Jacey POV

Het was zo stil in de hotelkamer dat je een speld kon horen vallen. Alle ogen in de kamer waren op mij gericht en ik had nog nooit zo snel emoties zien veranderen als net. De blikken op hun gezichten gingen van verbaasd naar hoopvol en toen razend snel naar verdriet en pijn, tenminste daar leek het op.

'Heb ik wat verkeerds gezegd?' vroeg ik langzaam.

De jongen met het rode haar, Michael dus, zette meteen een stap naar me toe 'Nee uh, damn dit is moeilijk..' zei hij waarna hij zijn hand gefrustreerd naar zijn haar bracht en er een vuist van maakte.

De twee jongens bij de deur kwamen nu toch ook verder de kamer in en namen plaats op de zwarte bank die in het hoekje van de hotelkamer stond. Ik zag meteen dat ze niet zo goed wisten wat ze moesten doen en toen ik opzij keek naar Luke zag ik dezelfde hopeloze blik in zijn ogen.

'Ik kan anders ook wel gaan.. Ik wil het niet moeilijker maken dan het al is, het spijt me als ik niet meer weet wat er tussen ons is gebeurd.'

Dit keer greep Michael mijn handen vast 'Nee, je hoeft niet te gaan! We willen je graag helpen Jacey en het lijkt me een goed idee als we voor nu gewoon opnieuw beginnen. Als je dat wilt natuurlijk..'

Twijfelend keek ik de kamer rond 'Als dat is wat jullie willen dan sta ik er zeker voor open, ik wil graag mijn herinneringen terug en misschien lukt dat wel als jullie me helpen?' het was meer een vraag dan een antwoord maar Michael leek er tevreden mee te zijn.

Hij stak zijn hand naar me uit en met een kleine glimlach schudde ik zijn hand 'Ik ben Michael,' zei hij waarna hij mijn hand los liet en me omdraaide naar de andere jongens.

Luke kwam als eerste naar me toe en inplaats van zijn hand uit te steken trok hij me in een knuffel. Heel even bevroor ik maar het voelde al snel vertrouwd en langzaam sloeg ik mijn armen ook om hem heen. Ik had een voorgevoel dat hij het erg moeilijk vond dat ik geheugenverlies had en hen niet herkende, ik zag aan zijn hele houding dat hij gebroken was en ik vroeg me af wat er gebeurd was. Zijn blauwe ogen keken schuldig en tegelijkertijd leek hij toch ook blij om me te zien. Toen Luke me los liet was de jongen met de bandana aan de beurt, hij stelde zich voor als Ashton en kneep even zacht in mijn hand waarna hij ruimte maakte voor de laatste jongen. Het was de jongen met het raven zwarte haar die de deur voor me had open gedaan.

'Calum,' zei hij zacht waarna hij ook mijn hand schudde.

Ik beet op mijn lip en ging iets wat ongemakkelijk op het bed zitten 'Dit moet zo raar voor jullie zijn,' mompelde ik toen ik hun gezichten nogmaals bekeek.

Michael kwam naast me zitten en keek me onderzoekend aan 'Het is voor jou net zo raar als voor ons, natuurlijk is het voor beide anders maar ik geloof er echt in dat we je kunnen helpen. Ik snap het als je ons misschien niet meteen vertrouwd dus ik denk dat we elkaar gewoon eerst opnieuw moeten leren kennen, vind je dat oke?'

Ik knikte 'Ik moet het wel even overleggen met mijn moeder en mijn beste vriendin Sky, maar wat vinden jullie ervan om morgen af te spreken? Ik weet namelijk niet hoe het met jullie zit maar ik moet dit echt even verwerken, mijn hoofd kan nog niet zo heel veel aan..'

Michael sprong meteen op 'Natuurlijk! Geen probleem, ik zal mijn nummer even voor je opschrijven goed?'

Ik knikte weer en stond op van het bed 'Zou ik jullie roomservice telefoon even mogen gebruiken? Die van ons is kapot en ik denk dat Sky ondertussen wel vergaat van de honger.'

Ashton stond ook op en gaf me met een glimlach de telefoon waarna hij het nummer voor me opnoemde. Terwijl ik belde schreef Michael zijn nummer op mijn hand, hij kon blijkbaar geen stukje papier vinden en toen ik mijn vrije hand naar hem uitstak haalde hij zijn schouders op pakte toen een stift. Nadat ik de vrouw aan de telefoon nog een keer duidelijk had gemaakt dat ze de pizza's niet bij kamer 102 maar bij kamer 103 moesten bezorgen hing ik op.

'Heel erg bedankt dat ik jullie telefoon mocht gebruiken, zie ik jullie morgen?' vroeg ik terwijl ik langzaam achteruit naar de deur schuifelde.

Michael volgde me en trok met gemak de deur voor me open 'Stuur me maar een berichtje als jullie wakker zijn, dan spreken we wel wat af.' zei hij toen ik langs hem heen de gang op liep.

Ik glimlachte en zwaaide kort naar hem 'Komt goed, tot morgen Michael.'

'Tot morgen Jacey.'

Zijn groene ogen haakte zich nog een keer in de mijne en met een ondeugende knipoog sloot hij de deur. Overdonderd bleef ik midden in de gang stilstaan, wat was er zojuist in hemelsnaam gebeurd? Hoofdschuddend liep ik terug naar mijn hotelkamer, misschien dat Sky me hier wel meer over kon vertellen..