POV. Michael Clifford.

'Michael, kan ik misschien even met je praten?' vroeg Emily, de moeder van Jacey, toen we het kamertje van de arts uitliepen.

Ik knikte en volgde haar naar het cafetaria waar we aan een afgelegen tafeltje gingen zitten. Ze vouwde haar handen in elkaar en legde ze voor zich op tafel waarna ze haar keel schraapte en me met haar blauwe ogen vol medelijden aanstaarde.

'Ik wil het even over Jacey hebben, je hebt gehoord wat de arts net zei en ik heb een voorstel,' zei ze zacht.

Ik knikte als teken dat ze door kon gaan en na een diepe zucht begon ze verder te praten.

'Ik weet dat jullie heel veel om Jacey geven maar ik wil jullie vragen om haar echt even de ruimte te geven. Ze is erg in de war en ik weet ook dat jullie haar graag willen helpen maar ik denk dat het beter is om even afstand van haar te nemen. Op die manier kan ze eerst bijkomen van haar verwondingen en dan kan ze zich daarna richten op haar geheugenverlies, dat gaat tijd kosten en het zal ook heel moeilijk voor haar zijn. Uiteindelijk zal ze jullie ook nodig hebben en ik zal jullie dan ook niet tegenhouden maar ik hoop dat je begrijpt waar ik vandaan kom. Ik zal je natuurlijk op de hoogte houden hoe het met haar gaat en ik wil graag met je afspreken dat als ik denk dat ze er klaar voor is, dat we dan iets regelen waardoor jullie haar weer kunnen zien,' haar stem was zacht maar vriendelijk en ook al begreep ik heel goed waarom ze dit nu zei, het voelde verschrikkelijk.

Ik staarde haar een paar seconde in stilte aan 'Ik snap het,' zei ik zacht waarna ik op mijn lip beet om mijn tranen binnen te houden.

Ik wou helemaal geen afstand nemen van Jacey maar ik wist dat haar moeder gelijk had. Ik kende het roodharige meisje nog maar net een week en toch betekende ze al zo veel voor me dat het bijna eng was. De jongens hadden precies hetzelfde, dat wist ik zeker en ook Jacey zelf voelde zich al heel snel prima bij ons op haar gemak. Het voelde alsof we haar al jaren kende en ik vond het nu al een gek idee om straks kilometers bij haar uit de buurt te zijn.

'U houd ons dan toch wel echt op de hoogte he?' mijn stem klonk smekend maar ik schaamde me er niet voor.

Emily glimlachte en legde haar hand op mijn arm 'Elke dag Michael, dat beloof ik! Ik weet zeker dat haar beste vriendin Sky ons ook wil helpen om haar geheugen terug te krijgen dus geloof me, het zal vast veel sneller gaan dan dat je denkt. Geduld hebben is moeilijk, dat weet ik heel goed maar het word altijd beloond en dat is iets wat je niet moet vergeten.Je kent Jacey niet zo goed als ik haar ken maar ik weet zeker dat je in deze korte tijd al gemerkt hebt dat Jacey een sterke meid is en niet zomaar opgeeft. Ze weet dat er iets mist dus ze zal zorgen dat ze het terug krijgt ook, zo is ze altijd al geweest.'

Nu verscheen er toch ook een kleine glimlach op mijn gezicht 'Dat hebben we gemerkt ja, het kan haar allemaal ook helemaal niks schelen wat andere denken.'

De vrouw grinnikte 'Dat weet ik maar als te goed, dat kind heeft me vaak genoeg voor schut gezet.'

Haar gezicht werd al snel weer serieus 'Ik waardeer je echt heel erg Michael, dat je hier begrip voor hebt en dat je zo sterk blijft. Ik weet dat je mijn dochter nog niet lang kent maar je geeft echt om haar, ik zie het in je ogen. Ze heeft goede vrienden gemaakt hier, ik verwacht nog veel van jullie te zien in de toekomst.'

Waarom wist ik niet maar haar woorden zorgde voor tranen in mijn ogen en al snel gleden ze een voor een over mijn wang. Ik veegde ze snel weg met mijn mouw maar ze bleven maar stromen, het leek wel alsof alles wat ik vandaag had ingehouden er nu uit kwam. Emily stond op van haar stoel en ging naast me zitten zodat ze haar armen om me heen kon slaan. Blijkbaar zat het in de familie want ik voelde me gelijk zo op mijn gemak bij de vrouw die ik net had ontmoet, dat ik schaamteloos tegen haar aanleunde en alle tranen vrij uit liet lopen. Al snel voelde ik een hand op mijn arm en werd ik omhoog getrokken door Luke die me meteen in een knuffel trok. Ashton en Calum volgde al snel en snikkend leunde ik tegen mijn vrienden aan, ze hadden het er om dit moment allemaal net zo moeilijk mee als ik.

Ashton woelde even door mijn haren 'Alles komt goed Michael! De dokters zijn positief over haar herstel, ze heeft een geweldige vriendin thuis zitten, haar ouders zullen er zijn om te helpen en ze heeft ons ook nog. We geven haar gewoon de ruimte die ze nodig heeft en dan komt alles goed!'

Ik was zo verschrikkelijk blij dat ik deze jongens als mijn vrienden had, samen konden we dit wel aan.

--

A/N: Gelukkig nieuwjaar allemaal!! <3
Voor degene die interesse hebben, er staat een nieuwe Ashton fanfic online, Mr.Irwin. Maandag komt de proloog online en ik ben er echt super excited voor (:
xxx