POV Michael Clifford.

‘Bedankt Aiden,’ riep ik naar de radio DJ die ons zojuist bij het ziekenhuis had afgezet. Met zijn drieën rende we met noodvaart het ziekenhuis binnen. Ik snelde naar de balie en wachtte ongeduldig tot de medewerkster bij ons kwam.

‘Kunt u ons vertellen waar Jacey Blackwell ligt?’ vroeg ik zodra de vrouw oogcontact met me maakte.

Ze glimlachte vriendelijk naar ons en tikte wat op het toetsenbord van de computer.

‘Ze zijn haar op dit moment nog aan het behandelen maar als het goed is, is er nog een vriend van haar boven dus jullie kunnen samen met hem wachten op de uitslag. Hij zit in de wachtkamer op de tweede verdieping, zodra er meer duidelijk is over Mevrouw Blackwell’s toestand zal er een dokter naar jullie toe komen.’

We bedankten haar en met een knoop in mijn maag beklom ik samen met de jongens de trappen naar de tweede verdieping. Ik zag Luke meteen. Hij zat op een van de plastic stoeltjes in de wachtkamer, hij had zijn benen opgetrokken en zijn armen er omheen geslagen terwijl hij met zijn hoofd op zijn knieën leunde. Zijn haar lag plat over zijn voorhoofd, er zaten enkele scheuren in zijn kleren en zelf vanaf een afstand kon ik de schaafwonden op zijn huid zien. Toen hij opkeek zag ik de opgedroogde tranen nog op zijn wangen zitten en zodra hij ons zag stond hij op en rende hij onze kant op.

‘Jullie zijn er,’ zuchtte hij opgelucht waarna hij zijn armen om me heen gooide en zijn gezicht in mijn nek verborg waarna hij opnieuw begon te huilen.

Sussend sloeg ik mijn armen om mijn beste vriend en begeleide hem naar een rij gele stoeltjes.

‘Het komt allemaal goed Lukey, dat beloof ik! Jacey is hartstikke sterk, ze komt er wel weer bovenop,’ zei ik als een poging om hem gerust te stellen.

Deels zei ik het ook voor mezelf. Ik hoopte maar dat alles echt goed zou komen en dat Jace oke was. Ik weet dat ik haar nog maar net week kende maar het voelde alsof we elkaar al jaren kende, ik was in korte tijd zo close met haar geworden. Vanaf het moment dat we haar leerde kennen had ze al een speciaal plekje in mijn hart en ik wist dat het bij de andere jongens precies hetzelfde was. Jacey was speciaal, ze was anders dan de meeste meiden en ik weet dat het heel cliché klinkt maar het was echt zo. Ik aaide door Luke zijn blonde haren en fluisterde geruststellende woordjes in zijn oor terwijl Ashton water voor Luke haalde en Calum een dokter aan sprak over Luke.

‘Hij heeft een lichte hersenschudding en is wat in de war maar hij is er goed vanaf gekomen,’ fluisterde Calum toen hij weer naast me kwam zitten.

Ashton kwam net terug met een flesje water voor Luke toen er een andere dokter onze kant op kwam lopen. Hij had een klembord in zijn handen en bleef met een vriendelijke glimlach voor ons stil staan.

‘Jullie zijn hier voor Jacey Blackwell?’

We knikte en keken de man afwachtend aan, ik hoopte maar dat zijn vriendelijke glimlach betekende dat alles goed kwam.

De man schraapte zijn keel ‘Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws, wat willen jullie eerst horen?’

Ik beet op mijn lip en keek opzij naar Luke die met zijn helder blauwe ogen hoopvol naar de dokter keek.

‘Het goede nieuws,’ zei ik met mijn blik nog steeds op Luke.

‘Het komt allemaal goed met Jacey, ze is zelfs even wakker geweest maar ze had veel pijn en was erg in de war dus we hebben haar wat tegen de pijn gegeven en ook wat om te slapen. Ze heeft een zware hersenschudding, een gebroken pols, een gekneusde enkel en een hoop schaafwonden maar met wat tijd en rust komt dat allemaal goed.’

‘En het slechte nieuws?’ vroeg ik met een klein stemmetje.