POV. Jacey Blackwell

3 dagen later.

Het voelde raar om weer thuis te zijn, ik kon me niet herinneren dat ik weg was gegaan dus de reis naar huis voelde al net zo vreemd. Mijn hoofd deed nog steeds pijn maar ik voelde me al een stuk beter dan twee dagen geleden. Mijn blauwe plekken waren al van kleur aan het veranderen en mijn schaafwonden waren ook al bezig met helen. Mijn gebroken pols zou het langste gaan duren en dan had ik het nog niet eens over mijn geheugenverlies. Het zwarte gat in mijn geheugen frustreerde me nog het meeste, ik kon er echt niet tegen dat ik niet meer wist wat er gebeurd was. De dokters hadden gezegd dat ze positief waren over mijn herstel en dat het met tijd wel terug zou komen maar ik was een erg ongeduldig persoon en dat werkte me nu enorm tegen.

'Jace? Luister je wel naar me?' hoorde ik de stem van mijn moeder opeens waarna ze met haar hand voor mijn ogen zwaaide.

Ze was naast me aan de keukentafel komen zitten en keek me bezorgd aan 'Je moet niet teveel piekeren meisje, dat helpt niks. Waarom ga je niet even naar je kamer? Sky komt zo langs en misschien is het slim als je van te voren nog even wat uitrust.'

Ze had het nog niet gezegd of een vermoeid gevoel nam mijn lichaam over. Wankelend stond ik op van mijn stoel en met tegenzin slofte ik naar de trap, ik wou mijn kamer het liefst zo lang mogelijk vermijden omdat ik overal de confrontatie kreeg dat ik een gat in mijn geheugen had. Op dit moment kon het me even niks schelen en het enigste wat ik nu nog wou was slapen. Volgens de artsen was dat ook een van de symptomen bij een ernstige hersenschudding, ze hadden me ook allemaal opdrachten meegegeven om mijn hersenen te stimuleren. Het waren simpele dingen zoals bijvoorbeeld rekensommen of een puzzel maken maar het bleek te helpen. Voor de deur van mij kamer bleef ik even stil staan en langzaam bewoog ik mijn hand richting de deurknop.

'Jace?' Manuel rende naar me toe en sloeg zijn armen om mijn benen.

'Niet bang zijn,' mompelde hij, het was zachtjes maar toch hoorde ik hem.

Hij was erg slim voor een zevenjarige en wist vaak precies hoe ik me voelde 'Wil je mee naar binnen?' vroeg ik hem.

Hij knikte, liet mijn benen los en pakte mijn hand stevig vast. Ik duwde mijn deur open en liep langzaam, met Manuel dicht naast me, mijn kamer in. Het zag er nog precies hetzelfde uit als ik me kon herinneren en een opgeluchte zucht verliet mijn mond. Ik liep regelrecht naar mijn bed en kroop onder de dekens. Manuel klom ook op het bed en glimlachend trok ik de dekens over hem heen waarna hij dicht tegen me aan kwam liggen.

'Ik ben blij dat je thuis bent J en dat je me niet vergeten bent,' fluisterde hij.

Ik drukte een kusje op zijn voorhoofd en woelde even door zijn haren 'Geen zorgen Manu, je weet toch dat ik jou nooit kan vergeten.'

Hij verstopte zijn gezicht in mijn nek en pakte met zijn handjes mijn trui vast 'Mag ik hier blijven?'

'Tuurlijk jochie, maar ik ga wel even slapen.' mompelde ik slaperig terwijl ik de dekens nog wat dichter om ons heen trok.

'Oke, slaaplekker,' zei hij waarna een gaap zijn mond verliet.

Ik grinnikte 'Zo te zien kan jij ook wel wat slaap gebruiken, welterusten Manu.'

Zuchtend sloot ik mijn ogen en probeerde alle gedachtes mijn hoofd uit te duwen. Het laatste waar ik aan dacht waren de vier jongens uit het ziekenhuis, ik vroeg me af wie ze waren, waar ik ze van kende en waarom ik ze niet meer had gezien voordat ik weg ging. Veel tijd om er over na te denken had ik niet want ik viel al snel in een droomloze slaap.