώντας να κρατήσω το σαγόνι μπυ κλειστό που ήταν έτοιμο να πέσει στο πάτωμα. «Και τωρα πήγαινε» συνέχισε «α και διόρθωσε το αυτό επιτόπου!» Είπε και μπυ έδωσε το φακελο ενώ ξανά επικεντρώθηκε στον υπολογιστή της. Βγήκα από το γραφείο της και μόλις έκλεισα τη πόρτα κόλλησα πάνω της. Ότι και μα σκαρώνει με το Χρήστο αυτό με το συμβολαιογράφο είναι μαλλον αυτό που φοβάμαι. Πρέπει να τη προλάβω! Είπα και πέταξα το φακελο πάνω στο γραφείο μου και έτρεξα προς την είσοδο. Μόλις έφτασα κάτω ειδα εκείνη την κυρία που ήταν πριν στο γραφείο της Ξένιας και την φώναξα

Ε:Περιμένετε...της είπα και εκείνη γύρισε άμεσος προς το μέρος μου

Γ:Τι συμβαίνει κορίτσι μου;...ρώτησε βλέποντας με να τρέχω

Ε:Θ-Θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη για πριν μέσα στο γραφείο...είπα και πηρα μια ανάσα. Νιώθω να ανακατεύομαι. Οχι τωρα ζιζάνιο!

Γ:Δεν υπάρχει λόγος κορίτσι μου να ζητάς συγγνώμη τωρα θα τη μάθω τη ξενια...είπε και πήγε μα φύγει. Με τξ χέρι μου τη σταμάτησα

Ε:Αλήθεια λυπάμαι για αυτό και επειδή έτυχε να είμαι μπροστά θα ήθελα αν είναι να σας βοηθήσω...είπα και πηρα μια ανάσα

Γ:Τι εννοείς κορίτσι μου;...ρώτησε μπερδεμένη

Ε:Έλεγα μια και που δεν μπορείτε να έρθετε αύριο και τωρα δεν μπορείτε να καθαρίσω εγώ την αποθήκη και σας διαβεβαιώ πως δεν θα το μάθει ποτε η ξενια!...είπα με σιγουριά και εκείνη ξαφνιάστηκε

Γ:Οχι ΠΧΙ οχι δεν γίνεται αυτό! Δεν μπορώ να δώσω σε κανέναν άλλο το κλειδί. Και εμένα μου έκανε τη ζωή δύσκολη η κυρία ξενια για να μου το δώσει...είπε και απομακρύνθηκε.. ευχαριστω πολύ κορίτσι μου φια την βοήθεια σου αλλά δεν μπορώ και να θέλω δεν μπορώ...είπε καο βγήκε από το κτήριο. Δεν το πιστεύω ! Και τωρα τι θα κανω; Πως θα μπω εκεί μέσα; Πρέπει να σκεφτώ γρήγορα. Δενε χω πλέον άλλο χρόνο. Ανεβαίνω ξανά πάνω στο γραφείο μου και ξεκινάω να ξανά γράφω το κείμενο καθώς δεν το είχα περάσει στον υπολογιστή και έπρεπε να το κάνω παλι από την αρχή. Για μια μπνο ημερομηνία! Τξ μυαλό μου έχει πάρει φωτιά! Δεν μπορώ άλλο έχω κουραστεί. Κάθομαι 2ωρες και ακόμα να τξ τελειώσω. Όλο λάθη κάνω μόνο και μόνο επειδή το μυαλό μου είναι στο πως θα μπω εκεί μέσα! Έπρεπε να το είχα στεφτεί νωρίτερα αλλά δεν είχα χρόνο. Θέλω να μιλήσω στο Χρήστο αλλά ξέρω πως χωρίς στοιχεία μπορεί να μην με πιστέψει και επιπλέον οι μόνες αποδείξεις που έχουν μείνει από τότε πρέπει να είναι αυτές στην αποθήκη. Το κινητό μου χτυπάει και κουνάω το κεφάλι μου μηχανικά προς την μεριά που έχω τη τσάντα μου. Το κοιτάω και βλέπω τξ όνομα του Χρήστου στην οθόνη και απαντάω

Ε:Ελα...λεω ξερά και δεν παίρνω απάντηση

Χ:έχεις κάτι;.. λαμβάνω μετά από λίγο την ερώτηση του

Ε:Οχι...απαντάω μονολεκτικά και στηρίζω το κεφάλι μου πάνω στο χέρι μου ενώ κοιτάω κάτω

Χ:Πηρα να δω πως είσαι αλλά μαλλον λάθος στιγμή. Δεν είσαι μόνη;...είπε καχύποπτα

Ε:Ειμαι...είπα και για λίγο δεν μίλαγε κανεις... πρέπει να σε κλείσω...είπα και αμέσως έκλεισα το τηλέφωνο. Δεν κερω τι με έπιασε. Νιώθω πολύ χάλια που ειμουν απότομη μαζί του αλλά η διάθεση μου δεν είναι καο η καλύτερη. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το πως θα καταφέρω να μπω στην αποθήκη!

