Pobiegłam do pokoju Sary i wparowałam tam bez pukania.

- A tobie co? - spytała z kpiną.

- Mamy Bossa.

- Co przez to rozumiesz?

- Na miejscu ostatniego morderstwa, którego sprawcą był Boss tutejszej mafii, zostawił poszlakę. Z dokumentacji wynika, że łuska naboju z ich broni, jest niedostępna w naszym kraju. Jest tylko jedną osoba, która mogła ją załatwić.

- Gary - szepnęła - Ja z nimi pojadę, a ty bądź pod radiem. Będziemy na podsłuchu.

- Okej. Weź trzech ludzi. Więcej nie potrzebujecie.

- Już się robi.

Wróciłam do siebie i włączyłam odpowiednią stację.

Po dziesięciu minutach usłyszałam trzaski, a następnie głos Sary.

- Zaraz wchodzimy.

Usłyszałam skrzypnięcie zawiasów i dźwięk kroków.

- Cze... O, toż to moja ulubiona policja. W czym mogę pomóc? - odezwał się ochrypłym głosem Gary.

- Potrzebujemy listy ludzi, którym sprzedałeś majora 92*.

- I znowu wpakujecie moich ludzi?

- Dawaj - warknął Damien.

- Okej, już spokojnie. Gdzie to wysłać - Sarah podała mój adres i po chwili przyszło mi powiadomienie.

- Mam - powiedziałam i wydrukowałam listę.

- Wracamy - zarządziła i rozległ się huk wystrzału. Po odgłosie rozbryzgującego się szkła, domyśliłam się, że strzeliła w okno - Na pamiątkę - warknęła, a ja zaczęłam przeglądać listę.

- Cholera, Boss nie podał danych - szepnęłam.

- Co?! Gadaj, kim on był i jak wyglądał - warknęła.

- Nie wiem! - krzyknął przerażony Gary - Był wysoki, czarne włosy. Miał zasłoniętą twarz i okulary przeciw słoneczne!

- Dajcie mu spokój. Nie kłamie - odparłam.

- Nie broń go - wtrącił Damien.

- Nie bronię. Boss nie byłby taki głupi i jestem pewna, że Gary nie kłamie. Nie ma powodów by to robić, a gdyby to zrobił to byśmy go rozstrzelali i on i tym wie.

- Dobra, wracamy - powiedziała zrezygnowana, na co ja wyłączyłam radio.

Było tak blisko, pomyślałam z goryczą.

Zaczęłam przeglądać inne papiery i wróciłam do normalnej pracy. Przez resztę dnia nic się nie działo. 

*wiem, jest dostępny ogólnie, ale to była pierwsza broń, która wpadła mi do głowy, rozumiecie, no nie?