' Jace, Jacey, wakker worden! We gaan zo landen.'

Slaperig opende ik mijn ogen 'Huh, nu al?'

Michael grijnsde 'Ja slaapkopje, je hebt bijna de hele reis geslapen.'

Mijn ogen werden even groot 'Wat, echt? En dat terwijl ik normaal nooit in het vliegtuig kan slapen.'

'Je zal het wel nodig hebben gehad dan!' grinnikte Luke.

Ik keek uit het kleine raampje en zag dat we inderdaad al een stuk lager vlogen.

'Hoe gaan we dat straks eigenlijk doen? Als we op het vliegveld aankomen bedoel ik,' vroeg ik nieuwsgierig.

'Nou eerst zullen wij de fans begroeten, wat foto's maken en handtekeningen uitdelen. Jij kan dat gewoon bij Dave blijven, hij zal ons dan daarna een voor een naar huis brengen en dan kan je ook gelijk onze andere bandleden Calum en Ashton ontmoeten.'

Uhm oke, en dan? Waar ga ik dan heen, want ik neem aan dat jullie allemaal alleen met jullie familie willen zijn. Jullie hebben ze vast erg gemist en ik wil niet jullie vrije dagen verstoren.'

'Doe niet zo gek, je gaat gewoon met mij mee. Ik weet zeker dat mijn moeder dat niet erg vind. Ik denk zelfs dat ze je met open armen zal ontvangen, ze vind het altijd geweldig om nieuwe vrienden van mij te ontmoeten. Je had haar moeten zien toen One Direction voor het eerst bij ons thuis kwam,' grinnikte Michael.

'Maar ze kent me helemaal niet en jullie kennen me eigenlijk ook niet.. Weet je zeker dat ze het goed vind als ik mee kom?'

Luke lachtte 'Geloof me Jace, zijn moeder vind het heus niet erg. Mikey neemt niet zo snel meisjes mee naar huis en ik weet nu al dat je in de smaak gaat vallen bij zijn ouders.'

Ik giechelde 'Oke dan, zolang ze maar niet denken dat ik je vriendinnetje ben ofzo.'

Nep geschokt greep Michael naar zijn hart 'Wat? Wil je nou zeggen dat je mijn vriendin niet wilt zijn? Au..'

Ik grijnsde en stompte hem speels tegen zijn schouder 'Nope, jammer genoeg voor jou val ik niet zoals jullie fans zwijmelend voor je voeten. '

Hij pruilde 'Aw, dat valt me dan weer van je tegen.'

Het vliegtuig begon steeds lager en lager te vliegen en een beetje zenuwachtig greep ik de armsteunen vast. Hoe vaak ik ook vloog, ik bleef het landen altijd griezelig vinden. Blijkbaar zag Michael het want hij legde zijn hand over die van mij en kneep er zachtjes in.

'Relax, ik heb deze maand al zeker twintig keer gevlogen en er is nog geen een keer ook maar iets mis gegaan.' Zei hij om me gerust te stellen.

Ik glimlachte zwakjes naar hem en een opgeluchte zucht verliet mijn mond toen het vliegtuig met een schok de grond raakte.

'Welkom in Australië Jacey.'