De dagen hier verlopen allemaal hetzelfde, er gebeurt nooit echt iets waar je verrast door bent. Of waar je van schrikt. Het is trouwens ook niet alsof ik elke dag hetzelfde doe, soms maak een wandeling in het bos. Of naai ik een nieuw kledingstuk bij elkaar. Het leven hier is net saai voor mij, ik hoef niks anders, ik ben ook niks anders gewend. Mika staat anders dag in dag uit te klagen dat het hier saai is, dat ze avontuur wil en dat hier niks te beleven is. Dat is irritant om aan te horen, maar meestal reageer ik er geduldig op.

'Miek, wat eten we vandaag?' Een betere bijnaam voor Mika bedenken was nogal lastig. Dus namen we elkaar maar Miek. Dat heb ik altijd leuk gevonden. 'Geen idee, jij kookt vandaag.' Ik schud mijn hoofd. 'Niet ik heb gister gekookt, jij kookt vandaag.' Ik hoor een diepe zucht. 'Dan moeten we wel even wisselen, anders kan ik niet koken, hè.' Ik glimlach. En met een geluid, dat afkomstig komt van mijn vingerknip, wisselen Mika en ik om. Het voelt alsof ik vervaag en ik sluit mijn ogen.         

Mika

Ik vind dat als je kookt, je eten vers moet zijn. Verse prooi. De beste plek om verse prooi te halen is te gaan jagen in het bos. 'Miek, waar is mijn boog?' Ze antwoordt niet. 'Miek?' Zeg ik nu een beetje geïrriteerd. Dan hoor ik zacht gesnurk...Lekker zo'n zus. Dan eten we niet, ik heb geen honger. Mieke misschien wel als ze weer wakker word, maar dat is niet mijn probleem. 

Ik heb eigenlijk niks te doen en ik verveel me kapot. Mijn leven is zooooooo saai. Mieke wil nooit iets nieuws proberen, maar ik wel. Ik heb heel vaak geprobeerd een zeilboot te bouwen, om weg te zeilen van de verveling. Meestal zonk het bootje en moest ik terug zwemmen naar het strand. Of dan kwam ik heel ver en was er alleen maar water. Dan werd het windstil en zat ik daar vast en dobberde ik uren rond met alleen de zee al gezelschap en dan moest ik terug peddelen. Alsnog ben ik van overtuigd dat er ergens een ander eiland zit, met mensen. 

Ik weet zeker dat Mieke en ik niet enige zijn op deze wereld. Dat wil ik bewijzen aan Mieke, want ze beseft niet dat er nog veel meer mensen zijn op aarde behalve wij twee. En ik hoef het alleen maar te bewijzen.

Ja, dit hoofdstuk is herschreven! Ik heb besloten dat ik niet in hoofdstuk twee al mensen wil laten komen, dus moet dat in hoofdstuk drie. Ik wil alle tijd nemen om dit verhaal te schrijven. Ik ben er zelf heel enthousiast over -en ik hoop jullie ook. Dus wacht op hoofdstuk 3 -tot die ook herschreven is. Toedels! 😀

XxSunnyxX