Λίγες ώρες αργότερα εξακολουθώ να είμαι καθισμένη στη καρέκλα χωριά να έχω σηκωθεί και νιώθω όλο μου το σώμα να υποφέρει ενώ ακόμα το στομάχι μου γουργουρίζει σα τρελό και ορκίζομαι πως αν δεν ειμουν έγκυος θα χτυπούσα τη κοιλιά μου να σταματήσει. Όλες αυτές τις ώρες βασανιζομουν και τελικά κατέληξα σε κάτι αρκετά ριψοκίνδυνο αλλά ήταν το μόνο που θα μπορουσα να κάνω μόνο που δεν θα έπρεπε να είναι κανεις μέσα στην εταιρία έτσι περίμενα να νυχτώσει. Ακουσα και τον τελευταίο να κλειδώνει την εξώπορτα και άνοιξα αργά αργά την πόρτα του μπάνιου. Κατέβηκα προσεκτικά από τη λεκάνη και άρχισα να περπατάω μέσα στα σκοτάδια. Άνοιξα το κινητό και το έβαλα στο αθόρυβο. Βγήκα στο διάδρομο και άρχισα να περπατάω μέχρι το γραφείο μου στις μύτες. Άφησα τη τσάντα μου πάνω και άρχισα να ψάχνω μέσα σε αυτή τα κλείδια και τον κωδικό από το συναγερμό τις πόρτας και ευτυχώς τα είχα και τα δυο μέσα. Πηρα τα πράγματα μου και καθώς φώτιζα προς τις σκάλες ξεκίνησα να κατεβαίνω προς το υπόγειο. Πρώτη φορά κατέβαινα σε αυτό το χώρο. Ήταν μια ξύλινη πόρτα η οποία ήταν ακριβώς εκεί που τελείωναν οι σκάλες. Κατέβηκα το τελευταίο σκαλί και παραλίγο να πασω «γαμωτο» είπα σιγά και άφησα το μπουφάν μαζί με τη τσάντα στο πίσω σκαλί από πτι ειμουν. «Και τωρα πως την ανοίγω;» Είπε από μέσα μου «τελικά ήταν βλακεία η ιδεα μπυ...» συμπλήρωσα αλλά τότε σκέφτηκα κάτι! Αυτές οι ταινίες δράσης θα με καταστρέψουν. Τωρα χαιρομαι λίγο παραπάνω που αντί να ειμουν στο πανεπιστήμιο τις περισσότερες φορές έβλεπα ταινίες δράσης! Άνοιξα τη τσάντα μου και άρχισα να ψάχνω το πορτοφόλι μου. «Ναι να το!» Είπα χαμηλόφωνα και έβγαλα την ταυτότητα μπυ. Πλησίασα ξανά τη πόρτα και κράτησα το κινητό φωτίζοντας ήταν κλειδαριά. Με δεξιοτεχνία πέρασα την ταυτότητα ανάμεσα στη πόρτα και το κούφωμα και κατάφερα να την παραβιάσω. Άφησα τα πράγματα μου έξω και μπήκα μέσα προσεκτικά ενώ άρχισα να κοιτάω γύρω μπθ το χώρο. Μόλις εντόπισα τις στήλες άρχισα να κατευθύνομαι γρήγορα προς τα εκεί και άρχισα το ψάξιμο. Έπρεπε να βρω κάτι ώστε να αποδειχτεί πως έχω δίκιο. Πρέπει να προειδοποιήσω το Χρήστο!

Ξέρω ξέρω πάει παρά πολύς καιρός αλλά ανεβασα τελικά😂 ελπίζω να σας έλειψα οσο μπυ λείψατε και σεις! Θα προσπαθήσω το επόμενο να μην αργήσει μια και που βρήκα χρόνο τωρα❣️ μέχρι τότε να είστε όλοι καλα❣️❣️❣️