Miesiąc później

Nareszcie! Zdjęli mi ten idiotyczny gips! Ale najlepsze jest to, że dzisiaj wieczorem będą wyścigi. Ale nie byle jakie. Podobno do miasta przyjechał D.K* i będzie dzisiaj brał udział. Oczywiście wygrany będzie się z nim ścigał. Wcześniej będzie jeden wyścig, w którym będzie ścigał się Kyler, Dominic (jeden z lepszych dryfterów) i oczywiście ja.

Jest już popołudnie, więc powoli mogę się zbierać. Dzisiaj, wyjątkowo, nie będzie nagrody. To znaczy w pierwszym wyścigów. W pojedynku z D.K-em nagrodą będzie auto. Chcę wygrać, ale nie wiem czy pokonam Kyler'a, a tym bardziej Seana (D.K.).

Barbie:
O której wyścigi? :)

Em, to Kyler. Nazwałam go tak przez naszą kłótnię sprzed miesiąca. Uważał, że Barbie jest lepsza! No chyba nie.

Me:
O 19

Barbie:
Idziemy wcześniej coś zjeść?

Me:
Czy twój tasiemiec jest wiecznie głodny?

Barbie:
Żebyś wiedziała :D

Me:
Okej. Gdzie i o której? Aha, no i ty płacisz

Barbie:
Wszystkie warunki czy jeszcze coś?

Me:
Chyba wszystko... Chyba...

Barbie:
Okej, będę o 18 ;)

Zablokowałam telefon i spojrzałam na zegarek. Mam 3 godziny. Dawno nie rozmawiałam z Sarą, więc postanowiłam do niej zadzwonić.

- O, widzę, że ktoś sobie przypomniał o najlepszej przyjaciółce - powiedziała z wyrzutem.

- Mogłaś zadzwonić. To nie ty siedziałaś przez miesiąc w domu, zapuszczając korzenie.

- Okej, okej. Masz jakieś plany na dziś?

- A czemu pytasz?

- Zastanawiałam się nad babskim wieczorem. Zaprosiłabym jeszcze Anę - Ana to nasza trzecia przyjaciółka, ale mieszka... w innym mieście. Nagle zapaliła mi się żaróweczka.

- Ana? To ona jest w mieście?

- Tak, będzie za godzinę, to papa!

- Co? Sarah, cze... Rozłączyła się! Nie wierzę - wybrałam jej numer. Odebrała po trzech sygnałach - Sarah! Nie dałaś mi dojść do słowa.

- Przepraszam. Co mówiłaś?

- Dzisiaj przyjeżdża D.K-ej - powiedziałam niewyraźnie.

- Co? Nie rozumiem.

- Przyjeżdża D.K-ej - powiedziałam głośniej.

- Powtórz jeszcze raz, ale g ł o ś n i e j.

- DZISIAJ PRZYJEŻDŻA D.K-EJ! - krzyknęłam.

- I wystawisz nas z powodu jakiegoś tam wyścigu? Naprawdę Mia?

- To jest bardzo ważne. A może przyjedziecie na wyścig i później pojedziemy razem?

- Okej, ale następnym razem tak nie będzie, rozumiesz? - powiedziała niechętnie, a ja pokiwałam głową, chociaż i tak tego nie zobaczy.

- Dobra. Wyścig o 19. Wyślę ci adres w wiadomościach, później - rozłączyłam się.

Me:
Jedziemy prosto na wyścig, czy będę miała czas wrócić i się przebrać?

Barbie:
Na wyścig ;)

Me:
Zrobiłeś to specjalnie!

Barbie:
Nie rozumiem...

Me:
Mam swój stały strój na wyścigi, a ty wtedy zawsze, Z A W S Z E, gapisz się na mnie jak głodny wilk na mięso -,-

Barbie:
Może specjalnie, a może nie^^

Me:
Dobra, ogarnij się

Barbie:
Nie zmusisz mnie!

Nie odpisałam tylko poszłam do kuchni i zaparzyłam sobie herbatę. Później usiadłam w salonie i zignorowałam dźwięk przychodzącej wiadomości.

Włączyłam jakiś film i zaczęłam sączyć swój napój. Po jakiś 40 minutach seansu rozległ się dzwonek do drzwi i przypomniałam sobie o wiadomościach.

Zahaczyłam o kuchnię chwytając komórkę i ruszyłam do drzwi.

Barbie:
Ej, obraziłaś się?

Barbie:
Ej, Mia... Czemu nie odpisujesz :'(

Barbie:
No weź, bo przyjadę

Pokręciłam głową z rozbawieniem.

Me:
Oglądałam film geniuszu. Zapomniałam zobaczyć wiadomości od ciebie

Otworzyłam drzwi, a po drugiej stronie zobaczyłam Kyler'a czytającego wiadomość na telefonie.

- Tak trochę późno mi mówisz - prychnął i wszedł do środka. Przewróciła oczami.

- Oczywiście. Czuj się jak u siebie - zaśmiał się i wszedł do mojego apartamentu - Po co przyjechałeś?

- Czytałaś wiadomości?

- A przyjaciół nie masz? - spytałam z kpiną i oparłam się ramieniem o ścianę.

- Nikt mnie nie lubi - powiedział z teatralnym westchnieniem i rzucił się "w rozpaczy" na sofę.

- Nie dziwię się - powiedziałam stając przed nim z kamienną miną, chociaż w środku się śmiałam.

- Coś ty powiedziała? - spytał ze śmiechem i podszedł do mnie - Zapłacisz za to.

- Co? Nie, nie! - pisnęłam kiedy zorientowałam się, że karą są łaskotki.

Kyler zaczął mnie łaskotać, a ja zaczęłam uciekać i mogłam zadać sobie jedno pytanie, które zawsze było w książkach, które czytałam: Czemu ściany są zawsze tam gdzie są najmniej potrzebne?!

I w ten oto sposób zostałam przyparta do ściany. W sensie przenośnym i dosłownym.

- Okej... haha! Prze... haha! Prze-przepraszam! Lu-lubię cię! Haha! - powiedziałam między salwami śmiechu.

- Dziękuję - powiedział z uśmieszkiem i w końcu zaprzestał swojej kary.

- Ale to było bardzo złe! Nigdy więcej łaskotek, zrozumiano? - prychnęłam i oboje zaczęliśmy się śmiać. W końcu się ogarnęliśmy i przestaliśmy się śmiać. Spojrzałam na Kyler'a i dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że jego twarz jest tuż przed moją. Przełknęłam ciężko ślinę i spojrzałam w jego oczy.Kyler uważnie mi się przypatrywał, zresztą nie pozostawałam mu dłużna. Poczuła jak moje serce bije w nienaturalnie szybkim tempie. Brunet spojrzał na moje usta, a później znowu w moje oczy i nachylił się bliżej, tak, że nasze usta prawie się stykały.

Wtedy usłyszałam jak mój telefon zaczął dzwonić. Otrząsnęłam się z transu i wyminęłam bruneta idąc w stronę dźwięku. Sarah, dziękuję. Uratowałaś mnie, pomyślałam.

- Halo? - spytałam uspokajając serce i powstrzymując drganie głosu.

*Dla nie kumatych Dryft King